Είχα παρατηρήσει από την αρχή, αλλά δεν το σκέφτηκα εγκαίρως, να επιχειρήσω μια συλλογή των δηλώσεων που κάθε τόσο διατυπώνουν είτε από δική τους πρωτοβουλία, γιατί αντιλαμβάνονται ότι οι καταστάσεις το απαιτούν, είτε γιατί αναγκάζονται να απαντήσουν στις δύσκολες ερωτήσεις που από παντού τους πολιορκούν. Και εννοώ, φυσικά, τις δηλώσεις των "επωνύμων". Ολων αυτών που φορούν στολές με πολλά παράσημα, για τα οποία κανείς δεν ξέρει τίνος είδους "ανθρωπιστική" ανδρεία συμβολίζουν. Ολων αυτών που εκδηλώνουν την έμφυτη βαρβαρότητά τους με απροσδιόριστα χαμόγελα. Ολων αυτών που λέγονται σοσιαλιστές, δημοκράτες, ανθρωπιστές και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την πολιτική από τη σχιζοφρένεια. Και μια τέτοια συλλογή δε θα έμοιαζε, βέβαια, αυτές τις γνωστές συλλογές που κατά καιρούς εκτίθενται στις μουσειακές ή, γενικώς, στις καλλιτεχνικές αίθουσες, όπου ο κόσμος καλείται να τις επισκεφθεί, πληρώνοντας μερικές φορές και αρκετά ακριβό εισιτήριο, πάντοτε, βέβαια, για φιλανθρωπικούς ή ανθρωπιστικούς σκοπούς, όπως λέγεται, τελευταίως. Η συλλογή στην οποία αναφέρομαι δεν έχει σχέση ούτε με την τέχνη ούτε με την αρχαιολογία. Δεν αναφέρεται στην επιστήμη ή τη φύση, στον κόσμο των ζώων, των σπάνιων φυτών, των νομισμάτων ή των σπιρτόκουτων. Η δική μου συλλογή έχει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο περιεχόμενο: τη λογική του πολέμου. Τη λογική εκείνη δηλαδή, που δε θεμελιώνεται ούτε στη διαλεκτική ούτε στην τυπική παράθεση μιας σειράς σκέψεων. Τη λογική εκείνη που δεν ενδιαφέρεται για την αποδοχή της από τον ακροατή ή από τον αναγνώστη, δεν αναζητά την ιστορική νομιμοποίησή της ή την ηθική της επίφαση. Θέλω να πω, με άλλα λόγια, πως η λογική του πολέμου που χαρακτηρίζει τα λεκτικά "περιττώματα" των υπεύθυνων, αυτών δηλαδή που δίνουν τα παραγγέλματα μέσα από τις ακριβές ξενοδοχειακές τους σουίτες, θεμελιώνεται στο ψέμα, στην υποκρισία, στην αντίφαση. Θεμελιώνεται στην ανηθικότητα, στη γλωσσική στρέβλωση, στη γραμματική άγνοια, στην αδυναμία συντακτικού λόγου, στην άγνοια της ιστορίας, της κοινωνικής εντιμότητας. Θεμελιώνεται στη βραδύνοια και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως πράγμα που μπορεί να καταστρέφεται είτε από λάθος, όπως μια μπάλα ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου, παραδείγματος χάριν, είτε από τη σκοπιμότητα μιας εγκληματικότητας που δεν μπορείς να την ονομάσεις, γιατί είναι ακατονόμαστη. Γιατί βρίσκεται έξω από τα δεδομένα ενός κόσμου, που για να μην καταστραφεί πρέπει να στηρίζεται στους κανόνες της ελευθερίας, της ειρήνης και της ομορφιάς, όπως θα έλεγε ο Marx.

Φυσικά και ο πιο απλός ισχυρισμός, για να μην ανατραπεί από μόνος του χρειάζεται να υποστηρίζεται από ένα δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ετσι και ο δικός μου ο ισχυρισμός. Ο σχετικός με τη "λογική του πολέμου" χρειάζεται μια τέτοια υποστήριξη. Και μη νομίσετε ότι έψαξα πολύ για να βρω τα παραδείγματα μιας τέτοιας υποστήριξης. Ετσι και αποφασίσετε να παρακολουθήσετε ένα από τα δελτία ειδήσεων που αναφέρονται στα γεγονότα του ΝΑΤΟσερβικού πολέμου, θα μαζέψετε όποιο παράδειγμα θέλετε και από οποιοδήποτε επίπεδο εξουσίας προτιμάτε. Δεν έχω βέβαια το χώρο και την πρόθεση να αναφερθώ σε πολλά από αυτά. Διάλεξα για το σημερινό μου σημείωμα την τελευταία απάντηση που έδωσε στη συνέντευξή του της Παρασκευής ο κύριος πρωθυπουργός, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν η Ελλάδα είναι διατεθειμένη, ή κάτι τέτοιο, να εμπλακεί στον πόλεμο. Απάντησε ο κ. Σημίτης: Οχι. Ωστόσο, η κυβέρνηση θα στείλει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, όπου νομίζει σωστό και χωρίς κανέναν περιορισμό!!!

Και σας καλώ, λοιπόν, με όση ευγένεια και τρυφερότητα μπορώ να έχω αυτές τις μέρες μέσα μου, για να μου πείτε ποια λογική βρίσκεται εσείς ανάμεσα στο κατηγορηματικό "Οχι" του πρωθυπουργού και στο δεύτερο μέρος της απάντησης, ότι δηλαδή η κυβέρνηση μπορεί να στέλνει το στρατό της χώρας όπου εκείνη νομίζει σωστό και χωρίς κανέναν περιορισμό! Και αν δεν μπορείτε να βρείτε τη λογική που σας ζητώ, τότε πέστε μου, σας παρακαλώ, πώς εσείς αντιλαμβάνεστε το ρήμα "εμπλέκομαι". Και για να κάνετε μια τέτοια παρατήρηση, φυσικά δεν έχετε ανάγκη από ειδικές γλωσσικές σπουδές, αρκεί να σκέφτεστε έξω και μακριά από τη ζοφερή "λογική του Πολέμου". Αρκεί μόνο να μη φοβάστε την αλήθεια. Αρκεί να μιλάτε τη μητρική σας γλώσσα με τον τρόπο που σας έμαθαν οι απλοί και τίμιοι δάσκαλοί σας. Αρκεί, τέλος πάντων, να μη μιλάτε με τη "φωνή του κυρίου σας", αλλά με τη δική σας φωνή!