Ξύπνησα ένα ανοιξιάτικο πρωί και επειδή δεν έχω συνηθίσει ακόμη τον κρητικό ήλιο, ανυπόμονα άνοιξα το παράθυρο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Για λίγο, φαινόταν ο κόσμος πολύ όμορφος. Σήκωσα τα μάτια μου προς το μαγικά γαλάζιο ουρανό και αυτή η απολαυστική μου ανάσα σταμάτησε στο λαιμό μου. Θυμήθηκα ότι από τον ίδιο ουρανό πέφτανε αυτή τη νύχτα βόμβες και σκοτώνανε ανθρώπους, που αγαπούσαν τη ζωή όπως και εγώ. Η νύχτα μου ήταν πολύ ήσυχη, αλλά για πολλούς σε αυτή την περίεργη ήπειρο ήταν εφιαλτική... Ξύπνησα πολύ ωραία, μα τώρα άρχισε να μεγαλώνει μια μεγάλη πίκρα στο μυαλό μου. Με το βλέμμα μου βουτηγμένο στο ήρεμο γαλάζιο να ψάχνει το δίκιο, το οποίο δεν είναι μόνο τυφλό, αλλά πήρε και αναρρωτική άδεια, όπως τώρα φαίνεται. Συμπτωματικά, αυτή η μέρα ήταν 25 Μαρτίου. Βγήκα στο δρόμο να παρακολουθήσω την παρέλαση για τη μεγάλη μέρα της ιστορίας της ελευθερίας. Και σιγά - σιγά συνειδητοποίησα σε τι παράλογη εποχή ζούμε. Κρυμμένη στο κοπάδι, φωνάζουμε "Ζήτω η ελευθερία!" και προσπαθούμε να δικαιολογούμε τον εαυτό μας ότι δημοκρατία είναι το δεδομένο πλαίσιο, στο οποίο λειτουργούμε και ότι δε χρειάζεται να πολεμάμε γι' αυτήν, αφού την έχουμε. Φοράμε στολές και μάσκες με μια αδιάφορη έκφραση. Παίζουμε με τις λέξεις σαν τους δεξιοτέχνες κλόουν στο τσίρκο. Δε σημαίνουν τίποτε για μας πια, ούτε οι λέξεις, ούτε οι πράξεις, ούτε οι ζωές... Η ζωή μας έγινε εμπόριο. Ούτε πήραμε χαμπάρι ότι και εμείς γίναμε εμπόρευμα.

* * *

Ακουσα μια στιγμή στην τηλεόραση ότι ο 20ός αιώνας τελειώνει, όπως άρχισε- με έναν πόλεμο. Ολοι όμως ξέρουμε ότι αυτός ο απίστευτος πόλεμος έφερε τη μεγαλύτερη επανάσταση της ανθρωπότητας. Αλλά τίποτε δεν έρχεται αυτομάτως, πρέπει να νοιαζόμαστε, να σηκώνουμε κεφάλι από το γεμάτο πιάτο μας. Οταν θα μας το πάρουν, θα είναι αργά πια.