Στο χρηματιστήριο του θεάματος, όλα επιτρέπονται. Και κυρίως η φρίκη. Τη γραμμή τη δίνουν οι καναλάρχες και οι διευθυντάδες τους. Αυτοί που αποφασίζουν τι θα δούμε και σε πόση ποσότητα. Ενα λεπτό για μια απεργία. Δέκα λεπτά για μια κυνομαχία.

Ολοι όσοι πέρασαν την πόρτα των τηλεοπτικών καναλιών, για να ...θεραπεύσουν απ' το γυαλί τη δημοσιογραφία, ένα πράγμα άκουσαν πριν απ' οτιδήποτε άλλο απ' τους διευθυντές τους: Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι ακριβός, τα τηλεοπτικά δευτερόλεπτα πολύτιμα και το ρεπορτάζ πρέπει να είναι σύντομο και περιεκτικό. Οχι, όμως, όταν πρόκειται να πουλήσουμε φρίκη. Αυτή μπορούμε να την αφήνουμε να γαργαλάει το θυμικό των τηλεθεατών, παρελαύνοντας ατελείωτα και ανελέητα. Ξανά και ξανά, όσο η κάμερα μυρίζει το αίμα και το θάνατο. Γιατί η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως. Και έτσι, την επόμενη φορά, ο επόμενος θάνατος θα μας "ματώσει" λιγότερο. Μέχρι, στο τέλος, να μην "ματώνουμε" καθόλου... Θα τους κάνουμε το χατίρι;