Το τελευταίο "αντίο" είπαν το Σάββατο το πρωί, στο Α Νεκροταφείο, οι συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι, σε μια από τις πιο φωτεινές εκπροσώπους της πιο μαχητικής γενιάς του λαού μας, της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, στην Διονυσία Παπαδομιχελάκη,που πέθανε σε ηλικία 93 χρονών.

Η συντρόφισσα Διονυσία, σύζυγος του αείμνηστου βετεράνου κομμουνιστή Στέλιου Παπαδομιχελάκη, γεννήθηκε το 1906. Από νεαρή ακόμα ηλικία συμμετείχε ενεργά στην πάλη για την οικοδόμηση του ΚΚΕ. Ηταν μια από τις πρώτες κομμουνίστριες που σημάδεψαν με την ηρωική τους δράση, τους κοινωνικούς αγώνες και ολόκληρη την ιστορία του Κόμματος και έμεινε αλύγιστη μέχρι το τέλος, παρά τους φοβερούς διωγμούς, τις φυλακίσεις και τις εξορίες.

Εκτός από την κόρη της Αλίκη, τη Διονυσία Παπαδομιχελάκη αποχαιρέτησαν ο Μπάμπης Αγγουράκης εκ μέρους του ΚΚΕ (ο οποίος τόνισε ότι οι κομμουνιστές θα τηρούν για πάντα ζωντανή στη μνήμη τους, την προσωπικότητα και τους αγώνες της, ιδιαίτερα σήμερα που τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε έγιναν επίκαιρα όσο ποτέ) και ο γ. γ. της ΠΕΑΕΑ Φοίβος Τσέκερης.

Από την κόρη της, Αλίκη Παπαδομιχελάκη, ο "Ρ" έλαβε το παρακάτω σημείωμα: "Ανήμερα Πάσχα καθηλωμένη στην αναπηρική της καρέκλα, για πρώτη φορά δε με γνώρισε. Το πνευμονικό οίδημα είχε διαταράξει βαθιά τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Οταν όμως φεύγοντας ευχήθηκα στις νοσοκόμες "Καλό Πάσχα και ειρηνικό", σήκωσε το κεφάλι και απάντησε "Αμήν". Την ειρήνη δεν την είχε ξεχάσει. Της είχε αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή.

Νέα γυναίκα στις αρχές της δεκαετίας του '30, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Αν και στερνοπούλι μικροαστικής οικογένειας της Ζακύνθου, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τις διακρίσεις των "γαλαζοαίματων του Ζάντε" προς τους σέμπρους στα κτήματα του παππού της.

Συνεργάτης του παράνομου μηχανισμού της ΚΕ, γνωρίζεται και συνδέεται το 1935 με τον Στέλιο Παπαδομιχελάκη τον οποίο και παντρεύεται μετά τη σύλληψή τους στις φυλακές Αβέρωφ, τον Δεκέμβρη του 1937. Στη φυλακή, κουμπάροι τους ο Κώστας και η Καίτη Ζεύγου που τους είχαν συλλάβει μαζί με τους γονείς μου. Αργότερα εξορίζεται στη Φολέγανδρο από όπου δραπετεύει το 1940 και μαζί με άλλους τέσσερις συγκρατούμενους ιδρύουν το Μάη στην Αθήνα, την Εθνική Αλληλεγγύη. Τα χρόνια της κατοχής γύριζε νύχτα - μέρα τις φτωχογειτονιές της Αθήνας μοιράζοντας λίγο ψωμί, κάποιο φάρμακο και τα μηνύματα του ΕΑΜ. Με την απελευθέρωση και αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, έφυγε κατατρεγμένη - 7 μηνών έγκυος σε μένα - προς την ελεύθερη Ελλάδα.

Υστερα ήρθαν ο πόλεμος και οι διώξεις. Γεύτηκα μαζί της τρία χρόνια τα "εθνικά αναμορφωτήρια" της Μακρονήσου και του Τρίκκερι. Με την απελευθέρωσή της γιατί ήταν μια από τις 11 κρατούμενες μωρομάνες, πάλευε με τόσες άλλες (τη Μαρία τη Λουλέ, την Τασία Γλέζου, την Κωτσάκη κ. ά. επώνυμες και ανώνυμες) στον σύλλογο οικογενειών φυλακισμένων και εξόριστων του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος μέχρι την απελευθέρωση του άνδρα της, το 1962.

Η δικτατορία τη βρήκε στην Κρήτη. Παρά τη μεγάλη ηλικία της και την κλονισμένη της υγεία, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο από όπου αποφυλακίστηκε το καλοκαίρι του 1968. Ηταν η πρώτη φουρνιά αρρώστων κρατουμένων που αποφυλακίστηκαν μετά από μια μεγάλη κινητοποίηση και απεργία πείνας Ελλήνων και ξένων φοιτητών που έγινε με πρωτοβουλία μου, τον Μάη του 1968 στην Πράγα, μπροστά στην ελληνική πρεσβεία. Στη δεκαπενθήμερη αντιδικτατορική εκδήλωση μαζεύτηκαν 1,5 εκατομμύριο υπογραφές με αίτημα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα και στάλθηκαν στον τότε γ. γ. του ΟΗΕ Ου Θαντ.

Μαζί με άλλους 29 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ο Δήμος Αθηναίων την τίμησε με χρυσό μετάλλιο τον Οκτώβρη του 1989. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να γίνει η κηδεία της δημοσία δαπάνη.

"Κλείνει πολύ άσχημα ο αιώνας", μου είπε, όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία. "Εγώ σύντομα θα φύγω, εσείς οι πιο νέοι θα χρειαστεί να αγωνιστείτε και να διανύσετε πολύ δρόμο, για να μην επιστρέψει η ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα. Καλή δύναμη κόρη μου", μου είπε και ήταν η τελευταία μας συνομιλία.

Εκείνη έφυγε... εμείς συνεχίζουμε ξαγρυπνώντας".