Πράγματι, χρειάζεται απύθμενο θράσος για να βγαίνει ο Κ. Σημίτης και οι διάφοροι χειροκροτητές του και να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το μαθητικό κίνημα. Το είδαμε, λοιπόν, και αυτό. Ο πρωθυπουργός στην προχτεσινή τηλεοπτική συνέντευξή του - όπως και διάφοροι δημοσιογράφοι, που όλον αυτόν τον καιρό έχουν αναλάβει το έργο της υπονόμευσης των μαθητικών αγώνων - εμφανίστηκε να ...υιοθετεί το κίνημα των μαθητών για τον αυθορμητισμό του, ν' αναγνωρίζει ότι "τα παιδιά έχουν πρόβλημα". Ολοι αυτοί, βέβαια, καταλήγουν σε ένα "διά ταύτα", που λέει: Είμαστε με τα παιδιά, αλλά όχι με τον αγώνα τους, που υποκινείται από άλλους μηχανισμούς...

Η τακτική αυτή είναι γνωστή και από άλλες περιπτώσεις. Δεν πείθουν κανέναν, πολύ περισσότερο τους μαθητές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ισχύει η λαϊκή ρήση "χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το". Προσπάθησαν και προσπαθούν χωρίς αποτέλεσμα να "δαγκώσουν" το μαθητικό κίνημα. Αστυνομικοί, εισαγγελείς, "αγανακτισμένοι γονείς", "αγανακτισμένοι οδηγοί", "έγκυροι" δημοσιογράφοι επιστρατεύτηκαν, για να χτυπήσουν, να υπονομεύσουν και να διασύρουν τους μαθητές και τους αγώνες τους. Αυτοί, που ξόρκιζαν τα αιτήματα των μαθητών και τις κινητοποιήσεις τους, είναι οι ίδιοι που τώρα εξαντλούν κάθε όριο υποκρισίας και διγλωσσίας, για να μιλήσουν για τη ζωντάνια του μαθητικού κινήματος. Σκύβουν, έτσι, με δόλο να "φιλήσουν" το "χέρι" των μαθητών. Ομως οι μαθητές, όπως αποδείχτηκε αυτούς τους μήνες των κινητοποιήσεών τους, είναι "σκληρά καρύδια" και "δε θα πάρουν". Καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί, έτσι ξαφνικά, να έπιασε ο πόνος όλους αυτούς, που μέχρι τώρα ήθελαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι στα υπό κατάληψη σχολεία γίνονται "σημεία και τέρατα"...

Είναι σαφές αυτό που επιδιώκουν. Η συμπεριφορά τους κρύβει την προσπάθεια χειραγώγησης των μαθητών. Τα επιτελεία της κυβέρνησης προσπαθούν τώρα να επενδύσουν στο "μετά". Θέλουν να αποκαταστήσουν, στο βαθμό που μπορούν, στις συνειδήσεις των μαθητών ορισμένες γέφυρες επικοινωνίας και, ταυτόχρονα, να επηρεάσουν την από εδώ και πέρα πορεία των μαθητικών αγώνων, που, ούτως ή άλλως, θα υπάρχουν. Μέσα από τη μέχρι τώρα αγωνιστική πορεία του μαθητικού κινήματος, στις συνειδήσεις των μαθητών, έχουν καταγραφεί με σαφήνεια ορισμένα συμπεράσματα καθοριστικής σημασίας για την από εδώ και μπρος πορεία της πολιτικής τους συνειδητοποίησης. Είδαν, μέσα από την εμπειρία τους, ότι ο αγώνας είναι κάτι, όχι μόνο συμβατό με τη διαδικασία της δικής τους ανάπτυξης και ολοκλήρωσης ως ανθρώπων, αλλά και αναγκαίο. Εμαθαν να αγωνίζονται μαζικά, συλλογικά και οργανωμένα και είδαν με τα δικά τους μάτια και χωρίς παραμορφωτικούς φακούς "ποιος είναι με ποιον".

Τα συμπεράσματα αυτά των μαθητών, δηλαδή της σημερινής νέας γενιάς του τόπου, είναι ανησυχητικά για την κυβέρνηση και τους προπαγανδιστές της. Για το λόγο αυτό, δε μένουν απαθείς και παίρνουν τα μέτρα τους. Στοχεύουν στην αλλοίωσή τους, επιδιώκοντας, έτσι, να παρέμβουν από εδώ και μπρος στην κατεύθυνση του αγώνα των μαθητών και στη διαμόρφωση των συνειδήσεών τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, καθώς οι μαθητές έμαθαν να αγωνίζονται, θα συνεχίσουν να τους βρίσκουν μπροστά τους. Επίσης διαπιστώνουν ότι οι μαθητές διδάσκουν ευρύτερα πως οι μαζικοί νεολαιίστικοι και λαϊκοί αγώνες δεν είναι κάτι "ξεπερασμένο" και "ντεμοντέ", όπως ορισμένοι - αυτοί που τους φοβούνται - διαλαλούν. Και όλα αυτά είναι που τους ανησυχούν...