Η ποιητική συλλογή του Δ. Ι. Κ., που φέρει τον παραπάνω τίτλο, κλείνει στις σελίδες της μια ποίηση αγωνιστική, με αναφορές στον Λένιν, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπκνεχτ, τον Φραντς Μέριγκ. Ο ποιητής, θέλοντας να μεταλαμπαδεύσει στις καρδιές των συνανθρώπων του το φως που καίει, όπως θα 'λεγε ο Βάρναλης, βλέπει τον εαυτό του, όχι στο ρόλο του μυθικού Προμηθέα που τιμωρείται από θεούς δικτάτορες, αλλά στο ρόλο ενός Προμηθέα που μπορεί και σπάει τις αλυσίδες του. "Προχωρώ - λέει - ο Προμηθέας που φαντάζεται τον εαυτό του Λένιν".

Ο Δ. Ι. Κ. θέλει τους συνανθρώπους του να σκάβουν μέσα τους βαθιά, ώσπου ν' ανακαλύψουν επιτέλους τον επαναστάτη εαυτό τους, που δεν ανέχεται την αδικία και το μίσος. Κι είναι βέβαιος "πως όσοι δεν έριξαν στα ρηχά τη γλώσσα τους / θ' αγαπήσουν". Ο ίδιος, βαθαίνοντας στο είναι του, αγωνιά να γνωριστεί με το Λόγο που μπορεί να πείσει απόλυτα, όσο ακόμα είναι καιρός: "Ελα ποίημα, να σε γνωρίσω / Δεν έχω άλλο σώμα να μηδενίσω σε περιγραφές". Κι ατενίζοντας το μέλλον, θα συμπληρώσει: "Θέλω να ζήσω στις σελίδες του έσχατου Δικαίου / που θα επιλογήσετε εσείς, νέοι κομμουνιστές". (Εκδ. "ΛΕΩΝ").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ