"Θεέ μου, κάνε να μου πάνε όλα πρίμα", ήταν ο βασικός στίχος ενός από τα τραγούδια που κυριάρχησαν πέρσι. Αυτό έκαναν "ύμνο" τους οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες, που κάθε ελπίδα τους αναγκαστικά την εναπέθεσαν σε υπερφυσικές δυνάμεις. Είδαν την ομάδα τους από την κορυφή να επανέρχεται στην εποχή που έχουν τιτλοφορήσει "πέτρινα χρόνια". Συνεχείς διοικητικοί κλυδωνισμοί μ' άμεσο αντίκτυπο στο αγωνιστικό επίπεδο. Το χειρότερο όλων, πως η επανάληψη τους έκανε να συνηθίσουν.

Ξαφνικά πριν από περίπου δύο χρόνια ως μεσσίας της ιστορικής ομάδας παρουσιάστηκε από τους τότε υπεύθυνους η πολυεθνική ENIC. Η περίοδος του... αρραβώνα, δηλαδή οι πρώτοι μήνες, ήταν γεμάτοι μέλι. Περίπου 2,5 δισ. για να φύγει ο "κακός Τροχανάς", χαμόγελα, λαγοί και πετραχήλια. Στην πράξη όμως προστέθηκε απλά άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα αυτών που διαχειρίζονται την κρίση χωρίς ποτέ να τη σταματούν. Οι "μεσσίες" μπορεί να... έλαμπαν αλλά δεν ήταν χρυσός. Τ' αντίθετο.

Ακολουθώντας την πεπατημένη άρχισαν την αλλαγή προσώπων και την επίρριψη ευθυνών. Κάθε νέο σχήμα που αναλάμβανε υποσχόταν ανάκαμψη υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα πως "παρέλαβε καμένη γη". Ετσι, ακόμα και μια ιστορική φυσιογνωμία στο χώρο της ΑΕΚ, ο Λ. Νικολάου, έφυγε με τη ρετσινιά του αποτυχημένου, και όχι μόνο. Βέβαια ο γιατρός έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά όχι τόσο και κυρίως γι' αυτά που του καταλογίζουν. Οπως, π.χ., το χαμηλό προφίλ. Την 1η Οκτώβρη λοιπόν ο καταξιωμένος επιστήμονας αποχώρησε αηδιασμένος και τα σενάρια για το πρόσωπο του... νέου μεσσία άρχισαν, μαζί με τα προσόντα που θα έπρεπε να διαθέτει. Ως βασικό οι περισσότεροι αναδείκνυαν τον "τσαμπουκά". Παρήλασαν πολλοί και διάφοροι, όμως η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου "έσπρωχνε" την περίπτωση Μελισσανίδη.

Από την τριετία που διοίκησε μαζί με τον Καρρά έχει την καλή μαρτυρία και την αποδοχή των πελατών - φιλάθλων. Ο ίδιος μ' έξυπνες παρασκηνιακές κινήσεις φρόντισε να "δέσει" την υπόθεση από δύο πλευρές. Μ' εμφανίσεις, δηλώσεις και διαρροές συντηρούσε το "μύθο" και έπλαθε τις συνθήκες για επιστροφή του σαν μονόδρομο. Από την άλλη είχε επαφή με το Λονδίνο όπου μεταξύ άλλων έδειχνε τα δημοσιεύματα, που τον παρουσίαζαν σαν μοναδική λύση. Ετσι η προαναγγελθείσα, μετά τυμπανοκρουσιών, επιστροφή επιτεύχθηκε. Ο Δ. Μελισσανίδης, επονομαζόμενος "τίγρης", ανέλαβε ξανά τα ηνία. Πολλοί απορούσαν πώς ο απόλυτος αυτός χαρακτήρας θα δεχόταν να είναι υπάλληλος των Αγγλων. Από την πλευρά του απαντούσε: "Θα είμαστε συνεργάτες. Θ' αναλάβω το μάνατζμεντ της εταιρίας και θ' αγοράσω μετοχές (15 - 20%)". Περίπου τρεις μήνες μετά ούτε συμφωνία έχει υπογραφεί, ούτε μετοχές έχουν αγοραστεί. Δηλαδή όλα είναι στον αέρα.

Ποια είναι η πραγματικότητα; Να πώς βγήκε από τα χείλη του "τίγρη" σε γιορταστική εκδήλωση με τους δημοσιογράφους: "Σας ομολογώ πως και εγώ ακόμα δεν ξέρω τι είναι η ENIC. Συνεργάζομαι μαζί τους, αλλά αν με ρωτήσετε τι ακριβώς κάνει αυτή η πολυεθνική ή τι θέλει, δεν ξέρω"... Σ' αυτό το κλίμα του... μυστικισμού λοιπόν ο Δ. Μελισσανίδης έρχεται σαν μεσσίας και υπόσχεται ανάκαμψη. Φυσικά ζητάει συμπαράσταση από το Λονδίνο, όπου όμως το παιχνίδι εξουσίας, εντός των ορίων ENIC, διατηρείται. Ετσι πρόσωπα και εξουσίες περιπλέκονται.

Στην ΑΕΚ εξακολουθεί να υφίσταται πολυαρχία. Πιο γρήγορα και από "υαλοκαθαριστήρα" το κουμάντο περνάει πότε στο Λονδίνο και πότε στην ΑΘήνα. Το μόνο δεδομένο είναι ότι επικρατεί μπάχαλο και παιχνίδι τακτικής. Οι μεν δοκιμάζουν τους δε και ποικιλοτρόπως αναζητούν μεθόδους κυριαρχίας. Οι Αγγλοι στηρίζονται στην κατοχή του χρήματος και ο Μελισσανίδης στη λαϊκή αποδοχή και το ρόλο του "τελευταίου των Μοϊκανών". Γι' αυτό οι εκατέρωθεν διαρροές στον Τύπο με μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση ή το "σκοτσέζικο ντους" στις σχέσεις των δύο πλευρών.

Επί του παρόντος πάντως τα στραπάτσα διαδέχονται το ένα τ' άλλο. Οι πολυδιαφημισμένες μεταγραφές έχουν μείνει μόνο στις σελίδες των εφημερίδων. Παίχτες που βρίσκονταν με το... ενάμισι πόδι στη Φιλαδέλφεια ταξιδεύουν γι' άλλες πολιτείες. Το σίριαλ Ιορντανέσκου. Ο "μύθος Μελισσανίδη" κατέρρευσε. Γιατί στην εποχή της πλήρους εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου και του σκληρού ανταγωνισμού λόγω των τεραστίων κερδών (Τσάμπιονς Λιγκ κλπ.) τα λόγια και ο "τσαμπουκάς" μοιάζουν με καριοφίλια απέναντι σε αυτόματα...

Οσο για το ιστορικό σωματείο, όπως έλεγε και άλλος στίχος από το τραγούδι που αναφέρθηκε στην αρχή, "πάντα ήμουνα, και αυτό και αν είναι κρίμα, ακυβέρνητο καράβι στο βοριά"...