Το περασμένο τριήμερο της αργίας, βρέθηκα στο καφενείο του χωριού Βαλτινό Τρικάλων και παρακολούθησα "συζητήσεις του καφενείου". Τα θέματα της"ημερήσιας διάταξης", πολλά. Από το θρίαμβο του πρωταθλητή "Θρύλου" και τον άθλο της ανόδου στην Α Εθνική κατηγορία της τοπικής ομάδας των Τρικάλων, μέχρι τη νέα τραγωδία με τον Αλβανό κακοποιό και τους Ελληνες ομήρους, τη δίκη Οτσαλάν, το συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και, βεβαίως, τις ερχόμενες ευρωεκλογές.

Οι αμφιβολίες των "Παναθηναϊκών", για το αν πήρε με την αξία του το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, χλομές και μόνο από κάποιους πολύ παθιασμένους. Ομοφωνία, σχεδόν, για την αγωνιστική αξία της ομάδας των Τρικάλων και ένας που τόλμησε να πει πως ίσως ο άθλος να μην οφείλεται μόνο σε αγωνιστικούς λόγους, αλλά και σε άλλους, όχι και τόσο "καθαρούς", αμέσως "μπήκε στη θέση του". Ολοι συμφωνούν ότι "ο Οτσαλάν την έχει βαμμένη με τους Τουρκαλάδες" και εκφράζουν την οργή τους για το πώς και γιατί κατέληξε ο ηγέτης των Κούρδων εκεί. Βρισιές για τον Κλίντον και τον Μπλερ, που σκοτώνουν συνεχώς παιδιά και αρρώστους στη Γιουγκοσλαβία και "κοσμητικά επίθετα" για την Ολμπράιτ, που δεν μπορούν να γραφτούν εδώ, γιατί δεν το επιτρέπει ο "νόμος περί Τύπου".

Και μόνο όταν η συζήτηση αφορά στις ευρωεκλογές, "τα αίματα ανάβουν" και οι φωνές γίνονται ακόμα πιο έντονες.

Ενας πετάγεται για να πει ότι "οι εκλογές θα κριθούν αναλόγως με το ποιο από τα δυο κόμματα θα πάρει με το μέρος του το κόμμα του Χρηματιστηρίου" και προσπαθεί να εξηγήσει πώς "παίζουν" στη Σοφοκλέους. Η απάντηση είναι "εδώ δεν έχουμε βρακί στον κώλο μας, το Χρηματιστήριο μάς μάρανε" και η συζήτηση μεταφέρεται στα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν στο χωριό και σ' όλη την Ελλάδα οι αγρότες, οι εργάτες, οι μικροεπαγγελματίες, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι.

"Οπα, εδώ είμαστε", σκέφτομαι και παρακολουθώ πιο προσεκτικά. Και τότε όλοι φαίνονται να ξεχνούν τις πολιτικές διαφορές και να συμφωνούν. Για το στάρι, το καλαμπόκι και το βαμβάκι που "πάνε κατά διαόλου", για τα μεροκάματα στην πόλη που δεν υπάρχουν πια, για τα μαγαζιά που "βαράνε μύγες", για το νοσοκομείο όπου "επικρατεί αθλιότητα κι αν δεν πας στην Αθήνα και δεν πληρώσεις "φακελάκι" δε βρίσκεις την υγειά σου", για τη νεολαία που "δυσκολεύεται να σπουδάσει, βολοδέρνει χωρίς δουλιά κι ενδιαφέροντα στο χωριό κι απειλείται από τα ναρκωτικά", για την ακρίβεια και την ανέχεια.

"Ολα αυτά δεν έχουν σχέση με την πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ;", ρωτάω, δήθεν αφελώς, παίρνοντας, τώρα προς το τέλος, κι εγώ μέρος στη συζήτηση. Οι περισσότεροι κουνούν καταφατικά το κεφάλι. Εκείνος που μίλησε για το "κόμμα του Χρηματιστηρίου" μού λέει: "Ας τ' αφήσουμε τώρα αυτά. Μήπως έχεις κανένα σίγουρο "χαρτί" να μας προτείνεις"; Δεν είχα...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ