"Θεωρώ μεγάλη υποκρισία να γιορτάζουμε από κοινού όλοι οι δημοσιογράφοι στον κόσμο την ημέρα της ελευθερίας του Τύπου, όταν εγώ δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το σοκ, όχι τόσο του θεάματος των νεκρών συναδέλφων μας στην τηλεόραση της Γιουγκοσλαβίας, όσο των δηλώσεων που ακολούθησαν από πλευράς ΝΑΤΟ, ότι χτυπήθηκε η κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας του Μιλόσεβιτς. Για τους μεν συναδέλφους έκλαψα και έκλαψα μέσα από την ψυχή μου, για το δε ΝΑΤΟ οργίστηκα γιατί το ψέμα τους δεν έχει όριο.

Γιορτάζουμε υποτίθεται μια ελευθερία, όταν σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος ενημέρωσης για το αν υπάρχει λογοκρισία και το πώς δουλεύουν οι συνάδελφοι που βρίσκονται στο μέτωπο. Κάποιοι μεγαλοσχήμονες βρήκαν την ευκαιρία της άλλης άποψης που τους τοποθετεί καθημερινά σε κάποια τηλεοπτικά παράθυρα και εκφράζουν αμφιβολίες για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των ανταποκρίσεων.

Προσπαθώ να θυμηθώ πού ήταν όλοι αυτοί κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου, που οι Αμερικανοί έκαναν κοινή ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων ή όταν οι Ισραηλινοί, κυρίως από το '87 και μετά που ξέσπασε η indifada, δεν άφηναν να περάσει από το δορυφόρο τους, όχι μόνο η φωνή του δημοσιογράφου ή οι φωτογραφίες ή η τηλεοπτική εικόνα, αλλά ούτε καν τα γραπτά του κείμενα. Το να καλύψεις τότε τα γεγονότα κάτω από αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες ήταν θάρρος, εξυπνάδα και μαχητικότητα.

Σήμερα, που θέμα συζήτησης έγινε το γιουγκοσλαβικό, έχουμε όλους αυτούς, που τότε δεν κλότσησαν την μπάλα, αλλά εύκολα κάνουν κριτική στον ποδοσφαιριστή που έχασε μια κλασική ευκαιρία για γκολ...".