Αύριο, Κυριακή 23 Μάη, στις 10.00 π.μ., στον Αγιο Γεώργιο Περιστερίου, γίνεται το 40ήμερο μνημόσυνο του αξέχαστου συντρόφου μας

ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

που τον κηδέψαμε στο Νεκροταφείο του Αγίου Βασιλείου. Γεννήθηκε στο χωριό Νερόμυλος (Μίσκα) Μεσσηνίας το 1916. Γιος του Δημήτρη Στασινόπουλου και της Γεωργίας, το γένος Βέβε, από την Καρποφόρα, από μια φαμιλιά που τα έδωσε όλα στον αγώνα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Μεσσήνης το 1935 με αριστερό προσανατολισμό, επηρεασμένος από τα "σταφιδάδικα" και τον Κουλαμπά και τους συνομηλίκους του, τον Ηρακλή Τζάθα, τον Νίκο Γιάνναρη και τον Μήτσο Οικονομόπουλο. Ανήκε στη γενιά που είχε ορκιστεί ή να τον άλλαζε ή να τον έκαιγε αυτόν τον παλιόκοσμο. Γι' αυτό, αδιαφορώντας για την κλονισμένη υγεία του από μια βαριά αδενοπάθεια και παραμερίζοντας σπουδές και καλοπέραση, οργανώθηκε από τους πρώτους αρχικά στη νέα Φιλική Εταιρεία "Ο Παπαφλέσσας" και αργότερα στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ. Υπήρξε υψηλόβαθμο περιφερειακό στέλεχος.

Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως την Απελευθέρωση, έζησε τις κακουχίες και ταλαιπωρίες. Η μάνα του ξεσηκώθηκε και περιέτρεχε τα γύρω χωριά για να γλιτώσει από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Σκληρές, επίσης, μέρες, έζησαν γιος και μητέρα στην Αθήνα, όπου τον ακολούθησε στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Ξεσπιτωμένοι και κατεστραμμένοι οικονομικά, εκείνος άνεργος και εκείνη μια περήφανη μάνα, που δεν έχανε ποτέ το κουράγιο και την αισιοδοξία της. Αυτά άφησε κληρονομιά και στον Σταύρο. Και όσοι τη γνωρίσαμε, δε θα ξεχάσουμε το χαμόγελο, την πραότητα και τη φιλοσοφική διάθεση, με την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή και τις δυσκολίες της. Κάτι που δύσκολα πια τα συναντάμε δίπλα μας στις μέρες μας. Αυτό, που, τελικά, τον βοήθησε να ξεπεράσει όλες τις αντιξοότητες και να γίνει ένας θαυμάσιος πατέρας, οικογενειάρχης, ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Σε όλο το διάστημα της ζωής του, παρέμεινε πιστός στα ιδανικά του, τελειώνοντας με το "Ριζοσπάστη" στο χέρι. Γι' αυτό και δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ όλοι όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά. Και που σήμερα ενώνουμε τη λύπη μας για το χαμό του με τα αγαπημένα του παιδιά Δημήτρη και Γεωργία και με την αγαπημένη του σύντροφο της ζωής του, Λουίζα.

Στη μνήμη του, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος έγραψε αυτό το κείμενο και φίλοι και συγγενείς του προσφέρουν στο ΚΚΕ 135.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ "Τυποεκδοτικής".