Τις τελευταίες μέρες, η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιστρέψει το κλίμα που δημιουργήθηκε εις βάρος της με την υπόθεση Οτσαλάν, με την επίκληση του "εθνικού στόχου" της ΟΝΕ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις πρώτες του δηλώσεις, κάλεσε σε "αποκουρδοποίηση" της εξωτερικής πολιτικής και σε συστράτευση για την ένταξη στην ΟΝΕ. Η σχετική κυβερνητική προπαγάνδα έχει στόχο να δημιουργήσει την εντύπωση πως η ένταξη όχι μόνο θα ενισχύσει τη χώρα οικονομικά, αλλά θα τη θωρακίσει απέναντι στις πάσης φύσεως απειλές. Εννοείται ότι αυτή τη θωράκιση θα την προσφέρει η συμμετοχή της χώρας στη "λέσχη των ισχυρών" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου εκτός από την εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων θα εκδηλώνεται και η αλληλεγγύη στον κάθε εταίρο απ' τους υπόλοιπους. Για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας και εξαιτίας της νέας όξυνσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν, τα παραπάνω επιχειρήματα χρησιμοποιούνται, για να υποδηλώσουν ότι μόνο η πολιτική της συμμόρφωσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να δώσει απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα.

Για να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στα πολύ πρόσφατα γεγονότα, αφού η κυβέρνηση μονίμως πρεσβεύει ότι η υπόκλιση στις απαιτήσεις των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών θα ενισχύσει τη θέση της χώρας απέναντι σε πραγματικές, ή κατασκευασμένες απειλές. Στην υπόθεση των Ιμίων, στη συνάντηση της Μαδρίτης, στην υπόθεση των πυραύλων "S-300" και τώρα με την υπόθεση Οτσαλάν η κυβέρνηση ακολούθησε με συνέπεια την ίδια πολιτική. Ομως, τα αποτελέσματα ήταν τελείως διαφορετικά απ' αυτά που υποστήριζε ότι θα έχει. Κάθε βήμα στην πορεία προσαρμογής στις απαιτήσεις των ισχυρών συνοδεύεται από νέα ένταση της τουρκικής επιθετικότητας που ενθαρρύνεται ακριβώς απ' αυτούς που κατά την κυβέρνηση θα έπρεπε να μας συμπαραστέκονται και να μας βοηθούν. Αν η κυβέρνηση είχε δίκιο θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχαν σταματήσει τα προβλήματα με την Τουρκία, όμως αυτά πολλαπλασιάστηκαν και μεγάλωσαν. Ο λόγος είναι ότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τόσο των ΗΠΑ, όσο και των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Τουρκία έχει προνομιακό ρόλο, λόγω και της γεωπολιτικής θέσης της.

Αλλά η κυβέρνηση μέτρησε αρκετές φορές το μέγεθος της "αλληλεγγύης" των Ευρωπαίων "εταίρων". Να θυμηθούμε τις "ίσες αποστάσεις" στην υπόθεση των Ιμίων, την απόρριψη της πρότασης για αναγνώριση των ελληνικών συνόρων ως συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την προώθηση της χρηματοδότησης της Τουρκίας με την παράκαμψη των αντιρρήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, τις πιέσεις για τους πυραύλους "S-300", την υιοθέτηση των κατηγοριών για "τρομοκρατία" κατά του κουρδικού λαού κ.ά.