Εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων! | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων!

Εχει γίνει πλέον φανερό στο λαό μας, και όχι μόνο, ότι για κράτη - μέλη που βρίσκονται σε υποδεέστερη σχέση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ένταξη και η προσαρμογή τους σ' αυτήν και στην πολιτική της σημαίνει και εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στενεύουν και σε μεγάλο βαθμό εκμηδενίζονται τα περιθώρια διαφορετικών πολιτικών επιλογών ή παραλλαγών, σ' όλους τους τομείς της κοινωνικοοικονομικής ζωής, που δυσκολεύουν την ΕΕ να προχωρήσει με βάση τις επιλογές των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και των μονοπωλίων. Τέτοιες απόψεις ακούγονται και από ηγετικούς κύκλους στις κυρίαρχες χώρες της ΕΕ, οι οποίες όμως εντάσσονται στα πλαίσια των μεταξύ τους ανταγωνισμών, αλλά και των ενδοϊμπεριαλιστικών, σε διεθνές επίπεδο.

Γίνεται επίσης έντονη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση από τους κυρίαρχους κύκλους στην ΕΕ, ότι στις σημερινές συνθήκες της διεθνοποίησης δεν τίθεται με τον ίδιο τρόπο το ζήτημα της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων ή και ότι είναι ανύπαρκτο ζήτημα, αφού καμία χώρα δεν μπορεί πλέον να αποφασίζει μόνη της.

Το θέμα έχει ταξικό, πολιτικό περιεχόμενο. Το θέμα για το ΚΚΕ είναι ότι κάθε λαός, κάθε χώρα δεν μπορεί να δεσμεύεται σε μια πολιτική που έρχεται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα και με τη δυνατότητα - όσο γίνεται - ανεξάρτητης εξέλιξης, που θα της επιτρέπει να τα βγάζει πέρα στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Το διεθνικό στα πλαίσια της ΕΕ και της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας είναι διαφορετικό από το διεθνικό συμφέρον των λαών, από το διεθνικό συμφέρον σε μια Ευρώπη του σοσιαλισμού. Εδώ δεν εκχωρούνται όλα τα δικαιώματα, της πλουτοκρατίας, αλλά του ελληνικού λαού.

Για παράδειγμα δεν αναπτύσσονται τομείς της οικονομίας που από την άποψη της παραγωγικής βάσης του εργατικού, συνολικά του ανθρώπινου δυναμικού, η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες, τόσο στη βιομηχανία, όσο και στην αγροτική οικονομία (ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργία, βαμβάκι, μεταποιητική βιομηχανία αγροτικών προϊόντων κλπ.).

Ταυτόχρονα εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, ενώ δεν παρέχεται καμία προστασία στην Ελλάδα και το λαό της, στους λαούς της περιοχής, της Ευρώπης.

Πριν την ψήφιση της Συνθήκης Αμστερνταμ από τα κράτη - μέλη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προπαγάνδιζε σ' όλους τους τόνους ότι θα δώσει τη μεγάλη μάχη, για να υπάρχει στη Συνθήκη η έννοια των κοινοτικών συνόρων και της προστασίας τους, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα. Επίσης έλεγε ότι θα πετύχει να υπάρξει ειδική μέριμνα και προστασία για νησιωτικές περιοχές που έχουν προβλήματα, όπως συμβαίνει με τα νησιά του Αιγαίου.

Καμία απ' αυτές τις προτάσεις δεν έγινε αποδεκτή. Η εμπειρία της υπόθεσης των Ιμια απέδειξε επίσης περίτρανα του λόγου το αληθές ως προς τις διαθέσεις και την πολιτική των "εταίρων" της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που κάθε άλλο παρά υποστήριξαν την κυβέρνηση στο θέμα των συνόρων στο Αιγαίο.

Μια μορφή εκχώρησης είναι η συμφωνία για το πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις σε ζητήματα στρατηγικής συμμαχίας, όταν μια χώρα δηλαδή διαφωνεί επικαλούμενη λόγους εθνικού συμφέροντος.

Με την αλλαγή στον τρόπο λήψης αποφάσεων ("εποικοδομητική αποχή" για στρατηγικής σημασίας αποφάσεις, όπου πριν χρειαζόταν ομοφωνία), το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίζει με πλειοψηφία, εφόσον το κράτος που έχει αντίρρηση μπορεί να μη συμμετέχει σε αυτή τη δράση. Δηλαδή, ακόμα και αν δεν καταργηθεί πλήρως το βέτο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, τείνει να αποστεωθεί και να χάσει κάθε ουσία.

Αυτό φαίνεται και από το "παράδοξο και αντιφατικό", από τη μια μεριά η ελληνική κυβέρνηση να κατηγορεί την Τουρκία για επικίνδυνη πολιτική και αμφισβήτηση των συνόρων, για κατοχή στην Κύπρο, και από την άλλη μαζί με την τουρκική κυβέρνηση να συγκροτεί κοινό στρατό, ο οποίος υποτίθεται θα εγγυηθεί και με τα όπλα τα σύνορα στα Βαλκάνια και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές επιδρομές στα Βαλκάνια με στρατό (Βοσνία, Αλβανία), ενώ τώρα ετοιμάζεται για το Κοσσυφοπέδιο, διαθέτει το ελληνικό έδαφος, πέρα από τις βάσεις του θανάτου, να χρησιμοποιείται για επιθετικούς σκοπούς σε βάρος γειτονικών λαών (π. χ. Θεσσαλονίκη, Λιτόχωρο), που μετατρέπονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ξένων στρατευμάτων. Αν όλα αυτά δεν είναι εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τι είναι;

Λ.