Αγαπητέ "Ριζοσπάστη"

Είχα την τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα στις 573 εξόριστες αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης που υπογράφουν την παρακάτω Εκκληση. Ο ψυχρός πόλεμος είχε αρχίσει από το 1946, με το λόγο του Τσόρτσιλ στο Φούλτον. Απρίλης 1949. Συγκρότηση ΝΑΤΟ. Οι λαοί δεν είχαν ανασάνει. Το αίμα των 50 εκατομμυρίων νεκρών άχνιζε ακόμα. Οι τεράστιες υλικές και πολιτιστικές καταστροφές δεν είχαν καν μετρηθεί. Για όλα αυτά, οι ηγεσίες του τότε "πολιτισμένου" δυτικού κόσμου φέρνουν την κύρια ευθύνη. Ενισχύοντας και ωθώντας τον Χίτλερ με το σκεπτικό την καταστροφή και εξαφάνιση της Σοβιετικής Ενωσης, μόνο που δε μέτρησαν ότι θα στρεφόταν και εναντίον τους. Οι λαοί βρέθηκαν ξανά μπροστά στο μεγάλο ερώτημα: Ειρήνη ή Πόλεμος;

Σ' αυτές τις συνθήκες, αρχές 1951, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Στοκχόλμη, απ' όλες τις ηπείρους, άνθρωποι της επιστήμης, των γραμμάτων και τεχνών, βετεράνοι του πολέμου, εκπρόσωποι γυναικείων οργανώσεων, θρησκευτικών και πολλοί άλλοι.

Με ΜΟΝΟ θέμα τη σταθεροποίηση και υπεράσπιση της ειρήνης σ' όλο τον κόσμο. Ετσι συγκροτήθηκε η πρώτη Διεθνής Επιτροπή Ειρήνης, που εξέδωσε την περίφημη "ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ", όπως έμεινε στην ιστορία και αποφάσισαν να σταλεί σ' όλες τις χώρες για τη συγκέντρωση υπογραφών. Το ειρηνιστικό κίνημα της χώρας μας θα θυμάται πάντα ότι γι' αυτές τις υπογραφές έδωσε ένα απ' τα καλύτερα παιδιά του. Τον αγωνιστή κομμουνιστή ΝΙΚΗΦΟΡΙΔΗ. Η συμβολή των 573 πολιτικών εξόριστων γυναικών ήταν ότι κατάφεραν να φτάσει η έκκληση αυτή στη Στοκχόλμη.

"ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

Για την Ειρήνη

ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΞΟΡΙΣΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Εκ μέρους των εξορίστων εις Τρίκκερι 573 γυναικών απεστάλη προς την Επιτροπήν διά την Παγκόσμιον Ειρήνην και την Παγκόσμιον Δημοκρατικήν Ομοσπονδίαν Γυναικών, το κατωτέρω μήνυμα:

"Βαρύ και γοργό ακούγεται να πλησιάζει στη χώρα μας το βήμα του πολέμου κι όμως ακόμα δεν πήρε ανάσα η Πατρίδα μας. Ακόμα τα καμένα χωριά μας καπνίζουνε και τα χωράφια μας δεν πρόφτασαν να καρπίσουν. Σκιάζεται η ζωή να περάσει το κατώφλι του ρημαγμένου σπιτικού μας κι οι κούνιες των μικρών μας είναι ασυντρόφευτες, γιατί λείπει ο ζεστός κόρφος της μάνας και το προστατευτικό χέρι του πατέρα. Είναι σκοτωμένοι, είναι εκτελεσμένοι, είναι μακριά, πίσω από τα σίδερα της φυλακής, μέσα στους συρματόπλεκτους κλωβούς και στα ξερονήσια, όπου τους θερίζει η αρρώστια και τους ταπεινώνουν ανείπωτοι εξευτελισμοί. Τα νιάτα δεν πρόφτασαν να χορτάσουν ψωμί, δεν πήγαν σχολειό, δεν πρόφτασε να γελάσει το χείλι τους, γιατί ζούνε κάτω από τη σκιά του χάρου, μελλοθάνατα, και φτύνουν αίμα μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια.

Περίτρομες οι μανάδες, ακούμε τούτο το γνώριμο θανατερό βήμα και ζητούμε με κάθε τρόπο να το σταματήσουμε. Γι' αυτό, μαζί με όλες τις γυναίκες του κόσμου, κι εμείς οι πολιτικές εξόριστες στο ερημονήσι του Τρίκκερι βάζουμε τις υπογραφές μας κάτω από την έκκληση για τη σύναψη συμφώνου ειρήνης ανάμεσα στους 5 μεγάλους. Εμείς που περισσότερο από κάθε άλλον είμαστε θύματα της πολεμοκαπηλίας και της πολιτικής εμπάθειας που θαφτήκαμε ζωντανές "επ' αόριστο" μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τη δημιουργική εργασία, χωρίς να φταίξουμε σε τίποτα.

Ενώνουμε κι εμείς τα χέρια μας με τις γυναίκες όποιας φυλής, όποιας θρησκείας, όποιας εθνικότητας, όποιας ιδεολογίας για να φράξουμε το δρόμο στον πόλεμο που είναι καταστροφή και όλεθρος. Εμείς οι γυναίκες που δίνουμε στα παιδιά μας τη ζωή, έχουμε και το χρέος να τη σώσουμε από τον αφανισμό. Να σταθούμε ολόψυχα πλάι στους φίλους της ειρήνης και να τους βοηθήσουμε να πετύχουν οι προσπάθειές τους.

Ετσι μόνο θα λάμψει ζωογόνος ο ήλιος της αγάπης πάνω από το λίκνο των παιδιών μας, που είναι το ελπιδοφόρο αύριο, δε θα διακοπεί η δημιουργική εργασία και θα ανθίσει χαρούμενα το δέντρο της ζωής.

Σεπτέμβριος 1951.

Οι εξόριστες

Ρ. Ιμβριώτη, παιδαγωγός, Μαρία Καραγιώργη, Χαριάτη Αικατερίνη, ζωγράφος, Φρόσω Μυλωνάκου, τραπεζικός υπάλληλος, Μαλαματιανού Ελ., υπ. Κοιν. Ασφαλίσεων, Κατίνα Μαμέλη, διδασκάλισσα, Κ. Μόσχου, οικοκυρά, Μ. Νικολοπούλου, μαθηματικός, Βανταράκη διδασκάλισσα, Κλ. Βόρρου, οικοκυρά, Λαμ. Χρόνη, επισκέπτρια αδελφή, Μαρία Χιτοπούλου, οικιακά, Ελένη Γαρίδη καθηγήτρια, Δήμητρα Μαλέγκου, εργάτρια, Ελλη Νικολαϊδου, μουσικός.

(Επονται οι υπογραφές όλων των εξορίστων γυναικών)".

Σήμερα οι ηγέτες της "πολιτισμένης" Δύσης, χέρι - χέρι με παλιούς και νέους ναζιστές, συνεχίζουν - χωρίς αντίπαλο αυτή τη φορά - το θεάρεστο έργο του προκατόχου τους, με επικεφαλής τον Μπιλ Χίτλερ, μαζί με κάποια "κυρία", που ακούει στο όνομα Ολμπράιτ και παριστάνει την υπουργό Εξωτερικών του "περιούσιου έθνους" τους. Καλό θα είναι, πάντως, να ξαναθυμηθούν το τέλος του Αδόλφου Χίτλερ.

Οι λαοί πληρώνουν, όσο κι αν αργούν, τους δολοφόνους τους. Ανάλογα... και η ιστορία τούς τοποθετεί στις μαύρες σελίδες της.

ΜΑΝΕΣ της Γιουγκοσλαβίας, σφίξτε την καρδιά σας, που ματώνει κάθε στιγμή, κάντε κουράγιο, οι μανάδες της Ελλάδας, της Κύπρου, του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Κουρδιστάν και όλου του κόσμου, που πόνεσαν και πονάνε για τα αδικοχαμένα παιδιά τους, είναι ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Να είστε σίγουρες ότι θα κερδίσουμε, το δίκιο είναι με το μέρος μας, γιατί το ίδιο πονάμε, όταν τα γεννάμε και το ίδιο σπαράζουμε, όταν τα χάνουμε και, μάλιστα, σε εγκληματικούς βάρβαρους πολέμους για την καθυπόταξη των λαών και κατάλυση της Εθνικής τους Ανεξαρτησίας.

Οι δολοφόνοι, που σήμερα επέδραμαν στην περιοχή μας, με πρώτη τη δικιά σας χώρα, να 'στε βέβαιες ότι θα πληρώσουν ακριβά και μάλιστα απ' τις ίδιες τις Αμερικανίδες και Ευρωπαίες μανάδες, όταν θα φτάνουν τα φέρετρα των παιδιών τους - αν δεν έχουν φτάσει ήδη με πλήρη μυστικότητα.

Οπως έγινε και με το Βιετνάμ. Για τους λόγους αυτούς, ΜΑΝΑΔΕΣ όλου του κόσμου να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, να σταματήσουμε το μαύρο χέρι των ιμπεριαλιστών δολοφόνων. Εμείς φέρνουμε τη ζωή, εμείς πρέπει ΠΡΩΤΕΣ να την υπερασπίσουμε.

Μαρία ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ