"Κατά τη γνώμη μας υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που καθοδηγούν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό στο δρόμο της αδιαλλαξίας απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στο δρόμο του αυταρχισμού και της απολυταρχίας και του περιορισμού των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ποιες είναι αυτές οι αιτίες;

Πρώτο: Είναι οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις πριν απ' όλα που οδηγούν με ακόμα πιο ραγδαίους ρυθμούς στη γιγάντωση των μονοπωλίων των πολυεθνικών και στην επέκταση της κυριαρχίας τους σε όλους τους τομείς διεθνώς και στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Η ντόπια ολιγαρχία φιλοδοξεί να παίξει ένα ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Συμμετέχει γι' αυτό πρόθυμα στους σχεδιασμούς της "νέας τάξης", ακολουθεί επιθετική πολιτική απέναντι στους λαούς και το λαό μας για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της. Μεγαλώνει η σύμφυση του κράτους με τα μονοπώλια.

Η τάση συγκέντρωσης πλούτου και δύναμης μέσα από έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό συνοδεύεται αναπόφευκτα με περιορισμό των οικονομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας".

"Δεύτερο: Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και οι γενικότερες προσαρμογές και αναδιαρθρώσεις, με επίκεντρο τις εργασιακές σχέσεις, που εκπονούνται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και προωθεί η ΕΕ και η κυβέρνηση, είναι πολιτική βαθιά αντιλαϊκή, πλήρως υποταγμένη και εξαρτημένη από τα μεγάλα συμφέροντα.Για ποια δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε σήμερα και για δικαιώματα, με τους 100άδες χιλιάδες άνεργους, ημιαπασχολούμενους, τους ξεκληρισμένους αγρότες;

Η λογική της ανταγωνιστικής Ευρώπης και Ελλάδας και η προώθηση της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων, που προωθεί η ΕΕ και η κυβέρνηση, οδηγεί όχι μόνο σε μείωση των αποδοχών, αλλά και σε μια συνεχή πολιορκία και κατάργηση κάθε δικαιώματος στους χώρους δουλιάς. Στους τόπους δουλιάς οικοδομείται ένα καταθλιπτικό καθεστώς εκμετάλλευσης χωρίς όρια, που θέλει να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε "φαντάσματα", χωρίς δικαιώματα, άβουλους και πειθήνιους στους εργοδότες και τα διευθυντικά στελέχη.

Ελευθερία κίνησης τελικά των κεφαλαίων σημαίνει δικτατορία στους χώρους δουλιάς, τρόμος και αυθαιρεσία των εργοδοτών.Η κατάργηση του 8ωρου, η μείωση των μισθών, η γενικότερη επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων συνοδεύεται με ανεργία, απολύσεις, με αντεργατικά αντιδημοκρατικά μέτρα και νόμους που χτυπούν τις συλλογικές συμβάσεις, τα συνδικάτα, κάθε κοινωνικό δικαίωμα. Στο όνομα αυτής της πολιτικής αναπτύσσονται αντιδραστικές θεωρίες εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που οδηγούν σε αφαίρεση δικαιωμάτων και ενσωμάτωση των εργαζομένων. Σεμινάρια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, το εκπαιδευτικό σύστημα έχουν ως στόχο να πείσουν τους εργαζόμενους να αισθάνονται φιλικά προς τους εργοδότες. Γράφει ο γνωστός Φουκουγιάμα ορισμένους τρόπους καθυπόταξης των εργαζομένων και καυχάται ότι:

"Η γερμανική εργατική τάξη έχει αναπτυγμένες σε υψηλό βαθμό τόσο το αίσθημα της περηφάνιας για την εργασία όσο και την έννοια του επαγγελματισμού, που επιτρέπει στους Γερμανούς εργάτες να μην ταυτίζονται με την κοινωνική τάξη τους, αλλά με τη βιομηχανία και τους διευθυντές της. Αυτό το αίσθημα επαγγελματισμού και υποχρέωσης στους διευθυντές μετρίασε την κλίση στον ταξικό πόλεμο στη Γερμανία και οδήγησε σε ένα πλατύ, πολύ διαφορετικό σύνολο σχέσεων στο χώρο εργασίας από εκείνο που θα ίσχυε αν δεν υπήρχε αυτό το αίσθημα". Το πρότυπο που προτείνει είναι να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων απέναντι στους εργοδότες. Αντί για ειδικότητες, η ομάδα εργασίας να έχει έναν κοινοτικό προσανατολισμό και μια ειδίκευση και ευελιξία, ώστε ο κάθε εργάτης να μπορεί να εκτελεί διαφορετικά καθήκοντα, να μεταφέρεται από μια θέση εργασίας σε κάποια άλλη, ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες της ημέρας. Η ομάδα εργασίας και το κοινοτικό όπως το λέει εργοστάσιο να καλλιεργεί τη συνοχή της με διάφορες δραστηριότητες εκτός εργασίας (πολιτιστικές κ. ά.). Αυτός ο τρόπος οργάνωσης κατά τη γνώμη του κάνει περιττές τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, γιατί τα προβλήματα λύνονται περισσότερο με διαπροσωπικές σχέσεις και άτυπα κανάλια επικοινωνίας για λύση των προβλημάτων. Επιστρατεύει τη θρησκεία για την πειθαρχία και τη θέση η επαγγελματική κατάρτιση να περάσει στους εργοδότες".

"Φυσικά, αυτές οι θεωρίες έχουν πάρει πρακτική εφαρμογή και στην Ελλάδα και την Αχαϊα με τη "Λευκή Βίβλο" και όχι μόνο. Στο εμπόριο, στον επισιτισμό, στα διάφορα "μεγάλα έργα", η ευελιξία έχει γίνει καθεστώς. Το Τοπικά Σύμφωνα προβλέπουν ανάμεσα στα άλλα να κρατούν συντροφιά σε τουρίστες οι άνεργες της Πάτρας.

Εργοδότες αφαιρούν δικαιώματα και διοργανώνουν εκδρομές των εργατών. Η Νομαρχία διοργανώνει συσκέψεις για να σταματήσουν οι αγώνες των μαθητών. Η εκκλησία καλεί τους μαθητές να σταματήσουν τις καταλήψεις, ο δε κ. Χριστόδουλος λυπάται γιατί στη Θράκη οι ορθόδοξες μανάδες κάνουν λιγότερα παιδιά από τις μουσουλμάνες και επιδοτεί τις πρώτες. Αν προσθέσει κανείς και τις συμβουλές του ραντιέρη Σόρος,οι επιχειρηματίες να κάνουν αγαθοεργίες, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη του κ. Σημίτη για τους πιο αδύναμους έχει πραγματοποιηθεί.

Υπάρχουν και άλλα ζητήματα χτυπήματος δικαιωμάτων.

Η Υγεία μετατρέπεται σε εμπόρευμα, ο ασθενής σε πελάτη. Οποιος έχει χρήματα, έχει θεραπεία. Η γυναίκα να ξαναγυρίσει στο σπίτι να φροντίζει την οικογένεια. Η στήριξη των ανέργων με επιδόματα θεωρείται ότι μετατρέπει τους εργάτες σε νωθρούς.

Στην Παιδεία το βασικό επιχείρημα του υπουργείου ήταν ότι λόγω της παγκοσμιοποίησης της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας το 2000, κάθε νέος θα αναγκαστεί να αλλάξει 2-3 φορές δουλιά στη ζωή του. Το άτομο πρέπει να γίνει, λοιπόν, "ανταγωνιστικό". Να αποκτήσει λίγες γνώσεις, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιείται "ευέλικτα" από τους μελλοντικούς εργοδότες, να μην έχει κριτικό πνεύμα που αμφισβητεί το σύστημα και φυσικά ο νόμος εντείνει τους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Πλήρη εφαρμογή των εντολών της "Λευκής Βίβλου" για ευελιξία της εργατικής δύναμης.

Προωθούν το λεγόμενο εθελοντισμό, δηλαδή οι άνεργοι, η νεολαία και οι γυναίκες, κύρια, να εργάζονται σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών μέσα από συμμετοχή σε διάφορους φορείς φαινομενικά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που θα αμείβονται ελάχιστα με ένα βοήθημα, γιατί υποτίθεται προσφέρουν κοινωνικό έργο, θα έχουν ηθικές αμοιβές και όχι υλικές, χωρίς εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Αντί για ελάχιστη αμοιβή μπορεί να έχουν ασφαλιστική κάλυψη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή νοσοκομειακή κάλυψη".