Ο Νιαζί, κοινοτάρχης του Ταλιάνι, στο άκουσμα της λέξης "Ελληνες" βγάζει την τραγιάσκα του και κάνει μια βαθιά υπόκλιση. Ο Νουρί, αν και 55 χρόνων, δείχνει τουλάχιστον 70, θυμάται φίλους Ελληνες - τον Μανόλη, τον Βαγγέλη, τον Κώστα - κι αραδιάζει τα ονόματα, σαν να περιμένει να του πούμε νέα τους. Κι ο 65χρονος Ταχίρ, απ' τις πιο γραφικές φυσιογνωμίες που είδαμε, θυμάται τον πρώτο του έρωτα, τη μικρή Ελληνίδα με τα καστανά μαλλιά που έπαιζαν στα πλακόστρωτα σοκάκια του Ταλιάνι...

Αυτή η παρέα έχει πολλά να θυμηθεί. Κι ακόμα περισσότερα ν' αφηγηθεί. Ο Νιαζί Γκιουενέρ έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Ελλάδα, γνωρίζει πολλούς Ελληνες ψαράδες, έχει πιει μαζί τους ούζα και κρασί, έχουν μεθύσει, έχουν ανταλλάξει λύπες και χαρές. Η πεθερά του Νιαζί - όπως μας λέει - μιλά άπταιστα ελληνικά, ήρθε με τους γονείς της το '23 απ' την Κρήτη. Το 1948, αφηγείται ο Νιαζί, η πεθερά του μαζί με τις δύο κόρες της κάθονταν στην παραλία. Δύο Ελληνες ψαράδες, σε άθλια κατάσταση, τις πλησίασαν λέγοντας: "Γύρισε η βάρκα μας, χάσαμε έναν άνθρωπο". Η κινητοποίηση των κατοίκων του Ταλιάνι ήταν πρωτόγνωρη. Εψαχναν δύο μέρες, ώσπου βρήκαν το άψυχο σώμα του Ελληνα ψαρά. Τους άλλους δύο τους φιλοξένησαν στα σπίτια τους, τους παρηγόρησαν, δέθηκαν μαζί τους. Εγιναν φίλοι...

Ο Νιαζί θυμάται και τους Ελληνες ψαράδες απ' τη Μυτιλήνη, που έμειναν στο Ταλιάνι για έναν ολόκληρο χρόνο. "Δούλεψαν μαζί μας, ζήσαμε αρμονικά. Λίγους μήνες μετά, αφότου έφυγαν, μας φιλοξένησαν στη Μυτιλήνη. Μας καλωσόρισαν με νταούλια και ζουρνάδες. Είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν καλωσορίζει ο κόσμος - Ελληνες ή Τούρκοι - τους πολιτικούς μ' αυτόν τον τρόπο; ", διερωτάται ο Νιαζί.

Το ερώτημα "τι νιώθουν για την ελληνική φυλή" σ' αυτή την παρέα είναι περιττό. Η αγάπη τους για τους Ελληνες είναι έκδηλη. Ο Ταχίρ Ντικμέν δε θυμάται μόνο τον πρώτο του έρωτα. Θυμάται και τους αμέτρητους φίλους του από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. "Φάγαμε απ' το ίδιο ψωμί, μοιραστήκαμε τους πόνους μας. Τι έχουμε να χωρίσουμε; Μπορείς να χωρίσεις τη θάλασσα ή τον ήλιο; ", φιλοσοφεί παίζοντας αργά το κομπολόι του. Οσο για τον Νουρί Εϊλμές,πάντα χαμογελαστός, κρατάμε τις κουβέντες του: "Οι μεγαλύτεροι από μας οφείλουμε να λέμε στους νεότερους πως Ελληνες και Τούρκοι ζούσαν μαζί ειρηνικά. Για ό,τι συνέβη σ' αυτόν τον αιώνα φταίνε οι πολιτικοί και οι "σύμμαχοι". Οι λαοί είναι απλώς τα θύματα"...