Αμετανόητη η κυβέρνηση Σημίτη δε θέλει να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τον αγροτικό ξεσηκωμό. Αρνείται πεισματικά να πάρει το μήνυμα που στέλνουν οι χιλιάδες αγρότες του θεσσαλικού κάμπου, και όχι μόνο. Κωφεύει στην κραυγή αγωνίας για επιβίωση που στέλνουν οι ξωμάχοι της υπαίθρου. Επιμένει δογματικά στην αποστολή που της έχει ανατεθεί: Στο βίαιο ξεκλήρισμα των "καθυστερημένων" αγροτών. Αδιαφορεί επιδεικτικά για τις ολέθριες συνέπειες που θα πληρώσουν οι αγρότες. Ακόμη χειρότερο: Ομολογεί κυνικά, διά στόματος του "αρμόδιου" υπουργού Γεωργίας, ότι τους έχει προγράψει, γιατί ανήκουν στα καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας. Στην καταστολή της αγροτικής εξέγερσης. Στον πρωτοφανή σε μαχητικότητα και αποφασιστικότητα αγώνα των αγροτών, αδίστακτα απαντά με μια πρωτοφανή ένταση του αυταρχισμού.

* * *

Δεν πρόκειται για αντιπολιτευτική υπερβολή. Ποτέ, τουλάχιστον στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δεν είχε επιστρατευτεί, με τέτοιο ξεδιάντροπο και απροκάλυπτο τρόπο, το αντιλαϊκό και αντιδραστικό οπλοστάσιο. Καμία κυβέρνηση, πριν την κυβέρνηση Σημίτη, δεν τόλμησε να ξεθάψει τη χουντική "νομοθεσία" για να τη χρησιμοποιήσει ενάντια στους αγρότες. Ποτέ καμία κυβέρνηση, πλην αυτής των εκσυγχρονιστών, δεν αντιμετώπισε τους αγρότες ως "εσωτερικό εχθρό", στρέφοντας εναντίον τους όλες τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτουν. Ποτέ η Θεσσαλία - και όχι μόνο - δεν αναγορεύτηκε ως "εχθρικό έδαφος" και δε στάλθηκαν εναντίον της, δίκην "στρατού κατοχής", το βαρύ πυροβολικό των Σωμάτων Ασφαλείας. Από τις μαύρες εποχές είχαν να γεμίσουν τα χωριά από "χωροφύλακες" και "περίπολα". Ποτέ άλλοτε δεν ασκήθηκε τέτοιο πογκρόμ δικαστικών διώξεων κατά χιλιάδων (!) αγροτών. Η κυβέρνηση Σημίτη στρέφει με πρωτοφανή ωμότητα και αγριότητα το "φραγγέλιο" κατά των αγροτών.

Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν είχε αναγορεύσει ως όρο επιβίωσής της το τσάκισμα της αγροτικής εξέγερσης και την επιβολή της καταστροφικής πολιτικής της.

Ταυτόχρονα, δεν έχει υπάρξει τέτοιας έκτασης συκοφαντική επίθεση ενάντια σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του ελληνικού λαού. Ο ίδιος ο Κ. Σημίτης ανέλαβε προσωπικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καλύπτοντας πλήρως ακόμη και το άθλιο υβρεολόγιο των Ε. Γιαννόπουλου και Στ. Τζουμάκα. Τέτοιος κατήφορος και τέτοια κατάπτωση του πολιτικού λόγου δεν είχε παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια. Ολη η "αρχαία σκουριά", ό,τι πιο αντιδραστικό και περιθωριακό στην ελληνική κοινωνία, ανακλήθηκε και ρίχτηκε στη μάχη ενάντια στους αγρότες.

Προς μεγάλη απογοήτευση των κυβερνώντων και των ισχυρών υποστηρικτών της, παρά την πρωτοφανή αυτή επίθεση, οι αγρότες όχι απλά "μένουν όρθιοι" και δεν ισοπεδώθηκαν, όπως προσδοκούσαν, αλλά επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη αντοχή, μαχητικότητα και μαζικότητα. Η επιχείρηση εκφοβισμού και τρομοκράτησης λειτούργησε ως μπούμερανγκ κατά των εμπνευστών της. Το λόγο που τροφοδοτεί αυτή την ηρωική εξέγερση η κυβέρνηση δε θέλει να τον καταλάβει, απλούστατα γιατί αυτό θα σήμανε ότι "παραιτείται" από την αντιαγροτική πολιτική της.

Αντίθετα, προχωρώντας σε επίδειξη αδιαλλαξίας αναγορεύει την πολιτική της ως υπέρτατο νόμο της κοινωνίας και θεωρεί έγκλημα και ανοσιούργημα κάθε λαϊκή αντίδραση που τη θέτει σε αμφισβήτηση και έρχεται σε αντιπαράθεση.

Χαρακτηρίζει πολιτική - λες και θα μπορούσε να ήταν απολιτική! - την αναμέτρηση των αγροτών, επιδιώκοντας να δημιουργήσει γύρω από την πολιτική της κυβέρνησης ένα μέτωπο, όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που την υιοθετούν και την υποστηρίζουν.

* * *

Αυτό που κάνει όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση είναι να σκάβει το λάκκο της. Βαυκαλίζονται οι "εκσυγχρονιστές" πιστεύοντας ότι μπορούν να επιβάλλουν τις νεοφιλελεύθερες επιλογές κόντρα στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ο "κοινωνικός τσαμπουκάς" της κυβέρνησης Σημίτη είναι καταδικασμένος να συντριβεί στα μπλόκα της οργής. Ακόμα χειρότερο, τα μπλόκα θα ξεφυτρώνουν σε όλους τους αντιλαϊκούς δρόμους και θα αναχαιτίσουν την αντιλαϊκή επέλαση. Αυτό ακριβώς τρέμει η κυβέρνηση και επιδιώκει να το αποφύγει με την ένταση της τρομοκρατίας, αλλά είναι καταδικασμένη να εισπράξει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, όπως αυτή εκφράζεται με πρωτοφανείς σε ηρωισμό και μαζικότητα λαϊκούς αγώνες.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ