Αυτή τη φορά, στο στόχαστρο βρίσκονται οι καταλήψεις των σχολείων. Από διάφορες πλευρές, στιγματίζονται ως παράνομες, απαράδεκτες, αντιδημοκρατικές, μη κόσμιες (!), άρα και μη συμβατές με τον ...κόσμιο διάλογο επίλυσης των προβλημάτων! Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιτιθέμενος κατά του ΚΚΕ, εγκάλεσε το κόμμα μας για μη σεβασμό των νόμων. Ετσι, όπως ταιριάζει σ' έναν εκπρόσωπο της περιβόητης ευνομούμενης πολιτείας...

Το αίσχος, η υποκρισία και η νομότυπη δικτατορία, που ασκείται κατά των εργαζομένων, προβάλλουν ανάγλυφα μπροστά στις δίκαιες διεκδικήσεις τους.

1. Ο καβγάς δε γίνεται για τη μορφή πάλης, την κατάληψη. Πίσω από την κατασυκοφάντηση της κατάληψης, κρύβεται το μίσος των κυβερνώντων - και όχι μόνο - για τον εργαζόμενο, τον μαθητή κλπ., που σηκώνει κεφάλι και διεκδικεί τα δικαιώματά του. Κρύβεται ο φόβος τους, μήπως αύριο ακολουθήσουν το παράδειγμα των σημερινών καταλήψεων και οι χιλιάδες εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι.

Η αντίδρασή τους στη μορφή της κατάληψης είναι αντίδραση γενικά στον αγώνα, όποια μορφή κι αν έχει αυτός. Γι' αυτό:

Τάσσονται κατά της απεργίας, επικαλούμενοι τα μύρια όσα, όπως: Δε βγαίνει τίποτα, μειώνεται η παραγωγικότητα, χρειάζεται κοινωνική συναίνεση κ.ά!

Τάσσονται κατά των πορειών, γιατί ταλαιπωρείται το καταναλωτικό κοινό και οι έμποροι και δημιουργείται κυκλοφοριακό πρόβλημα!

Τάσσονται κατά του κλεισίματος των δρόμων, γιατί κόβονται οι εμπορικές συναλλαγές και κατ' επέκταση ζημιώνεται η οικονομία!

Τάσσονται κατά των θερινών κινητοποιήσεων, γιατί εμποδίζεται η τουριστική κίνηση, κατά των κινητοποιήσεων στις γιορτές, γιατί ο κόσμος πρέπει να γιορτάσει, κατά των κινητοποιήσεων για την Παιδεία, για να μη χαθούν τα μαθήματα, κατά της απεργίας των καθηγητών, γιατί "δε χρωστάνε τίποτα οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις", κατά της απεργίας στη ΔΕΗ, γιατί κόβεται το ρεύμα, κατά της απεργίας στις τράπεζες, γιατί εμποδίζονται οι συναλλασσόμενοι!

Με άλλα λόγια, εξορκίζουν, με πληθώρα μέσων, καταδικάζουν, συκοφαντούν και υπονομεύουν κάθε αγώνα, που στρέφεται κατά της πλουτοκρατίας και της κυβερνητικής πολιτικής, για να μη διαταραχτεί η "κοινωνική συνοχή", για να μην υπονομευτεί η πορεία προς την ΟΝΕ, για να μην ακυρωθεί το ευτυχισμένο μέλλον του λαού! Δηλαδή, για να μη διακυβευτεί η πορεία της οικονομικής ολιγαρχίας...

2. Υποκρίνονται πως σέβονται το λαό και πως μέσα απ' το διάλογο επιδιώκουν ν' αντιμετωπίσουν τις ανάγκες του! Και την ίδια στιγμή: Κινητοποιούν τους εισαγγελείς, στελέχη της διοίκησης, την αστυνομία και "αγανακτισμένους" γονείς, για να σπάσουν τις καταλήψεις! Επισείουν τους κινδύνους να χαθεί η σχολική χρονιά. Οργανώνουν προβοκατόρικους μηχανισμούς, που καταστρέφουν και βρωμίζουν σχολικούς χώρους. Διατυμπανίζουν - δήθεν με φρίκη - την παρουσία κάποιων χασισοποτών στα σχολεία, οι ίδιοι που ανέχονται ή που πλέκουν το εγκώμιο στον Γιωργάκη Παπανδρέου, που διαφημίζει τις γλάστρες με το χασίς! Ρωτούν τους μαθητές, με υποκριτικό ενδιαφέρον, "πού βρήκαν το δικαίωμα" να κλείνουν τα σχολεία!

3. Κολακεύουν τη νέα γενιά για τα χαρίσματά της, μόνο και μόνο για να τη στριμώξουν στη στρούγκα της πολιτικής τους. Οταν, όμως, αυτοί οι νέοι αποφασίζουν να συγκρουστούν με τους νόμους, τότε αυτομάτως γίνονται ανεύθυνοι (!), άσχετοι (!), ανώριμοι (!), παραπληροφορημένοι (!), κουφιοκεφαλάκηδες!

Κολακεύουν τους καθηγητές για το παιδαγωγικό έργο τους. Οταν, όμως, αυτοί οι καθηγητές αντιδρούν και συμπαραστέκονται στους μαθητές, τότε μετατρέπονται αυτομάτως σε υποκινητές, σε κακούς δασκάλους, σε συμφεροντολόγους, σε αγράμματους! Αντίθετα, θεωρούν άριστους εκπαιδευτικούς, ιδιαίτερα όσους, από τα ΑΕΙ - ΤΕΙ, έχουν πέσει με τα μούτρα στα διάφορα προγράμματα της ΕΕ (δηλαδή στη μάσα), γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και τους μαθητές τους και την Παιδεία!

* * *

Το δικαίωμά τους να συμπεριφέρονται έτσι, όλοι οι υπό εκμετάλλευση και καταπίεση, το αντλούν από την ίδια την κοινωνική θέση τους, από τις ίδιες τις ανάγκες της ταξικής πάλης, από την ουσία του συνθήματος "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".

Η πολιτική του κάθε κόμματος - ιδιαίτερα του κυβερνητικού - κρίνεται κάθε μέρα και όχι μόνο κάθε 4 χρόνια, όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της δημοκρατίας "μας". Κρίνεται και από την επομένη των εκλογών, έστω κι αν υπερψηφίστηκε την προηγούμενη. Κι έχουν κάθε δικαίωμα να την κρίνουν αρνητικά κι εκείνοι που ψήφισαν το κυβερνητικό κόμμα. Κι όχι μόνο να την κρίνουν, αλλά κυρίως να την πολεμήσουν. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μορφή πάλης.Ολες οι μορφές πάλης, που έχουν χρησιμοποιήσει οι λαοί για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και, τελικά, για την κοινωνική τους απελευθέρωση, ήσαν και είναι καθαγιασμένες, καταξιωμένες, αναγκαίες και απόλυτα επίκαιρες. Και αποτελεί τερατώδη πρόκληση, εκείνοι που στήνουν, με νόμους και άλλα μέσα, αποσπάσματα θανάτου κατά των λαών (ΝΑΤΟ), που συγκροτούν μηχανισμούς προβοκατόρων κατευθυνόμενους από υπηρεσίες, που επιδράμουν κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων με κάθε είδους τρομοκρατία, να σκίζουν τα ιμάτιά τους με ...αγανάκτηση (!), επειδή οι μαθητές διασαλεύουν την... τάξη (!) αποφασίζοντας καταλήψεις σχολείων!!

Οι κυρίαρχοι θεσμοί υπάρχουν για ν' αντικαθίστανται με άλλους, προοδευτικούς. Δεν υπάρχουν για να τους προσκυνάει ο λαός.

Θα είναι προς όφελος της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των μικρομεσαίων της πόλης και του χωριού, αν η Ελλάδα πλημμυρίσει με μπλόκα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και των φορέων της, για ν' ανοίξει έτσι ο δρόμος για μια φιλολαϊκή ανάπτυξη. Αν χτιστεί, το γρηγορότερο, η ενιαία κοινωνικοπολιτική συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Το βασικό τώρα, όσον αφορά στο νόμο 2525, είναι να γείρει αποφασιστικά και ακόμη περισσότερο εναντίον του ο λαϊκός συσχετισμός των δυνάμεων. Να ξεσηκωθούν οι πάντες, αποκρούοντας την τακτική του "διαίρει και βασίλευε", της προβοκάτσιας και της ιδεολογικοπολιτικής τρομοκρατίας που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Μάκης ΜΑΙΛΗΣ

Ενοχλεί η λαϊκή δημιουργική δράση, που βάζει στην άκρη ή αψηφάει τους αντιλαϊκούς νόμους και τους αντιδραστικούς θεσμούς. Οι αγρότες και οι "εξουσίες" των μπλόκων τους, οι μαθητές και οι "εξουσίες" των συνελεύσεών τους, που αποφασίζουν για το τι μέλλει γενέσθαι, δίνουν ένα μικρό δείγμα της πραγματικής δημοκρατίας, που επιβάλλουν οι εξουσιαζόμενοι που συγκρούονται