Η επιλογή των αξιωματικών για την εκστρατεία στην Ουκρανία έγινε με εμπιστευτική εγκύκλιο. Ρωτήθηκαν δηλαδή οι αξιωματικοί αν ήθελαν να πάρουν μέρος στην εκστρατεία της Ουκρανίας. Από τους πρώτους που απάντησαν θετικά ήταν οι συνταγματάρχες Γ. Κονδύλης και Ν. Πλαστήρας. Αυτό και μόνο το γεγονός αποκάλυπτε το μισθοφορικό χαρακτήρα της επιχείρησης αυτής, σημειώνει ο Ορφ. Οικονομίδης.

Στις 2.1.1919 επιβιβάστηκε στο Σταυρό της Μακεδονίας σε γαλλικό μεταγωγικό το 2ο Τάγμα του 34ου Συντάγματος που το διοικούσε ο ταγματάρχης Π. Μακρής. Λίγες μέρες αργότερα έφθασαν και τα άλλα τάγματα του συντάγματος αυτού με επικεφαλής το συνταγματάρχη Χρ. Τσολακόπουλο - Ρέπελο. Από αυτά το 2ο τάγματα του Π. Μακρή στάλθηκε στο χωριό Βασιλίνοβο και το 1ο τάγμα (Βλάβου) στη Χερσώνα.

Το Φλεβάρη του 1919 έφτασε στο Νικολάγιεφ το 7ο σύνταγμα με το συνταγματάρχη Καμένο, καθώς και η πρώτη μοίρα πυροβολικού της 2ης μεραρχίας(ταγματάρχης Μαμούρης). Το Μάρτη ήρθε και η δεύτερη μοίρα (ταγματάρχης Ματάλας). Υστερα επακολούθησαν το 3ο σύνταγμα του πεζικού (συνταγματάρχης Γ. Κονδύλης) και το 5ο σύνταγμα ευζώνων (συνταγματάρχης Ν. Πλαστήρας), καθώς και το 2ο Σύνταγμα πεζικού, που πήγε στη Σεβαστούπολη.

Απ' το Φλεβάρη του 1919 είχε εγκατασταθεί στην Οδησσό και το αρχηγείοτου ελληνικού εκστρατευτικού σώματος: ο διοικητής του Α' Σώματος Στρατού, στρατηγός Νίδερ, ο επιτελάρχης του, οι διοικητές της 13ης και 2ας μεραρχίας στρατηγός Νεγρεπόντης και συνταγματάρχης Γαργαλίδης κλπ.

Δυο ήταν οι σημαντικότερες μάχες: Στη Χερσώνα που κράτησαν πέντε μέρες με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν οι Ελληνες στις 9.3.1919 με πλοία στην Οδησσό. Μια δεύτερη με τα ελληνικά στρατεύματα άρχισε στις 5.3.1919 στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μερεζόφκα, που έληξε και αυτή τη φορά με την υποχώρηση των Ελλήνων και τη μεταφορά τους στην Οδησσό.

Σύμφωνα με το Δ. Βακά "εφονεύθησαν εις τη Ρωσίαν κατά τας λυσσαλέας συγκρούσεις με τους μπολσεβίκους 18 αξιωματικοί και 380 στρατιώται και ετραυματίσθησαν 667 άνδρες". "Ασφαλώς τα θύματα της τυχοδιωκτικής αυτής εκστρατείας θα ήταν πολύ περισσότερα αν οι μπολσεβίκοι δεν έδειχναν απέναντι στους Ελληνες στρατιώτες εξαιρετική ανθρωπιστική ευαισθησία και δείγματα προλεταριακού διεθνισμού και αλληλεγγύης", σημειώνει ο Ο. Οικονομίδης.