Πρόκειται για λόγια του κ. Σημίτη, γραμμένα στην επιστολή του προς την Αλ. Παπαρήγα, με την οποία απέρριπτε, πριν από ένα μήνα, το αίτημα του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με θέμα την έγκριση της συνθήκης. Τώρα που η κυβέρνηση προχωρά στην έγκριση της Συνθήκης του Αμστερνταμ στο Κοινοβούλιο, η τοποθέτηση του πρωθυπουργού δημιουργεί την ανάγκη να σκεφτεί κανείς το μέγεθος της αναλήθειας που εκπροσωπεί ο λόγος του κ. Σημίτη.

Ας δούμε, λοιπόν, περί τίνος πρόκειται, όταν μιλάμε για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, λαμβάνοντας υπόψη ότι συνιστά τη μετεξέλιξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Της συνθήκης δηλαδή, που έχει ταυτιστεί με το τούνελ της λιτότητας και του ξεπουλήματος. Με το τούνελ μιας πολιτικής που έχει υποβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων στα επίπεδα του 1982 (!) και έχει καταφέρει, ο αριθμός των διαβιούντων κάτω από το όριο της φτώχειας να ξεπερνά πλέον στην Ελλάδα το 20% του πληθυσμού!

***

Πρώτον, ολοκληρώνεται και συνολικοποιείται η ανατροπή της όποιας θεσμικής ισοτιμίας υπάρχει μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, αφού προβλέπεται ότι, μπροστά στη διεύρυνση της Κοινότητας, θα τροποποιηθεί η στάθμιση των ψήφων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, καθώς και ο τρόπος συγκρότησης των κοινοτικών οργάνων. Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι άλλο βάρος θα έχει η ψήφος της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, και άλλο βάρος η ψήφος της Γαλλίας και της Γερμανίας. Νομίζουμε ότι θεωρείται αυτονόητο ποιου η ψήφος θα γίνει ακόμη βαρύτερη...

Δεύτερον, με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, επιτείνεται και κατοχυρώνεται η κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας για τη λήψη των αποφάσεων. Σύμφωνα με τις προς έγκριση διατάξεις, προωθείται η επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων και, μάλιστα, στο όνομα της ...διευκόλυνσης της αποστολής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η μικρή Ελλαδίτσα, ακόμα κι όταν θα ψηφίζει "κατά" - πράγμα που δεν το βλέπουμε πιθανό με τέτοιες κυβερνήσεις, αλλά λέμε τώρα - ακόμα και τότε λοιπόν, η ψήφος της θα έχει εναποτεθεί, εκ των προτέρων, στον κάλαθο των αχρήστων.

Τρίτον, με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, προβλέπεται ρητά η δυνατότητα ενσωμάτωσης της ΔΕΕ στην ΕΕ. Τι σημαίνει αυτό; Αν διαβάσουμε - κατά γράμμα - την αιτιολογική έκθεση, σημαίνει "δυνατότητα ανάληψης αποστολών από την ΕΕ, δυνατότητα επέμβασης μάχιμων δυνάμεων στη διαχείριση κρίσεων, καθώς και της αποκατάστασης της ειρήνης"... Νομίζουμε ότι δε χρειάζονται σχόλια επ' αυτού. Ιδίως σε σχέση με το τι εννοούν οι ιμπεριαλιστές, όταν μιλούν για "αποκατάσταση της ειρήνης".

Τέταρτον, με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, τίθεται το πλαίσιο για το νέο πλιάτσικο του κεφαλαίου, για μια νέα "σταυροφορία" των πολυεθνικών, αυτή τη φορά με θύμα τους λαούς και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Πέμπτον, και όχι βέβαια τελευταίο, αφού ο κατάλογος Αμστερνταμ είναι πολύ μακρύς, με την εν λόγω συνθήκη, τόσο η Συνθήκη του Σένγκεν, όσο και το περίφημο "σύμφωνο σταθερότητας", ενσωματώνονται πλήρως στον καταστατικό - συνταγματικό χάρτη της ΕΕ. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, αφ' ενός, ότι η έγκριση της συνθήκης ισοδυναμεί με έγκριση του ηλεκτρονικού φακελώματος και του πιο εξελιγμένου τεχνολογικά ηλεκτρονικού φασισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, και η αποδοχή του ως συστατικό στοιχείο του περιβόητου "ευρωενωσιακού οικοδομήματος". Αφ' ετέρου, σημαίνει και ισοδυναμεί με έγκριση μιας αέναης λιτότητας, που όχι μόνο είναι δεσμευμένα να επιβάλλουν τα κράτη - μέλη στους λαούς, αλλά και όταν δεν επιβάλλουν εκείνη τη λιτότητα που επιθυμεί η Κομισιόν, τότε η τελευταία δικαιούται να προχωρά σε ποινές και πρόστιμα σε έκαστο κράτος - μέλος που αντιβαίνει τις εντολές της.

***

Φανεροί είναι, επομένως, οι λόγοι που οδηγούν την πλουτοκρατία να προπαγανδίζει ότι (και) η Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι αναπόσπαστος σταθμός του περίφημου "μονόδρομου", όπως θέλει να εμφανίζει την πολιτική που εκπροσωπεί τα συμφέροντά της. Πράγματι, το Αμστερνταμ συνιστά "μονόδρομο" για τις πολυεθνικές. Συνιστά μονόδρομο για την εγχώρια ολιγαρχία. Οχι όμως για τους λαούς. Οχι για τον ελληνικό λαό. Οσο, δε, περισσότερο γνωρίζει ο ελληνικός λαός το περιεχόμενο αυτής της συνθήκης, σε συνδυασμό με την πλούσια πια εμπειρία του από τις συνέπειες του Μάαστριχτ, καθώς και από τα υπόλοιπα ..."οράματα" της ΕΕ, τόσο περισσότερο προβληματίζεται, δυσανασχετεί και απορρίπτει το μέλλον που θέλουν να του επιβάλουν.

Είναι μια αντίδραση εύλογη, την οποία η κυβέρνηση και οι υπόλοιποι θιασώτες της πολιτικής της "ευρωσύνθλιψης" θέλουν να αποφύγουν. Γι' αυτό αρνούνται να ενημερώσουν το λαό, αρνούνται να του δώσουν δικαίωμα λόγου, αρνούνται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

***

Το να προσπαθήσεις να αναφερθείς σε έννοιες όπως "δικτατορία της αστικής τάξης" για να εξηγήσεις τη θέση του ΚΚΕ περί αστικού κράτους και αστικού Κοινοβουλίου, ειδικά σε κάποιους που "τα έχουν τετρακόσια", αλλά ο ασίγαστος αντικομμουνισμός τούς οδηγεί ακόμα και σε παραληρήματα ...πολιτικής σχιζοφρένειας, είναι μάταιο.

Εκείνο, όμως, που αξίζει ιδιαίτερης μνείας είναι ότι, με βάση την άποψη Πάγκαλου, εκτός από το ΚΚΕ, "κατά του κοινοβουλευτισμού" και "υπέρ της οχλοκρατίας" ήταν όλοι εκείνοι, που έκαναν, μέχρι σήμερα, δημοψήφισμα με θέμα το Μάαστριχτ και την ΕΕ. Μεταξύ άλλων, "οχλοκράτης" ήταν ο Μιτεράν και ο πολιτικός κόσμος της Γαλλίας, όπως, επίσης, ο πολιτικός κόσμος σε Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Ιρλανδία... Επίσης "οχλοκρατικό" είναι και το ελληνικό Σύνταγμα το οποίο - κατά παράδοξο τρόπο, αν πιστέψουμε τον Θ. Πάγκαλο - προβλέπει τη δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων. Αφήστε, δε, το σπουδαιότερο: Το πολίτευμα της χώρας είναι προϊόν ..."οχλοκρατικής εκδήλωσης", αφού με δημοψήφισμα καθορίστηκε, το 1974...

Μη σπεύσετε να μιλήσετε για "τρικυμία εν κρανίω". Οπως είπαμε, "τα έχουν τετρακόσια". Μόνο που είναι υπάλληλοι των πολυεθνικών και εκ πεποιθήσεως αντικομμουνιστές, άρα βαθύτατα αντιδημοκράτες. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνο μείγμα, το οποίο βγαίνει στην επιφάνεια, χωρίς λίφτινγκ, όταν απαιτείται η προώθηση μιας τέτοιας στυγνής ταξικής πολιτικής, όπως αυτή που καθορίζουν Συνθήκες, τύπου Αμστερνταμ.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οσο περισσότερο γνωρίζει ο ελληνικός λαός το περιεχόμενο της Συνθήκης του Αμστερνταμ, τόσο περισσότερο προβληματίζεται, δυσανασχετεί και απορρίπτει το μέλλον, που θέλουν να του επιβάλουν