Η χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού δεν απευθυνόταν φυσικά μόνο στο εσωκομματικό του ακροατήριο, αλλά σε πολλά σημεία της θύμιζε μια προεκλογική και από... μπαλκόνι τοποθέτηση,που απέβλεπε στην απόσπαση της ψήφου των πολιτών. Ο κ. Σημίτης, επιρρεπής χτες σε διαρκείς κορόνες και υψηλούς τόνους, θέλησε να αξιοποιήσει το βήμα του συνεδρίου του κόμματός του, ώστε και με τη δέουσα προβολή από τα ΜΜΕ - ιδίως τα κρατικά - να ξεπεράσει το πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει και για την κυβέρνησή του και για το προσωπικό του προφίλ τα τελευταία γεγονότα και κυρίως η υπόθεση Οτσαλάν.

Από την αρχή της τοποθέτησής του ο Κ. Σημίτης ήταν επιθετικός έναντι της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης". Αναφερόμενος στον αριθμό των παραβρισκόμενων έκανε λόγο για 5.800 συνέδρους, αριθμό τον οποίο αμφισβητούν οι "διαφωνούντες", δηλώνοντας έτσι εξ αρχής ότι δε θα κάνει πίσω σε αυτό το θέμα, που άλλωστε άπτεται και των εσωκομματικών συσχετισμών.

Στη συνέχεια, σε ρόλο κυρίαρχου του παιχνιδιού, και αφού προσπάθησε να παρουσιάσει την ίδια την έναρξη του συνεδρίου ως... "κοσμοϊστορικό γεγονός" (σ.σ.: ήδη το συνέδριό μας αποτελεί μεγάλη πολιτική νίκη (!), είπε εισαγωγικά), δήλωσε με υψηλούς πάντα τόνους ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει "να κλείσει οριστικά την πόρτα στο παρελθόν" (σ.σ.: το παρελθόν "του", προφανώς).

Φυσικά, κινούμενος "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", φρόντιζε κάθε του αναφορά στο εσωκομματικό πεδίο να τη διανθίζει και με την παραίνεση "να προχωρήσουμε όλοι μαζί". Πρόκειται για την αναγκαία ενότητα ώστε το ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία του, να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις στις ευρωεκλογές και να εκλεγεί "πρώτο κόμμα", όπως επανέλαβε με έμφαση, λέγοντας προς την "εσωκομματική αντιπολίτευση" ότι "δεν επιτρέπεται σε κανένα να κλοτσήσει σήμερα τους καρπούς" της κυβερνητικής... προσπάθειας.

Η αλαζονεία της εξουσιαστικής υπεροχής δε θα μπορούσε να λείπει από τη χτεσινή υπουργική τοποθέτηση. "Ολα για την Ελλάδα, όλα για το ΠΑΣΟΚ", ήταν το λεκτικό σχήμα που πρόταξε ο Κ. Σημίτης πολλές φορές για να φτάσει στο "διά ταύτα". Και το "διά ταύτα" δεν ήταν άλλο απ' την πρωθυπουργική διαβεβαίωση πως μόνο το ΠΑΣΟΚ νοιάζεται σε αυτόν τον τόπο για την Ελλάδα, και κανένας άλλος. Οι άλλοι, δε, ανήκουν στην κατηγορία των υπέρμαχων της "αδράνειας και της στασιμότητας".

Παράλληλα, και αφού περιπλανήθηκε επί μακρόν σε... παπανδρεϊκού τύπου αναφορές (του στιλ "είμαστε το κόμμα της αλλαγής"), αλλά και σε συχνές μνημονεύσεις του Α. Παπανδρέου, έφτασε στη γνώριμη "λιτανεία" υπέρ της ΟΝΕ και της ΕΕ. Ας σημειώσουμε ότι πρώτα ισχυρίστηκε πως η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο "απελευθερωτική" για τον τόπο, όσο απελευθερωτική ήταν για την Ελλάδα η μετά τη χούντα εποχή!

Κατόπιν αυτών, όπως εξήγησε ο πρωθυπουργός, "για μας τους σοσιαλιστές ο προνομιακός χώρος είναι η ΕΕ", αφού, όπως είπε, "ο χώρος της Ευρώπης γίνεται ολοένα περισσότερο δικός μας". Μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών για τα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ, έσπευσε να μιλήσει για "την ανταγωνιστική οικονομία με ανθρώπινο πρόσωπο" (!), που ονειρεύεται το ΠΑΣΟΚ και την προωθεί με την "ισότιμη συμμετοχή στην ΕΕ και την ένταξη στην ΟΝΕ"...

Με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές, αλλά και στις εθνικές εκλογές (που συνεχώς επαναλάμβανε ότι θα γίνουν το 2000), ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να χρησιμοποιήσει και από βήματος συνεδρίου την προβοκατόρικη επιχειρηματολογία περί "ανίερης σύμπραξης" του ΚΚΕ με τη ΝΔ... Ανακάλυψε, δε, αυτή τη "σύμπραξη" τόσο στις δημοτικές εκλογές, όσο και στους λαϊκούς αγώνες που κατά καιρούς ξεδιπλώνονται.

Βέβαια, δεν έκανε το λάθος να στραφεί με τέτοιο ανοίκειο τρόπο στα μελλοντικά "αριστερά" δεκανίκια του, προς τα οποία δήλωσε ότι "είμαστε ανοιχτοί σε κάθε διάλογο και γόνιμη σύγκλιση", μόνο που η "κεντροαριστερή" σύμπραξη δεν πρέπει να γίνει με προαπαιτούμενους όρους, όπως είπε προς τον Ν. Κωνσταντόπουλο και την υπόλοιπη αντιπροσωπεία του ΣΥΝ.

Οι προεκλογικοί τόνοι του Κ. Σημίτη ήταν επίσης σαφείς όταν θέλησε να δημιουργήσει την αίσθηση ενός "φιλολαϊκού" ανέμου που θα αρχίσει να πνέει, με μέτρα όπως "αύξηση αφορολόγητου ορίου", "κατάργηση των αντικειμενικών κριτηρίων", αλλά και του... προβληματισμού (!) για το 35ωρο, που, όπως είπε, θα ξεκινήσει.

Εκεί που ο πρωθυπουργός υπήρξε κάτι παραπάνω από προκλητικός ήταν όταν θέλησε να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες για την υπόθεση Οτσαλάν. Χωρίς να τολμήσει να αναφέρει ούτε μια φορά το όνομα του Κούρδου ηγέτη, εκτόξευσε μύδρους κατά όσων ενεπλάκησαν στην υπόθεση, τους οποίους χαρακτήρισε "παρακράτος", τους κατηγόρησε για σχέσεις με "θύλακες μυστικών υπηρεσιών" και τους απείλησε ότι "θα αντιμετωπιστούν ως παρακράτος".

Από εκεί και πέρα άρχισε μια φτηνή παράσταση επίδειξης "πατριωτικής"... ευσυνειδησίας, με τον Κ. Σημίτη να φωνάζει προς τους συνέδρους πως το ΠΑΣΟΚ "δεν είναι κληρονόμος της χωροφυλακίστικης εθνικοφροσύνης", αλλά του... ΕΑΜ. Και όλα αυτά υπό τις πρωθυπουργικές ιαχές "πρώτα η Ελλάδα" και ξανά "πρώτα η Ελλάδα", που, αν δεν το ξέρει ο κ. Σημίτης, υπήρξε ανέκαθεν σύνθημα της παρακρατικής εθνικοφροσύνης...

Ηταν εκείνο το σημείο της ομιλίας του όπου αναφέρθηκε και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις για να επαναλάβει το παπανδρεϊκό "δε διεκδικούμε τίποτα, δε διαπραγματευόμαστε τίποτα" και για να δηλώσει ότι "η Ελλάδα θα παραμείνει ψύχραιμη" έναντι των προκλήσεων της Αγκυρας, παίζοντας στο πεδίο της γνώριμης κινδυνολογίας, αν και με έμμεσο τρόπο αυτή τη φορά.

Ν. Μπ.