Η ιστορία με τα ύποπτα ή τα μολυσμένα προϊόντα που προέρχονται από διάφορες χώρες της Ευρώπης δεν είναι καινούρια. Οι επιστήμονες βεβαιώνουν ότι η συστηματική προσπάθεια για την εξασφάλιση όλο και μεγαλύτερου επιχειρηματικού κέρδους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εκπτώσεις από τις θεωρούμενες κατάλληλες και ακίνδυνες για τη δημόσια υγεία συνθήκες παραγωγής. Βέβαια λέγεται - και δεν είναι λάθος - ότι τα κύματα των πληροφοριών και των αποκαλύψεων, που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας για τις βλάβες που μπορεί να προκαλέσουν στον ανθρώπινο οργανισμό ορισμένα προϊόντα διατροφής, πολλές φορές προέρχονται όχι από το ενδιαφέρον κάποιων να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία, αλλά εξαιτίας των ανταγωνισμών και των αντιτιθέμενων συμφερόντων που υπάρχουν ανάμεσα σε επιχειρήσεις ομοειδών κλάδων μιας χώρας, ανάμεσα σε επιχειρήσεις διαφορετικών κρατών ή και διαφορετικών ηπείρων

Οπως και να έχει το ζήτημα, βέβαιο φαίνεται να είναι ένα: Οι πολυεθνικές των τροφίμων σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού, με την πάροδο του χρόνου, κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια πρωτοφανή ασυδοσία. Πέραν όλων των άλλων, μάλιστα, αυτές είναι που καθορίζουν ακόμα και τα διάφορα στάνταρ που ισχύουν στους ποιοτικούς ελέγχους, οι οποίοι στη συνέχεια θεσμοθετούνται από τις κυβερνήσεις. Στη χώρα μας είναι πρόσφατη και ιδιαίτερα χαρακτηριστική η ιστορία με το παστεριωμένο γάλα και πώς τελικά, μέσα από τον ανοιχτό εκβιασμό και τη δημιουργία τετελεσμένων εκ μέρους των δύο μονοπωλίων του κλάδου, ορίστηκε η διάρκεια διατηρησιμότητας του γάλακτος.

Και η δημόσια υγεία; Οι κίνδυνοι που εντοπίστηκαν; Η βλαβερότητα για την οποία τόσα αποκαλυπτικά μαθαίνουμε αυτές τις μέρες; Ε, όλα αυτά πρέπει να ξεχαστούν και να υιοθετηθεί η άποψη ότι "είναι μέσα στο πρόγραμμα". Ποιο πρόγραμμα; Μα αυτό της "απελευθέρωσης των αγορών". Μιας απελευθέρωσης που έχει κάνει μέρες τώρα τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες να την επικαλούνται μέσα στην παραζάλη τους, αφού δεν είναι καν σε θέση να πουν αν και ποια από τα προϊόντα που διακινούνται στην αγορά είναι ύποπτα.

Τα στοιχεία πάντως για τη σχέση ανάμεσα στην ελληνική παραγωγή κρέατος και τις εισαγωγές, αποκαλύπτουν ακόμα μία πλευρά του εγκληματικού χαρακτήρα της εφαρμοζόμενης από τις διάφορες κυβερνήσεις πολιτικής και στον τομέα της κτηνοτροφίας. Ενας τομέας που στην πραγματικότητα βρίσκεται υπό διωγμό, αφού αυτό απαιτείται από την πολιτική εξασφάλισης αγορών για τις πολυεθνικές κρέατος της ΕΕ. Ετσι, ενώ η κατανάλωση κρέατος χρόνο με το χρόνο παρουσιάζει στη χώρα σχεδόν συνεχή αύξηση, η ντόπια παραγωγή βολοδέρνει στα επίπεδα του 1985, ενώ οι αντίστοιχες εισαγωγές παρουσιάζουν αύξηση που φτάνει το 40%! Σε ό,τι αφορά αυτές τις ίδιες τις εισαγωγές, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία (περί το 95%) είναι εισαγωγές από τις χώρες - μέλη της ΕΕ!