Μέσα στ' άγρια μεσάνυχτα ακουγόταν η φωνή της εκεί στο Σεβδαλή σοκάκι, του Αγίου Κηρύκου της Ικαρίας: - Βοήθεια σκοτώνουν τα παιδιά μας. Η φωνή της γιαγιάς Σταματίας, της "μάνας" των εξορίστων, που μας άφησε στα ενενήντα της χρόνια αντιλαλούσε στα στενορύμια. Ξεσήκωνε και κινητοποιούσε τον κόσμο για την προστασία των "παιδιών" της, των εξορίστων, που δέχονταν, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, μια ακόμη τρομοκρατική επίθεση ενός ειδικού αποσπάσματος μαυροσκούφηδων χωροφυλάκων που έστελνε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, του Ζέρβα.

Η φωνή της γιαγιάς Σταματίας ξεσήκωνε τη γειτονιά. Το ένα, μετά το άλλο άνοιγαν τα παράθυρα και γυναίκες, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, ένωναν τη φωνή τους: - Βοήθεια, σκοτώνουν τα παιδιά μας, σκοτώνουν τους εξορίστους. Και από κοντά έτρεχε στον σταθμάρχη του Αγίου Κηρύκου η "φιλενάδα" του, για να τον ξεκουνήσει από τον ύπνο και να τον βάλει μπροστά στις ευθύνες του.

Φτωχά τα λόγια στη μνήμη της, γιατί η Καριωτίνα γιαγιά, που μας άφησε τέσσερα παιδιά της, δυο κορίτσια και δυο αγόρια, όλα δικά μας, με μηδαμινή τα τελευταία χρόνια την όραση, αναζητούσε ενημέρωση και ψυχική συμμετοχή, στους αγώνες του λαού μας. Ηταν κι αυτή, μια, από τις φωνές της ηρωικής Ικαριάς που φιλοξένησε με αγάπη και τιμή τους αγωνιστές.

Να μου τηλεφωνάς, όποτε μπορείς, μου έλεγε. Θέλω να μαθαίνω. Και θυμόταν ένα - ένα, τα ονόματα των εξορίστων, του "σπιτιού των διανοουμένων", που έμεναν απέναντι από το δικό της και δοκίμασαν, τότε, τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Θα τη θυμούνται, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ο Αλέξης Καρρέρ και ο Αντρέας Φραγκιάς. Οι άλλοι, του "θαλάμου των διανοουμένων", ο Γιάννης Κορδάτος, ο Αλφόνσος Χόροβιτς, τέσσερις δημοσιογράφοι που εργάστηκαν στην"Ελεύθερη Ελλάδα" και στο "Ριζοσπάστη", οι: Χρ. Βορτσέλας, Αντρέας Παναγόπουλος, Τάκης Χατζής, Σόλωνας Γρηγοριάδης, έχουν φύγει από καιρό.