Την ώρα που η κυβέρνηση ορκίζεται και διακηρύσσει την αφοσίωσή της στο δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας, την ίδια ώρα ο Ελληνας πολίτης βάζει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για δαπάνες υγείας, πληρώνονταςακριβότερα από όλους τους Ευρωπαίους στην ώρα της ανάγκης.

Οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας αποτελούν το 40% του συνόλου των δαπανών υγείας, ενώ η παραοικονομική δραστηριότητα στο χώρο της υγείας αντιπροσωπεύει το 16,9% του συνόλου των δαπανών υγείας, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν στην 8η Συνάντηση του Φόρουμ για την υγεία, που έγινε στην Καλαμάτα στις 28 - 30 Μάη 1999. Να σημειωθεί ότι - σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν στις 25.5.1998 από το ΚΕΠΕ - η ιδιωτική δαπάνη υγείας μεταφράζεται στο 6,02% των συνολικών δαπανών του μέσου ελληνικού νοικοκυριού - που είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη - έναντι 5,47% του γαλλικού, 4,55% του λουξεμβουργιανού ή 2,46% του ιρλανδικού και 2% του ολλανδικού.

Οι δημόσιες δαπάνες υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι 5,2%, ενώ υπολογίζεται ότι οι ιδιωτικές δαπάνες είναι 3% του ΑΕΠ. Οι συνολικές δαπάνες υγείας ανέρχονται σε 8,2% επί του ΑΕΠ.

Ομως, πρέπει να σημειωθεί ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα, σε μονάδες ίσης αγοραστικής δύναμης, το 1997 ήταν το μικρότερο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (13.200 ECU έναντι 19.000 ECU του μέσου όρου των 15 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης).

Οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας απορροφώνται σε ποσοστό 95% από τον ιδιωτικό τομέα και κατανέμονται ως εξής: Στα νοσοκομεία 16%. Στους γιατρούς 28%. Στην οδοντιατρική περίθαλψη 34% και στο φάρμακο 22%.

Κοντά στις υψηλές ιδιωτικές δαπάνες ο Ελληνας πολίτης έχει να αντιμετωπίσει τη δυσλειτουργία, την κακή οργάνωση και την κακή ξενοδοχειακή υποδομή του δημόσιου συστήματος υγείας. Το παράδοξο είναι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα αξιολογείται ως πιο αποτελεσματικό συγκρινόμενο με τα συστήματα υγείας της Αμερικής και της Αγγλίας. Ενας από τους βασικούς λόγους είναι ότι, παρά τα τρομακτικά προβλήματα, αυτό το δημόσιο σύστημα εξακολουθεί να είναι ακόμα ανοιχτό στον Ελληνα πολίτη και στους οικονομικά αδύνατους. (Η κατά κεφαλήν δαπάνη στην Ελλάδα είναι 880 δολάρια το χρόνο έναντι 4.000 δολαρίων στις ΗΠΑ).

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα αναζητούσε τη βελτίωση αυτής της αποτελεσματικότητας, ο υφυπουργός Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης,μιλώντας στη συνάντηση, βάλθηκε να καταρρίψει - όπως είπε ο ίδιος - το μύθο του φτωχού κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, κάνοντας πλάτες στην επιχειρηματική δραστηριότητα που διεκδικεί "φιλέτο" από την υγεία!

Ετσι, σύμφωνα με τον υφυπουργό, εκείνο που προέχει είναι ο ανασχεδιασμός της κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα με επικέντρωση σε επιλεγμένους στόχους, ενώ είναι δευτερεύον η αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Ετσι, ο υφυπουργός ανακοίνωσε ότι θα προικοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία με μετοχές από τη μετοχοποίηση των ΔΕΚΟ. Σε πρώτη φάση, κατά τον υφυπουργό, η ρύθμιση θα γίνει για το ΤΑΠ - ΟΤΕ και θα ακολουθήσουν ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς και η ΔΕΗ.

"Η αποκρατικοποίηση είναι ένα απ' τα καλύτερα μέσα άσκησης της κοινωνικής πολιτικής",αποφάνθηκε με στόμφο ο Ν. Χριστοδουλάκης, χρησιμοποιώντας διάφορα φληναφήματα του τύπου: "Η ιδεολογική εμμονή "όλα στο κράτος" οδηγεί στην κατάργηση του κράτους" ή "άλλο πράγμα η παραγωγή των κοινωνικών υπηρεσιών και άλλο πράγμα η διασφάλιση των κοινωνικών υπηρεσιών".

Ολος αυτός ο ανασχεδιασμός, όπως είπε ο Ν. Χριστοδουλάκης, πρέπει να γίνει για να αποφευχθεί το "κοινωνικό ντάμπινγκ". Πρόκειται, από όσα ανέφερε ο υφυπουργός, για την εγκατάλειψη ουσιαστικά του συστήματος ασφάλισης και υγείας, όπως έγινε στην Ασία, στην Ιαπωνία και την Αγγλία, που θα το αντιμετωπίσει και η Ελλάδα στα πλαίσια του ανταγωνισμού.

Γ. Μ.