Τι το πιο σπουδαίο, το πιο βαθύ, το πιο διδακτικό εμπεριέχει αυτός ο πόλεμος; Νομίζω, την ανάδειξη του μεγαλείου του ανθρώπου. Ο λαός της Σερβίας, ένας λαός σχετικά ολιγάριθμος, παλεύει κατά της επιθετικής βαρβαρότητας. Αγωνίζεται κατά του κτηνώδους ιμπεριαλισμού, που έχει αφηνιάσει κι επιδιώκει να επιβάλει την απάνθρωπη βία του σ' όλο τον πλανήτη.
Βλέπουμε πώς διεξάγεται αυτός ο πόλεμος. Από τη μια μεριά ο επιτιθέμενος, δειλός, κρυμμένος μέσα στις μηχανές του, σκοτώνει. Δεν παλεύει με τον αντίπαλό του Σέρβο. Δολοφονεί. Ο Σέρβος τού προτάσσει τα στήθη του. Στο μέρος της καρδιάς του βάζει το σημείο του στόχου. Και του λέει, περήφανα και ωραία: "Χτύπα, άνανδρε! Χτύπα, βδελυρέ, δολοφόνε!". Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου.
Οι Σέρβοι έχουν πλήρη συναίσθηση, ότι αγωνίζονται για τους λαούς όλων των χωρών. Αλλά και οι λαοί, πανταχού της Γης, έχουν αρχίσει να συναισθάνονται, όλο και πιο έντονα, όλο και πιο καθαρά, ότι οι αγωνιστές της βαλκανικής χώρας γίνονται φραγμός κατά της ιμπεριαλιστικής λαίλαπας. Γι' αυτό ο αμερικανοΝΑΤΟικός νεοφασισμός έχει λυσσάξει και προσπαθεί να κάμψει, με κάθε θυσία, τη σερβική αντίσταση. Γιατί ξέρει, τι τον περιμένει. Ηδη έχει αποτύχει...
Οι λαοί της οικουμένης ατενίζουν με συναισθηματική φόρτιση την ηρωική πάλη των Σέρβων. Και τους συμπαρίστανται, είτε με δημόσιες κινητοποιήσεις, είτε ενδομύχως, προς το παρόν. Θα μπορούσαν ν' απαγγείλουν, με κατάνυξη και θαυμασμό, γι' αυτούς τους γενναίους μαχητές της βαλκανικής χώρας, τους στίχους του ποιητή μας: "Τιμή σ' εκείνους, όπου στη ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες". Οι Σέρβοι, ύστερα από τόσες θυσίες, τόσους νεκρούς, τόσες καταστροφές, δεν κινούν από το χρέος. Εδώ είναι το μεγαλείο του ανθρώπου.
Στους δρόμους και στις πλατείες του Βελιγραδίου και άλλων πόλεων βγαίνουν τα πλήθη, απτόητα, παρατάσσονται στις γέφυρες και ατενίζουν άφοβα τον ουρανό, όπου θα εμφανιστούν τα μεταλλικά τέρατα, με τους έγκλειστους σ' αυτά εγκληματίες χειριστές τους. Και όταν τα τέρατα εμφανίζονται και σκοπεύουν τις γέφυρες, τα πλήθη τραγουδούν. Στο φρικαλέο ουρλιαχτό των πυραύλων, που εξαπολύονται, οι συγκεντρωμένοι απαντούν με τους ουράνιους ήχους της μητέρας όλων των τεχνών, της θείας μουσικής. Να, ποιο είναι το μεγαλείο του ανθρώπου.
Πόσες τέτοιες σκηνές ανθρώπινου μεγαλείου ζήσαμε, είδαμε και μάθαμε, κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, που λήγει! Αγωνιστές και αγωνίστριες, ακόμα και εύθραυστες υπάρξεις, νεαρές κοπέλες, να βγαίνουν μπροστά στα τανκς, να τα αντιμετωπίζουν με το σώμα τους και να λιώνονται κάτω απ' αυτά!Τέτοιο μεγαλείο μάς αναπτερώνει το ηθικό, μας γεμίζει αισιοδοξία και πίστη, ότι η βαρβαρότητα δε θα υπερισχύσει. Δε θα εμποδίσει την ανθρωπότητα να βαδίσει και να φθάσει σ' ένα φωτεινό μέλλον της. Αυτό το μέλλον οραματίστηκαν πνευματικοί άνθρωποι, όχι μόνο αυτού του αιώνα, αλλά και πολλών προηγουμένων. Ενας απ' αυτούς, ο Ερνέστος Ρενάν, συνεπαρμένος από προφητικό οίστρο, έγραψε: "Ο άνθρωπος είναι προορισμένος για μεγάλα πράγματα, για υπέροχες επιτεύξεις. Πιστέψτε με". Σε πιστεύουμε, δάσκαλε. Σε πιστεύουμε.
Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ
Feeds
Προσκλητήριο αγώνα για την ειρήνη 
