Φίλοι και συναγωνιστές του Τίτου από την Πάντειο και από τον αντιδικτατορικό αγώνα,τον αποχαιρετούν με τα παρακάτω λόγια που έστειλαν και στη δική μας εφημερίδα:

"Τρίτη 26/1/1999, βράδυ 8 η ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Ηλίας. Μασάει τα λόγια του, στριφογυρίζει τις λέξεις, προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες για να μας προετοιμάσει να δεχτούμε το παράλογο. Ο Τίτος είναι νεκρός! Τον σκότωσε ταξί στην Πειραιώς! Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, είναι λάθος. Πρέπει να είναι λάθος.

Μήπως είναι τραυματισμένος;

Οχι, είναι νεκρός!

Τι, ποιος, ο Τίτος; Ο δικός μας ο Τίτος; Ο Τίτος της Παντείου; Ο Τίτος ο φωτεινός άρχοντας που μες στο σκοτάδι της δικτατορίας σε καλωσόριζε στη Σχολή και σου άνοιγε την πόρτα της αναζήτησης με τις ατελείωτες συζητήσεις για φιλοσοφία, λογοτεχνία, μουσική, κινηματογράφο, θέατρο, πάντα με το καλοπροαίρετο χαμόγελό του, την ευγένεια της ψυχής του και μοιραζόταν μαζί σου τις ιδέες, την πίστη, τον ενθουσιασμό, τη χαρά, τις αγωνίες, τη μοναξιά και σε έκανε να νιώθεις χαρούμενος - πλήρης.

Ο Τίτος, που έφαγε ξύλο και συνελήφθη για προβολή του φιλμ "Γούντστοκ", ο Τίτος που αντέγραφε το "Φόυερμπαχ" και μας το μοίραζε για να μας μορφώσει μαρξιστικά, που διοργάνωνε τις εκθέσεις ζωγραφικής στην Πάντειο. Ο Τίτος, που μάζευε υπογραφές για τις συνελεύσεις, ο Τίτος της Επιτροπής Αγώνα στα αμφιθέατρα και στα σκαλάκια της Σχολής μας. Ο Τίτος της εξαναγκαστικής επιστράτευσης. Ο Τίτος του Πολυτεχνείου, που μας μοίραζε τα κεφτεδάκια που είχε φτιάξει η αξιολάτρευτη μητέρα του για να μην τα τρώει μόνος του. Ο Τίτος ο ανθρώπινος, ο οραματιστής, ο πρωτοπόρος, ο καλλιεργημένος, ο ευγενής, ο φιλικός, ο στοργικός άνθρωπος, που είχε μόνο φίλους, γιατί ήξερε και μπορούσε να μοιράζεται. Ο Τίτος, ο σεμνός αγωνιστής που δεν εξαργύρωσε τη χρυσή συμμετοχή του στο χρηματιστήριο της αντίστασης, αλλά παρέμεινε ο Τίτος ο γλυκός, ο ανθρώπινος, ο μειλίχιος, ο ήπιος, το αρχοντόπουλο από το Ρέθυμνο, ο αριστοκράτης της νιότης μας στα δύσκολα και κρίσιμα χρόνια. Ο δικός μας Τίτος, ο πολυαγαπημένος φίλος μας.

Αντίο φίλε, σε ευχαριστούμε από καρδιάς γιατί η οικειότητα και η στοργή με την οποία μας περιέβαλες, μας εξανθρώπισε. Αντίο φίλε".