Παρασυρμένος από τα νιάτα κι από την ορμή αυτών των ωραίων παιδιών, που κατακλύζουν κάθε μέρα τους δρόμους και τις πλατείες, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη ζωή, μπήκα κι εγώ ο παππούς ο εβδομηντάρης, στη μεγάλη φάλαγγα και, υψώνοντας τη σφιγμένη μου γροθιά, άρχισα να φωνάζω μαζί τους συνθήματα και να τραγουδάω στη γλώσσα τους ...μαντινάδες, για τον υπουργό "μας", της Παιδείας και των Θρησκευμάτων:
"Κάτσε καλά Γεράσιμε και μη μας πιλατεύεις/ δεν είναι εδώ η στάνη σου, τα αρνιά σου να κουρεύεις./ Κάτσε καλά Γεράσιμε και μη μας φοβερίζεις/ δεν είμαστε χωράφι σου, τα στάχια να θερίζεις./ Κάτσε καλά, κάτσε καλά, μην παίζεις με τα σπίρτα/ ανέβα, αν θέλεις, στα βουνά και όργωσ' τα και σπείρ' τα./ Αυτό το νομοσχέδιο ποτέ δε θα περάσει/ γιατί είναι τερατούργημα, ζόμπι, φρικιό και φάση...".
Μου ήρθε ύστερα στη γλώσσα και μια "μαντινάδα" για τον Χριστόδουλο, τον προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Που ρίχνει κι αυτός στην πλάστιγγα το βάρος του υπέρ της "μεταρρυθμίσεως Αρσένη" και συμβουλεύει "πατρικώς" τους μαθητές και τους καθηγητές τους, να είναι καλά και υπάκουα παιδάκια και να επιστρέψουν στα θρανία τους. Που προσπαθεί, με δωράκια, με αντίτυπα της Αγίας Γραφής, με σταυρουδάκια, χρωματιστές χαντρούλες και διάφορα άλλα κόλπα, να ξεγελάσει τα παιδιά και να τα μαντρώσει ξανά στην αραχνιασμένη στρούγκα του:
"Κάτσε καλά Χριστόδουλε, και άσε τα κολπάκια/ εδώ δεν έχουν πέραση, χάντρες και σταυρουδάκια./ Χριστόδουλε, Μπερτόδουλε, μάθε πως δε σε πάμε/ εμείς αγωνιζόμαστε, το δίκιο μας ζητάμε".
Είναι, πραγματικά, να τα χαίρεσαι και να τα καμαρώνεις αυτά τα δεκαεξάχρονα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που, με τα πανό τους σηκωμένα ψηλά, με την οργή στα μάτια και την κόμη τους να ανεμίζει ατίθασα σαν τη χαίτη του Αβεσσαλώμ, μαστιγώνουν αλύπητα αυτό το κράτος της ψευτιάς και της υποκρισίας, που "με νόμους γδάρτες και στραγγαλιστές", τους στερεί τον ήλιο και τον αέρα που αναπνέουν. Με την ενότητά τους γροθιά σφιχτοδεμένη, με τόλμη και αποφασιστικότητα, χτυπούν και ταρακουνάνε την πύλη της εξουσίας και προειδοποιούν: "καθίστε καλά!". Η πικρή πείρα της ζωής ωρίμασε πριν την ώρα τους αυτά τα σχεδόν αμούστακα αγόρια κι αυτά τα "ασχημάτιστα" κοριτσόπουλα, κι εκεί που οι κρατούντες τα ήθελαν αρνάκια ήσυχα και πειθήνια, να σηκώνουν συνεσταλμένα το δαχτυλάκι και να ζητούν την άδειά τους ακόμα και για να βήξουν, υψώνουν τώρα τη γροθιά τους και γίνονται κατήγοροι ανελέητοι αυτών των ανεγκέφαλων φωτοσβεστών, που τους κλείνουν το δρόμο για τη μόρφωσή τους, για μια ανθρώπινη ζωή.
Ας μην κοιμούνται, λοιπόν, ήσυχα τα μεγάλα αφεντικά και οι Αρλεκίνοι "εκσυγχρονιστές", που ανέλαβαν να "υλοποιήσουν" τα καταχθόνια σχέδιά τους. Και ας μην αναπαύονται στις μαλακές τους πολυθρόνες, με την ψευδαίσθηση πως οι πεινασμένοι θα κουραστούν να φωνάζουν και οι λαϊκοί αγώνες θα κοπάσουν. Να φοβούνται την οργή των απελπισμένων και να τρέμουν τη σφιγμένη τους γροθιά. "Αυτό το χέρι, αλίμονο αν ορμήσει και υψωθεί με μίσος σε γροθιά...", τους προειδοποίησε πριν από χρόνια ο ποιητής, αλλά αυτοί, άφρονες και μακάριοι μέσα στην καπιταλιστική τους ευδαιμονία, δεν έδωσαν σημασία. Γι' αυτό, ό,τι έσπειραν όλα αυτά τα "πέτρινα" για το λαό χρόνια (λιτότητα και αδικία και διώξεις και κατατρεγμούς) σύντομα θα θερίσουν. Τα παιδιά αυτά, με τη συμπαράσταση των δασκάλων τους, των γονιών τους και ολόκληρου του ελληνικού λαού, παλεύουν για το δίκιο τους και θα το πάρουν. Το Μέτωπο της οργής και της αγανάκτησης όλων των αδικημένων, θα σταθεί τείχος απόρθητο μπροστά στους φωτοσβέστες, και τα ολέθρια σχέδιά τους θα ανατραπούν!
Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ
Feeds
Παλλαϊκή απάντηση: Αγώνας μέχρι τη νίκη 
