Ενα ακόμη επιχείρημα που προβάλλει η κυβέρνηση Σημίτη, για να δικαιολογήσει τη μέχρι τώρα πολιτική της και να ζητήσει την ψήφο του λαού στις επικείμενες ευρωεκλογές, είναι ότι στα τελευταία 5,5 χρόνια πέτυχε να μειώσει τα κρατικά ελλείμματα σαν ποσοστό του ΑΕΠ στο 2% (από 14% το 1993) και να εξασφαλίσει ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ γύρω στο 3,5% (αντί πτώσης 1,4% το 1993). Θα πρέπει εδώ να επισημανθεί ότι τα κρατικά ελλείμματα μειώνονται μόνο σαν ποσοστό του ΑΕΠ (επειδή το ΑΕΠ αυξάνει), ενώ σε απόλυτο μέγεθος χρόνο με το χρόνο αυξάνουν και διαμορφώνονται σε νέα ύψη ρεκόρ.Και αυξάνονται, παρά το γεγονός ότι στην ίδια περίοδο έχουμε και τσουχτερή αύξηση της φορολογίας και άγρια περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις κλπ.), μέτρα που επίσης πλήττουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Και φυσικά, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι κατά ένα μεγάλο μέρος η αύξηση του ΑΕΠ οφείλεται σε αλχημείες και τεχνάσματα (τα έκαναν και άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ και εμείς απλά τα αντιγράψαμε) με συνέπεια να εμφανίζεται μεγαλύτερη από την πραγματική και η μείωση των κρατικών ελλειμμάτων.

Εκτός όμως από τους δείκτες της οικονομίας που παρουσιάζουν βελτίωση (πληθωρισμός, ελλείμματα, επιτόκια δανείων, ΑΕΠ) υπάρχουν και ορισμένοι άλλοι βασικοί δείκτες που παρουσιάζουν συνεχή επιδείνωση.Μεταξύ αυτών, είναι:

Πρώτον, η ανεργία.Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ποσοστό της επίσημης, εγγεγραμμένης ανεργίας (υπάρχει και η άγραφη ή κρυφή ανεργία) ξεπέρασε φέτος τον Απρίλη το 11% (δηλαδή πάνω από 500.000 άνεργοι), ενώ το 1993 ήταν γύρω στο 8%. Και είναι εδώ αξιοσημείωτο πως η μάστιγα της ανεργίας πλήττει με ιδιαίτερη ένταση τους νέους και τις γυναίκες. Και πώς να μην αυξηθεί η ανεργία, όταν ο αριθμός των επιχειρήσεων που κλείνουν (μικρές και μεγάλες παραγωγικές και άλλες επιχειρήσεις) αυξάνει ταχύτερα σε σχέση με τον αριθμό των επιχειρήσεων που κλείνουν.

Δεύτερον, το δημόσιο χρέος.Το μέγεθος αυτό, ενώ με βάση τη συνθήκη του Μάαστριχτ έπρεπε να μειωθεί στο 60% του ΑΕΠ μέχρι την ημέρα που θα αποφασιστεί η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, φαίνεται να παραμένει ανεξέλεγκτο, καθώς χρόνο με το χρόνο διαμορφώνεται σε νέα ύψη ρεκόρ. Παρά τις "αλχημείες" και την "άσπρη τρύπα", που ανακάλυψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να εμφανίσει μεγαλύτερο το ΑΕΠ κατά 400 με 500 δισ. δραχμές, το επίσημα εμφανιζόμενο δημόσιο χρέος της χώρας σαν ποσοστό του ΑΕΠ εξακολουθεί να παραμένει πάνω από 110%. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το εσωτερικό και εξωτερικό χρέος της κεντρικής διοίκησης (δεν περιλαμβάνεται το χρέος των Δημόσιων Οργανισμών) αυξήθηκε από 24,2 τρισεκατομμύρια δραχμές που ήταν το 1993 στο ποσό των 41,4 τρισεκατομμυρίων δραχμών το 1998. Αυξήθηκε δηλαδή σαν ποσοστό του ΑΕΠ από 114,4% που ήταν το 1993 σε 116,8% το 1998. Ετσι το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος για κάθε Ελληνα από περίπου 2,4 εκατ. δραχμές που ήταν το 1993 ανέβηκε πέρσι σε πάνω από 4 εκατ. δραχμές.

Τρίτον, το εμπορικό και το συνολικό έλλειμμα της Ελλάδας με τις άλλες χώρες του κόσμου χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει, γεγονός που σκιαγραφεί από τη μια την παραγωγική υποβάθμιση της χώρας και από την άλλη την οικονομική (άρα και πολιτική) εξάρτηση από τα ξένα κέντρα, με συνέπεια να αποδεικνύεται διάτρητο το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι με την πολιτική της κατάφερε να κάνει "ισχυρή την ελληνική οικονομία" και "ισχυρή την Ελλάδα" στην ΕΕ. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, σύμφωνα με τα οποία το εμπορικό έλλειμμα αυξήθηκε περίπου κατά 4.400 εκατ. δολάρια ή 43,3% με συνέπεια να ανέβει από 10.214 εκατ. δολάρια που ήταν στο δεκάμηνο Γενάρης - Οκτώβρης 1993 στο ποσό των 14.636 εκατ. δολαρίων το περσινό δεκάμηνο. Επίσης, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (δηλαδή το συνολικό έλλειμμα της Ελλάδας με το εξωτερικό) παρουσίασε δραματική επιδείνωση, καθώς από πλεόνασμα 333 εκατ. δολαρίων που εμφάνιζε στο δεκάμηνο Γενάρης - Οκτώβρης 1993 το περσινό δεκάμηνο έκλεισε με έλλειμμα ύψους 3.191 εκατ. δολαρίων!

Η εξέλιξη αυτή δείχνει πως όχι μόνο δεν έγινε πιο ισχυρή η Ελλάδα στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα μεγάλωσε η οικονομική (και άρα η πολιτική) εξάρτησή της από τα ξένα κέντρα, στα οποία προσφεύγει και ζητά δάνεια σε συνάλλαγμα για να καλύψει τις "μαύρες τρύπες" των ελλειμμάτων του ισοζυγίου.