- Αυτές τις μέρες των έντονων αντιπαραθέσεων μεταξύ εκκλησίας και κράτους, θυμήθηκα τον παππού μου, τον παπα-Ιωακείμ Παλλάδη.

Δάσκαλος στο Ναζλί της Μικρασίας, ένα επίγειο φρουτοπαραγωγικό παράδεισο κοντά στο Αϊδίνι, έγινε παπάς, μετά τον πρώιμο θάνατο της γυναίκας του. Αργότερα, πρωτοσύγκελος του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομου, μόλις ξέφυγε από την καταστροφή και τη μεγάλη σφαγή. Εφτασε στην Ελλάδα, με την ψυχή στο στόμα, ανέστιος, πάμπτωχος μαζί με τις χιλιάδες των χιλιάδων του μεγάλου ξεριζωμού. Δεν το έβαλε κάτω. Και ως εφημέριος στην Αγία Ελεούσα των Τζιτζιφιών και αργότερα στους Τρεις Ιεράρχες των Πετραλώνων, συμπορεύτηκε με τα προβλήματα της προσφυγιάς, μετάγγιζε δύναμη αντίστασης με λόγο και έργο, καταπράυνε τις πληγές και διεκδικούσε για το κοινό όφελος.

- Μικρός εγώ, τον άκουγα και μαθήτευα.

- Δε φτάνει ο θεός, έλεγε κατά τις περιδιαβάσεις του στα τσαντίρια, τις παράγκες και τα ντενεκεδόσπιτα, που «στέγαζαν» τους ξεριζωμένους στη Ν. Φιλαδέλφεια, την Καλλιθέα, τον Πειραιά, τις προσφυγογειτονιές, όπου έριχναν πάλι ρίζες. Παλιός δάσκαλος, ο παπα-Ιωακείμ, ανέσυρε στα κηρύγματά του και στην καθημερινή του επικοινωνία το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», γιατί όπως έλεγε: «αν δε σε ακούσουν οι άνθρωποι, ούτε ο θεός σ' ακούει».

- Το κήρυγμά του δεν ήταν υπόδειξη υποταγής στη μοίρα και υπερκόσμιας δικαίωσης, αλλά σάλπισμα ανάτασης, αντίστασης και διεκδίκησης. Συχνά από το λόγο έφτανε στο έργο, με το πηλοφόρι στον ώμο για να βοηθήσει στο χτίσιμο ενός προσφυγόσπιτου, να συνδράμει στα συσσίτια, στην ιατρική αρωγή και την αλληλία. Στοιχεία που συνάντησα αργότερα στο πρόσωπο του σεβάσμιου Ειρηναίου στο Καστέλι της Κρήτης, όταν προσκαλούσε σ' εκείνες τις μεγάλες «λαοσυνάξεις» ειρήνης, κατά μοναδική, νομίζω, εξαίρεση από άλλους μακάριους και μακαριστούς.

- Αν ζούσε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, ο παπα-παππούς Ιωακείμ, θα ήταν μαζί μας. Και δε θα στενοχωριόταν καθόλου, που ο εγγονός του «κατάντησε»... κομμουνιστής.