Δεν πρόκειται για διηγήματα αλλά για αφηγήματα με βιωματικό ιστορικό υπόστρωμα που κερδίζουν το χαρακτηρισμό "διηγήματα" με την αντικειμενική, αλλά σχεδόν μυθοπλαστική οπτική τους. Ιστορίες από τον Αγώνα της Κατοχής και μετά, γραμμένες με την άσβηστη φλόγα ενός αγωνιστή, που κατόρθωσε συνδυάζοντας ευέλικτα το φανταστικό με το πραγματικό, να διασώσει την προσωπική και τη συλλογική ανάμνηση. Εμπειρο γράψιμο, αποφεύγει το περιττό και κινείται με γοργούς ρυθμούς.

Απέριττος, αφηγηματικός λόγος, σε χαμηλούς τόνους, ζωντανεύοντας το ηρωικό παρελθόν, υπερβαίνει τα όρια του χρονικού και της απομνηματογραφίας.Συγγραφέας έξι ακόμα σχετικών βιβλίων με σημαντική αγωνιστική δράση (από το 1937), κατά το βιογραφικό, πολιτικός πρόσφυγας μετά τον εμφύλιο, ο Βότσικας παραδίνει ένα έργο που τον τιμά. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι αυτό το βιβλίο (1997), και τα τρία προηγούμενα, τα έγραψε αφού έχασε το φως του, με τη βοήθεια της γυναίκας του. Στις σελίδες του παρελαύνουν αδρά αυτοσχέδια σκίτσα αγωνιστών που, κάνουν ό,τι μπορούν για τον Αγώνα, προκαλώντας το θαυμασμό και το μειδίαμα με τα παθήματα των Γερμανοϊταλών, μειδίαμα που διασκεδάζει τη φρίκη για τις ωμότητες του κατακτητή και των συνεργατών του. Και περιπτώσεις ιδιαίτερα χαρακτηριστικές. Ο μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο: "Αν είναι έτσι οι κομμουνιστές, γράψτε κι εμένα κομμουνιστή"!

Ο ενοματάρχης που, με τον κατάλογο των προγραμμένων στο χέρι ριψοκινδυνεύοντας, τους ειδοποιεί να φύγουν. Οι Ιταλοί που προσχωρούν στον ΕΛΑΣ με τη βοήθεια τριών παιδιών. Η ομάδα πιτσιρίκων που με τέχνασμα αφοπλίζει τρεις Γερμανούς. Ο τραυματισμένος αντάρτης που, πριν υποκύψει, εξουδετερώνει το εχθρικό πολυβολείο. Οι προκηρύξεις που τοποθετούνται από ΕΠΟΝίτες στην κορυφή του ρολογιού και τις σκορπάει παντού ο αέρας... Γεγονότα και φαντασία δεν ξεχωρίζουν. Τέτοια βιβλία είναι σήμερα θησαυροί.Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ