"Ρε, παιδιά, έχουμε πόλεμο. Ολοι μας το έχουμε πάρει χαμπάρι (...) φοβόμαστε να το παραδεχτούμε (...) ως τη στιγμή που ο συνάδελφος Ν. Γαρδίκης, μόνος στην αρχή, μα όχι πλέον, εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία του στη μηχανή που σκοτώνει (...) ας αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, ας αρχίσουμε έναν αγώνα, έναν προσωπικό αγώνα ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί. Ο σπόρος φύτρωσε, ας τον ποτίσουμε όλοι μας".

Το γράμμα ήρθε χτες. Απλό, ανθρώπινο, από ένα ναύτη που υπηρετεί στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας και ξεδιπλώνει μέσα απ' αυτό το κουβάρι των σκέψεών του, με αφορμή τη με τη βία αποστολή του αντιτορπιλικού "Θεμιστοκλής" στο θαλάσσιο θέρετρο των ευρύτερων πολεμικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας, στην Αδριατική.

Το γράμμα από το Ναύσταθμο ήρθε να προστεθεί στα γράμματα των μελών του πληρώματος του "Θεμιστοκλής", στο ανάλογό του που ήρθε από το Κέντρο Εκπαίδευσης "Παλάσκας" του Πολεμικού Ναυτικού και το επίσης ομοίων συναισθημάτων και πολιτικής σκέψης γράμμα που έστειλαν οι ναύτες του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών.

Ηρθε κι αυτό να αποδείξει με τη σειρά του πως η κυβερνητική απόφαση για συμμετοχή του "ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ" στο σφαγείο του ΝΑΤΟ δεν έχει καμία σχέση με την πατριωτική στάση των στρατευμένων παιδιών του λαού μας. Αντίθετα, μάλιστα, υπό το πρίσμα και όλων αυτών των αντιδράσεων, η κυβερνητική απόφαση αναδεικνύεται στο ύψος ακριβώς της πραγματικότητας που εκφράζει: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό, γυμνό από το περίβλημα του "εθνικού". Αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει ακριβώς για το ρόλο που η ίδια η αστική τάξη τον χρειάζεται: Οταν δε χτυπά άμεσα στο εσωτερικό το ανερχόμενο λαϊκό κίνημα, που αμφισβητεί την εξουσία της (περίπτωση πραξικοπήματος), να λειτουργεί επιθετικά σε βάρος άλλης χώρας, είτε άμεσα ο ίδιος για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης, είτε ως σύμμαχος στρατός στην υπηρεσία των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Το γράμμα από το Ναύσταθμο στέλνει ένα σήμα: Δε θα γίνουμε κρέας για τις μηχανές σας! Ερχεται να επαυξήσει στις κραυγές των μανάδων και πατεράδων των στρατευμένων παιδιών του λαού μας που αρνούνται να χαραμίσουν τα παιδιά τους, στέλνοντάς τα να υπηρετήσουν την κρεατομηχανή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ερχεται να δηλώσει αυτό ακριβώς που σημειώνεται στο τέλος της:

"Νίκο, Αντώνη, Γιώργο, νέοι του Παλάσκα, ναύτες του "Θεμιστοκλής", στρατιώτες του ΚΕΒΟΠ δεν είστε μόνοι".