Είναι πλέον φανερή η ιδεολογική πλατφόρμα, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η μεταρρύθμιση της κυβέρνησης στο χώρο της Παιδείας. Αλλωστε, τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της, που αυτές τις μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας, πιστοποιούν όλες αυτές τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα, που κατά καιρούς οι φορείς της Παιδείας, είτε με μικρούς είτε με μεγαλειώδεις αγώνες, προσπαθούσαν να προβάλουν στην ευρύτερη κοινωνία.

Συμπεράσματα και προβληματισμοί, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα και τη φωτογράφιση του σχολείου του αύριο. Ενός σχολείου με ευδιάκριτα και σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, με σκοπούς και στόχους που γεννήθηκαν από μυαλά, που πιστά υπηρετούν τις επιλογές και επιδιώξεις, τα συμφέροντα και τις προοπτικές του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Είναι αυτονόητες πλέον οι μεθοδεύσεις και τα σχέδια της κυρίαρχης αστικής τάξης, που έχουν καταστρώσει και που ευελπιστούν να πραγματοποιήσουν μέσα από τον ευαίσθητο χώρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι αυταπόδεικτες πλέον οι δεσμεύσεις της πολιτικής εξουσίας για δημιουργία στρατιάς μισοκαταρτισμένων, απασχολήσιμων εργαζόμενων.

Και εδώ πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τη μαζική και βίαιη έξωση των μαθητών απ' τα Λύκεια της χώρας, για τη λειτουργία και το ρόλο των ΤΕΕ, για την υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για την τρομακτική άνοδο της παραπαιδείας, για τα αδιέξοδα γενικά της νεολαίας. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε και για την ποιότητα των σημερινών σχολείων, για τα αναλυτικά προγράμματα, για τα βιβλία και τις γνώσεις που μέσα απ' αυτά προσπαθούν να εμφυτέψουν στα μυαλά και τις συνειδήσεις των νέων.

Αυτό που, όμως, κρίνω σκόπιμο ότι πρέπει να αναφέρω και να ξανατονίσω είναι η αναγκαιότητα της ανάπτυξης, της συλλογικής κοινωνικής αντιπαράθεσης με την πιο πάνω πραγματικότητα. Είναι σαφές ότι η διαλεκτική σχέση θεωρίας και πράξης, η αρμονική αμφιμονοσήμαντη σχέση αιτίας και αποτελέσματος, προβλήματος και κοινωνικής πρακτικής, προδιαγράφουν το προτσές εξέλιξης και την εισαγωγή σε μια ποιοτικά ανώτερη βαθμίδα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κομβικό σημείο, πάνω στο οποίο πρέπει να κτίσουμε και να δημιουργήσουμε τη δική μας πράξη, το δικό μας αγώνα, τη δική μας αντίσταση και αντεπίθεση.

Δεν μπορούμε, δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα να παραμείνουμε μόνο στις διαπιστώσεις ή γενικά στη φωτογράφιση του προβλήματος. Το οικοδόμημα το οποίο δημιούργησαν είναι φανερό και τρομακτικό. Οι προθέσεις τους δεδομένες. Ο αγώνας τους ενταγμένος σε προκαθορισμένο πρόγραμμα και σχέδιο. Μια άκρως «πετυχημένη πορεία». Ολοι εμείς, η κοινωνία ολόκληρη, θα πρέπει άμεσα να προβάλουμε έντονα τη δική μας πρόταση για το Ενιαίο 12χρονο Πολυτεχνικό Σχολείο. Και δε θα πρέπει να μείνουμε μόνο στη θεωρία και στις διάφορες, αλλά αναγκαίες επιστημονικές επεξεργασίες.

Θα πρέπει άμεσα να περάσουμε στην πράξη, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, εργαζόμενοι. Να στήσουμε το δικό μας χορό στο γλέντι της εκπαιδευτικής αναγέννησης και να αποδείξουμε ότι είμαστε παρόντες και έτοιμοι να σηκώσουμε οποιοδήποτε βάρος και αν χρειαστεί, για να χτίσουμε το λαϊκό σχολείο, το σχολείο των όλων και όχι των λίγων.

Οι αγώνες που θα έρθουν θα πρέπει να είναι στο ανάστημα των απαιτήσεων του λαού για σύγχρονη λαϊκή Παιδεία. Και για να είναι ποιοτικά αναβαθμισμένη, θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Να γίνει υπόθεση όλων μας ο περιβόητος διαγωνισμός του ΑΣΕΠ το Σεπτέμβρη. Οι εκλογές στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων. Οι εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Οι εκλογές για την ανάδειξη νέων Διοικητικών Συμβουλίων στις ΔΟΕ και ΟΛΜΕ. Η προσπάθεια καθημερινής προβολής στην ευρύτερη κοινωνία της πρότασής μας. Η ανάπτυξη και δημιουργία ενός πανεργατικού παλλαϊκού ΜΕΤΩΠΟΥ πάλης, ικανού να αντιμετωπίσει τη σημερινή πραγματικότητα. Οι δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολλές. Το περισπούδαστο, όμως, μέτωπο κυβέρνησης και εκπαιδευτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών δε θα μας πτοήσει. Αντίθετα, θα μας εμποτίσει με περισσότερο πείσμα και δύναμη, με περισσότερη αντοχή και αισιοδοξία. Από τώρα, θα πρέπει να αρχίσει το ανασκούμπωμα του κινήματος, να οργανωθούν οι σχεδιασμοί, να αυξηθεί η ετοιμότητα.

Σαν εκπαιδευτικοί έχουμε το χρέος να παλέψουμε για ένα καλύτερο σχολείο, σαν εργαζόμενοι έχουμε την υποχρέωση, όχι μόνο να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, αλλά και να τα επεκτείνουμε και σαν γονείς έχουμε τεράστιες ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας να τους παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο απ' αυτόν που παραλάβαμε απ' τους δικούς μας προγόνους.