***

Με ανάλογο τρόπο, αν και ελαφρά διαφοροποιημένο, μπορεί να προσεγγίζει τη συνενοχή στην ολοφάνερη ιμπεριαλιστική επιχείρηση η βρετανική κοινή γνώμη, αν κι εδώ λειτουργούν πιο πολύ οι ιστορικές μνήμες της πάλαι ποτέ μεγάλης δύναμης, που με κάτι τέτοια τερτίπια θέλει να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Οπως ο χαρτοπαίκτης, που όλοι ξέρουν πως έχει ξοφλήσει και δεν τον δέχονται στα μεγάλα τραπέζια, θα κάνει τα πάνδεινα για να πείσει πως είναι άξιος πάλι για "χοντρό" παιχνίδι. Να, γιατί ίσως ο πολιτικός λόγος της ηγεσίας τους μοιάζει όλο και περισσότερο με το ανυπόμονο "κοκοράκι" που νιώθει ταυτόχρονα πως περνάει εξετάσεις...

Δεν είναι τα ίδια πράγματα εκεί που υπάρχουν σοβαρά ιστορικά μαθήματα στην κοινή γνώμη, ακόμα και όταν πρόκειται για μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Γερμανία και ως ένα βαθμό η Ιταλία. Να, γιατί βλέπουμε τις ηγεσίες τους να "πουλούν φύκια..." για διπλωματικές "πρωτοβουλίες" και να επιδείχνουν κινητικότητα που λειτουργεί πάντα σαν αντιπερισπασμός για τον πραγματικό τους στόχο, που είναι να ολοκληρώσουν με τον έναν ή άλλον τρόπο την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή των Βαλκανίων. Μάλιστα, αυτή η κινητικότητα και το περιεχόμενο των "πρωτοβουλιών" είναι πάντα τέτοιες που ενώ τραβούν προς στιγμή την προσοχή της κοινής γνώμης, ταυτόχρονα εξασφαλίζουν και την "καλή θέση" στη μελλοντική ιμπεριαλιστική μοιρασιά.

***

Τα πολύ δύσκολα για χειρισμούς αρχίζουν, όταν η κοινή γνώμη, όπως στην Ελλάδα, έχει ενεργοποιημένα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά. Τότε οι χειρισμοί και τα τερτίπια φαίνονται κουτοπονηριές και δεν "πιάνουν". Τότε μπαίνουν σε εφαρμογή τα πολύ μεγάλα μέσα. Ο συνδυασμός του υπέρμετρου μαζικού φόβου με τις στιγμές της τεχνητής μαζικής αγαλλίασης και του ταξίματος όχι μόνο της ηρεμίας, αλλά και ίσως του οφέλους.

Ετσι βλέπουμε, για παράδειγμα, τη μία μέρα με αφορμή κάποια δημοσιεύματα ή ασαφείς δηλώσεις στον βρετανικό Τύπο να σηκώνονται οι κορόνες του κινδύνου της χερσαίας επέμβασης. Οταν μάλιστα δοθεί το έναυσμα με αφορμή κάποιο πρωτοσέλιδο, πλέον αποκτά αυτοτελή χαρακτήρα και φουσκώνει ανεξέλεγκτα, μέχρι να τρομάξει αρκετά την κοινή γνώμη και να είναι έτοιμη για το χειρότερο. Με παραφουσκωμένο τον υπαρκτό κατά τ' άλλα κίνδυνο, θα φανούν ευνοϊκές οι όποιες δηλώσεις θολής διαφοροποίησης των κυβερνητικών παραγόντων. Τότε είναι συνήθως η ώρα να γίνει λόγος για "πρωτοβουλίες", οπόταν δανείζονται κάποιες ασαφείς δηλώσεις ενός ίσως Γερμανού πλέον πολιτικού ή εντύπου, που τάχα δίνει "ανάσες" στην ειρηνική λύση, αλλά απαιτώντας την υποταγή της Γιουγκοσλαβίας στις ευρωατλαντικές ορέξεις.

Μάλιστα αυτή η δεύτερη τακτική, που δουλεύει πάντα σε συνδυασμό με τον αρχικό τρόμο, μακροπρόθεσμα λειτουργεί και σαν μηχανισμός διαφθοράς κάποιων συνειδήσεων, αφού έμμεσα τους κάνει συνενόχους στο έγκλημα. Δηλαδή τους λέει έμμεσα "να υποχωρήσει η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση και τότε να είμαστε πρώτοι παρόντες στα Βαλκάνια να τσιμπολογήσουμε...". Αν αυτό σημαίνει αρχικά τη δολοφονία ενός γειτονικού λαού "... ούτε γάτα, ούτε ζημιά", άμα το "τέλος" είναι στα μέτρα μας. Μοιάζει δηλαδή η ελληνική κοινή γνώμη σαν κάποιον που τον βουλιάζουν στο νερό και όταν απεγνωσμένα βγαίνει να πάρει ανάσες τού έχουν έτοιμο δηλητηριασμένο αέρα να αναπνεύσει...

***

Ευτυχώς ο ελληνικός λαός δείχνει και αντοχή και γνώση στα κυβερνητικά, αλλά και άλλων κομμάτων κόλπα αντιπερισπασμού. Δεν "τσιμπάει" και έτσι τους αναγκάζει να τα ξαναχρησιμοποιούν σε κύκλους μέχρι τη γελοιοποίηση. Σήμερα για παράδειγμα εκτός απροόπτου, αφού χόρτασαν τις προηγούμενες μέρες τον υψηλό κίνδυνο, είναι η σειρά των "ελπίδων" και των πρωτοβουλιών από τις γνωστές ΝΑΤΟικές πηγές...

Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στα σχέδιά τους με κάθε τρόπο. Τότε αποκαλύπτονται και αντί να κάνουν ντρίπλες, τις "τρώνε". Καιρός να "φάνε" άλλη μία με το άνοιγμα της ευρωκάλπης...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Αφότου άρχισε εδώ και πενήντα έξι μέρες η πολιτική να γίνεται με στρατιωτικά μέσα, οι αντιπερισπασμοί δε χρησιμοποιούνται μόνο στο πεδίο που γίνονται οι απάνθρωποι βομβαρδισμοί και οι πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά χρησιμοποιούνται άμεσα και για τον άλλο "εχθρό" της ΝΑΤΟικής επιχείρησης, που είναι η κοινή γνώμη και ο "κίνδυνος" αντίστασης των λαών