Ποιος και πώς να ξεχάσει; Οι κομμουνιστές, οι γνήσιοι αριστεροί, οι προοδευτικοί άνθρωποι δεν μπορούν και δε θέλουν, γιατί τότε συγκλονίστηκαν, πόνεσαν, έκλαψαν, οργίστηκαν, κατήγγειλαν, πάλεψαν και τώρα συνεχίζουν ν' αγωνίζονται, να ελπίζουν και να αισιοδοξούν. Δεν μπορούν να ξεχάσουν ούτε εκείνοι που τότε είχαν αυταπάτες, αδιαφόρησαν ή αφελώς χάρηκαν και τώρα προβληματίζονται, αγωνιούν και φοβούνται. Και, βεβαίως, δε θέλουν να ξεχάσουν όσοι τότε αγωνίστηκαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού, νίκησαν και τώρα θέλουν να δρέψουν τους καρπούς της νίκης τους.

Η υπόμνηση της υποστολής της κόκκινης σημαίας υποδεικνύει την ανάγκη έπαρσής της σ' όλους τους ιστούς της Γης. Και σαλπίζει πως αυτή η έπαρση είναι υπόθεση των λαών και όρκος της ανθρωπότητας. Ο ερχομός του κόκκινου μέλλοντος αποτελεί πεποίθηση, που δε στηρίζεται στο νόστο του "πάλι με χρόνια με καιρούς", αλλά στις επιταγές της ιστορίας, στην αντικειμενική πορεία του ανθρώπου προς τα μπρος, στη νομοτελειακή αντικατάσταση του παλιού από το νέο.

Ομως, όπως είναι σωστό ότι "έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη", είναι, επίσης, σωστό ότι "το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του". Και είναι μέγα λάθος "εσύ να λείπεις".

Αν λείπεις, δε θα δεις πως τα δακρυσμένα μάτια των παιδιών του σημερινού πολεμικού εφιάλτη, θα μετατρέπονται σε φωτεινούς αναμεταδότες του ειρηνικού αύριο. Δε θα δεις πως το θράσος και ο κομπασμός των δολοφόνων θα γίνεται άγχος και φόβος μέσα στα δικά τους καταφύγια.

Αν λείπεις, θα καθυστερήσουν ν' ανοικοδομηθούν οι ερειπωμένες πολιτείες, να κλείσουν τα καταφύγια του φόβου των παιδιών, ν' αρχίσουν οι έρωτες των εφήβων, να επανέλθουν οι χαρές των μανάδων, να κοκκινίσει η Γη.

Αν λείπεις απ' το παρόν, θ' αργήσει το μέλλον.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ