Ετσι και σήμερα, το σκηνικό επαναλαμβάνεται: Οι μαθητές από απληροφόρητοι έγιναν υποκινούμενοι και ο αγώνας τους άδικος και παράνομος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να προκαλέσει την επέμβαση της Εισαγγελικής Αρχής και της Αστυνομίας. Αλλά ποιοι είναι στην περίπτωση των μαθητικών κινητοποιήσεων οι πραγματικοί φόβοι της κυβέρνησης, που την οδήγησαν στο σημείο να κάνει επίδειξη δύναμης και χρήση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού απέναντι σε 16χρονα παιδιά; Τι πραγματικά φοβήθηκε η κυβέρνηση και έφθασε στο σημείο να κάνει ένα τμήμα των γονιών (ευτυχώς μικρό) να στραφεί ενάντια στα ίδια του τα παιδιά;

****

Ο πραγματικός φόβος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, είναι το γεγονός ότι όσο πιο επίμονος είναι ο αγώνας, όσο πιο πολύ οξύνεται η αντιπαράθεση, τόσο περισσότερο λάμπει η αλήθεια, τόσο περισσότερο τα 15χρονα και 16χρονα παιδιά έρχονται σ' επαφή με την ίδια την πραγματικότητα. Και δεν εννοούμε απλά την πραγματικότητα του Νόμου, αλλά εκείνη την πολιτική πραγματικότητα που γεννάει τέτοια αντιδραστικά μορφώματα, όχι μόνο στο χώρο της Παιδείας, αλλά και στο χώρο της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, των Εργασιακών Σχέσεων κλπ.

Αυτό που σε τελευταία ανάλυση φοβούνται, είναι ότι οι νέοι μέσα από τους αγώνες έρχονται σ' επαφή με το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα, που "καίει" την αστική τάξη, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν.

Να γιατί ανατριχιάζουν με τους αγώνες και μάλιστα με τους οργανωμένους - επίμονους - πειθαρχημένους λαϊκούς αγώνες. Γιατί αυτοί κάνουν το εντελώς αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να κάνει η "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση". Οι αγώνες πλαταίνουν το νου των νέων ανθρώπων, δημιουργούν την ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους, να εξηγήσουν αυτό που κάνουν, να μετρήσουν εχθρούς και φίλους, να καταλάβουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, πώς κινείται, με ποιους όρους, προς όφελος ποιανού.

Να γιατί κυβέρνηση και ΝΔ, Σημίτης και Καραμανλής, Ράλλης, Μητσοτάκης, Χριστόδουλος, Ανδριανόπουλος και άλλοι, όλοι μαζί καλούν τους μαθητές να σταματήσουν εδώ και τώρα τους αγώνες, να μπουν μέσα και μετά τα "βρίσκουμε"...

****

2. Οι Γενικές Συνελεύσεις, η μαζικότητα, ο συντονισμός, οι αποφάσεις, οι κοινές πορείες, η αλληλεγγύη, η θέληση να απορριφθεί ο αντιεκπαιδευτικός νόμος, η απόφασή τους να δράσουν συλλογικά για να βρουν το δίκιο τους συνθέτουν το περιεχόμενο της δημοκρατίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι μαθητές μέσα από τον πολύμηνο αγώνα τους.

Τα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" (ή αλλιώς "μας ψήφισε το 40% και κάνουμε ό,τι θέλουμε"), η παραπληροφόρηση, η αλαζονεία, η συκοφαντία, η τρομοκρατία, οι απειλές, οι αστυνομικές επεμβάσεις και οι εισαγγελείς, η πλήρης υπακοή του υπουργείου στις εντολές των πολυεθνικών - οι οποίες έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον, αφού από την εφαρμογή αυτού του Νόμου μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους το αυριανό έμψυχο υλικό, που θα προσαρμόζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της δικής τους αγοράς - όλα αυτά συνθέτουν το περιεχόμενο της "δημοκρατίας", όπως το εννοεί η κυβέρνηση. Η χρησιμοποίηση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού ήταν μια άμεση ομολογία ότι η δημοκρατία τους δεν ανέχεται και πολλά!

Να λοιπόν ένας άλλος φόβος της κυβέρνησης. Τα όρια της αστικής δημοκρατίας δεν πρέπει να φαίνονται, ακριβώς για να περνά η αντίληψη στο λαό ότι αυτά είναι απεριόριστα. Οτι δηλαδή η αστική δημοκρατία είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί. Ομως οι μαθητές απέδειξαν ότι οι οργανωμένοι, συντονισμένοι αγώνες χαλάνε την καλή εικόνα, γιατί αναγκάζουν την αστική δημοκρατία να δείξει τα όριά της, που σε κάθε περίπτωση δεν πάνε και τόσο μακριά. Αναγκάζουν επίσης όλους αυτούς που υπηρετούν μια τέτοιου είδους δημοκρατία να παραδεχτούν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός, δηλαδή το οργανωμένο ενωμένο λαϊκό κίνημα, που αμφισβητεί και ανατρέπει και όχι τα "γκαζάκια", οι "μολότοφ" και οι δήθεν "επαναστατικές" πράξεις που αρχίζουν και τελειώνουν στο σπάσιμο μιας βιτρίνας...

3. Ομως οι μαθητικές κινητοποιήσεις έχουν ήδη πληγώσει ανεπανόρθωτα και έναν άλλο μύθο, που χρόνια τώρα καλλιεργούν οι δυνάμεις του "μονόδρομου" της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ. Το μύθο του υπάκουου νέου "Ευρωπαίου πολίτη", ο οποίος δήθεν συναινεί σε μια ευρωπαϊκή Παιδεία προσαρμοσμένη στη λεγόμενη παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Οι μαθητές γρήγορα κατάλαβαν και απέδειξαν ότι ο Νόμος αποτελεί το πρώτο και ουσιαστικό βήμα για το στήσιμο μιας βιομηχανίας που θα παράγει σε μεγάλες δόσεις πανομοιότυπα μοντέλα του νέου φθηνού απασχολήσιμου και μισοειδικευμένου αυριανού εργάτη, για τις πολλαπλές ανάγκες των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων πολυεθνικών, στο όνομα του λεγόμενου ανταγωνισμού.

***

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που χρόνια τώρα σε μια πραγματική Ιερή Συμμαχία προσπαθούν να καταργήσουν ή να εξαφανίσουν τους ταξικούς αγώνες είναι και εκείνοι που με όλη τους τη δύναμη φωνάζουν "τέρμα οι αγώνες, φθάνουν οι κινητοποιήσεις". Φωνάζουν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί ακριβώς οι αγώνες αποτελούν την καλύτερη εκπαιδευτική διαδικασία για τη γνώση της ίδιας της κοινωνίας, ότι αποτελούν το ταξικό σχολείο της νέας γενιάς.

Και αυτό, ό,τι και να κάνουν, δε θα μπορέσουν να το αποφύγουν. Οι μαθητές ξεπέρασαν με μεγάλη επιτυχία τους φόβους της "δημοκρατίας της καταστολής". Η κυβέρνηση θα μείνει σίγουρα με τους δικούς της φόβους, γιατί όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι ο μονόδρομος των αγώνων, η συνεχής ταξική πάλη, αποτελεί τη μοναδική ελπίδα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.

Γιώτης ΣΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ

Οι νέοι και οι νέες, μέσα από το μεγάλο αγώνα τους, συνειδητοποιούν ότι ζουν σε μια ανισότιμη και γεμάτη διακρίσεις κοινωνία, μια κοινωνία που τους φράζει το δρόμο στην πραγματική μόρφωση σήμερα και τους οδηγεί στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο αύριο