(Συνέχεια από σελίδα 1)

Ας μας επιτραπεί να χαρακτηρίσουμε ως αφελείς εκείνες της απόψεις που διαβάσαμε σε διάφορα έντυπα ή ακούσαμε, ότι το ΚΚΕ βρέθηκε ξαφνικά σε μια πλεονεκτική θέση λόγω του πολέμου ή της υπόθεσης Οτσαλάν.

Σίγουρα υπάρχουν μεγάλα γεγονότα που προσφέρονται για αφύπνιση συνειδήσεων. Ανεξάρτητα από τη χρονική στιγμή που συμβαίνουν, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η συνεπής, η σταθερή στάση της κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι βασικό, καθοριστικό στοιχείο για το ποια συμφέροντα υπηρετεί η δύναμη αυτή, ή σε ποια συμφέροντα υποτάσσεται, από αδυναμία ή επιλογή.

Φαίνεται ότι κάποια κόμματα ευελπιστούν ή μάλλον θέλουν να επιβάλλουν στο λαό να πιστεύει, ότι μπορεί να εξασφαλιστεί "μια ειρηνική" ομαλή εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας με ελεγχόμενες εντάσεις και αντιδράσεις, με καμουφλαρισμένες τις κοινωνικές αντιθέσεις, με το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο σαν εργαλείο διαμόρφωσης ενός ήπιου κοινωνικού και πολιτικού κλίματος. Για άλλη μια φορά θα μιλήσουμε για φρούδες ελπίδες, για επικίνδυνες και ζημιογόνες απόψεις. Ο λαός πρέπει να σκέπτεται πώς θα χαλάσει την ησυχία αυτών που τον εκμεταλλεύονται και τον καταπιέζουν, πώς θα τους κάνει να αισθάνονται πανικοβλημένοι και αδύναμοι μπροστά στην ανερχόμενη λαϊκή δύναμη του ενωμένου και οργανωμένου πολιτικοποιημένου αγώνα. Η επονομαζόμενη κοινωνική συνοχή δεν είναι μόνο ουτοπική, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη, γιατί εκφράζει τη θέληση για πιο βίαιη καταστολή και καταπίεση του λαού. Είναι ένα σημείο που αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ διαθέτει μια άλλη συγκεκριμένη πρόταση για το πώς πρέπει να εξελιχθούν τα πράγματα στην Ελλάδα.

Με ενδιαφέρον επίσης παρακολουθούμε τον προβληματισμό που αναπτύσσεται από τα άλλα κόμματα και κυρίως την πολιτική αρθρογραφία γύρω από το μείζον κατ' αυτούς ερώτημα αν το ΚΚΕ θα κρατήσει ή όχι το εκλογικό ποσοστό στις επικείμενες εθνικές εκλογές. Ανησυχούν πολύ περισσότερο από εμάς, όχι βέβαια για μας.

Δικαιολογημένα θα κατηγορηθούμε για υποκρισία αν προσποιηθούμε ότι μας είναι αδιάφορο το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές. Το εκλογικό ποσοστό είναι ένας δείκτης, όχι όμως αποκλειστικός και καθοριστικός, της ικανότητας του Κόμματος να διευρύνει την επιρροή του, παίρνοντας υπόψη όμως και τα όρια που διαμορφώνονται στις συγκεκριμένες αντικειμενικές συνθήκες, εθνικές αλλά και διεθνείς, π.χ. στα πλαίσια της Ευρώπης.

Για το ΚΚΕ δε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και προπάντων δεν είναι οι ίδιες οι προϋποθέσεις που συμβάλλουν στην αύξηση ή και στο αντίθετο, στη μείωση της επιρροής, με αυτές που ισχύουν για τα αστικά ή και μικροαστικά κόμματα.

Τα αστικά κόμματα και ως ένα βαθμό τα μικροαστικά έχουν τη στήριξη ή την ανοχή της κυρίαρχης τάξης και των διεθνών οργανισμών. Το ΚΚΕ δρα με το δεδομένο ότι έχει απέναντί του την αστική τάξη της χώρας μας και τους διεθνείς οργανισμούς.

Τα αστικά κόμματα και ως ένα βαθμό τα μικροαστικά μπορούν να ανεβάζουν τα ποσοστά τους όταν το λαϊκό κίνημα είναι σε αδράνεια ή δρα γύρω από αποσπασματικούς στόχους και αιτήματα, χωρίς να αμφισβητεί τη γενική κατεύθυνση της κυρίαρχης πολιτικής. Μπορούν να μεταφέρονται ανώδυνα οι ψήφοι από το ένα στο άλλο κόμμα, χωρίς να αμφισβητείται ο γενικότερος προσανατολισμός και οι υποδουλωτικές δεσμεύσεις, η ενεργητική συμμετοχή στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού.

Το ΚΚΕ διευρύνει και στερεώνει την επιρροή του, στο βαθμό που αναπτύσσονται κοινωνικοί αγώνες που ριζοσπαστικοποιούν συνειδήσεις και οξύνουν το ταξικό πολιτικό κριτήριο.

Η βελτίωση της εικόνας του Κόμματος (για να χρησιμοποιήσω ένα αδόκιμο όρο, καθώς υπηρετεί το κριτήριο του φθηνού εντυπωσιασμού), η άνοδος του κύρους του δεν έχει να κάνει με αυτό που συνήθως λέγεται "επικοινωνιακή πολιτική". Προκύπτει από την εικόνα που διαμορφώνεται στα λαϊκά στρώματα ανάλογα με τη δραστήρια ενωτική παρέμβασή μας στα μεγάλα, στα καθημερινά τους προβλήματα.

Η άνοδος του κύρους του Κόμματος (στοιχείο πολύ πιο δυναμικό από ένα στεγνό εκλογικό ποσοστό) σημειώθηκε, γιατί τα τελευταία χρόνια -ιδιαίτερα μετά το 15ο Συνέδριο- προσπαθήσαμε (αν και δεν εξαντλήσαμε καθόλου τις δυνατότητες) να εναρμονίσουμε τα λόγια με τα έργα στην πολιτική μας δράση και στους λαϊκούς αγώνες. Ενα παράδειγμα ανάμεσα στα πολλά: Μέσα στη διαδικασία των πολιτικών αγώνων και των κοινωνικών αναμετρήσεων αποδείξαμε ότι πιστεύουμε βαθιά στην ανάγκη συσπείρωσης και συμπαράταξης κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων, με τους οποίους μας δένουν δεσμοί δράσης. Αποδείξαμε ότι όχι μόνο έχουμε πολιτική συμμαχιών, αλλά ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με στενές κομματικές φιλοδοξίες, με εκλογομαγειρέματα, δεν έχει ευκαιριακό και καιροσκοπικό χαρακτήρα.

Οι ίδιοι οι παράγοντες που συνέβαλαν στη διεύρυνση των δεσμών του Κόμματος με τα λαϊκά στρώματα και κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, ακριβώς οι ίδιοι - όσο και αν φαίνεται παράξενο - αποτέλεσαν και τις αιτίες που δεν καταγράφηκε ένα ακόμα μεγαλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, μια ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στην πρόοδο της πολιτικής μας πρότασης για την οικοδόμηση του Μετώπου.

Παρά την πρόοδο που σημειώνουμε, είμαστε ακόμα πολύ πίσω σε οργανωτικά και πολιτικά αποτελέσματα, όχι μόνο σε σχέση με τις απαιτήσεις, αλλά και σε σύγκριση με τις δυνατότητες που υπάρχουν. Εχουμε ακόμα σοβαρές αδυναμίες στην κατάκτηση της ικανότητας συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων και κοινωνικοπολιτικών παραγόντων που επιθυμούν να δράσουμε από κοινού, διατηρώντας και οι μεν και οι δε τις γενικότερες θέσεις μας. Εχουμε ακόμα σοβαρές αδυναμίες στην ολοκληρωμένη και πειστική προβολή της πολιτικής μας πρότασης για τον άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, για το χαρακτήρα της πάλης σήμερα, που πρέπει να διαπεράσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Δεν έχουμε θαρρετά και ολοκληρωμένα δείξει σε πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα ποιοι είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες που απαιτούν πολιτική αντεπίθεσης και ρήξης. Οτι τα διλήμματα γύρω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν τα θέτουμε εμείς αυθαίρετα, προβάλλουν μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα και τις άμεσα ορατές εξελίξεις.

Εχουμε ακόμα πολλές αδυναμίες να ενθαρρύνουμε και να στηρίζουμε τη λαϊκή πρωτοβουλία και ενότητα γύρω από τα προβλήματα, να μετεξελίσσεται αυτή σε οξυμένη ταξική πάλη και κοινωνικοπολιτική συσπείρωση. Εχουμε πολλή δουλιά ακόμα για να κατανοηθεί η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα συγκρότησης του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου, για το ρόλο και το χαρακτήρα του, αφού δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη συμμαχία, που απλά φιλοδοξεί σε μια ανακατανομή των "κουκιών" στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει ότι υπάρχει αφύπνιση, αναζήτηση για το πώς θα γίνει δυνατό να απεγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις από το δόκανο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από τη λογική του δικομματισμού, που για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα δημιούργησε και δημιουργεί αυταπάτες και κυρίως χρησιμοποιείται για πλαστές αντιπαραθέσεις. Το κλασικό δίλημμα "Δεξιά - αντιΔεξιά", χωρίς να έχει εξαλειφθεί, δεν έχει την ίδια δύναμη που είχε τα προηγούμενα χρόνια, αν και αναμένεται να προβληθεί πιο έντονα στις εθνικές εκλογές.

Περισσότεροι από χτες προβληματίζονται για το πώς η επόμενη εκλογική μάχη θα βοηθήσει σε διεργασίες και ανακατατάξεις, ώστε η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού (μια έννοια σχετικά βαθύτερη πολιτικά από την αφηρημένη συνθηματολογία για την ήττα του δικομματισμού) να δεχτεί σοβαρό χτύπημα.

Ως εδώ "άγια και καλά" που λέει ο λαός μας. Το θέμα όμως είναι ότι η πολιτική επιδίωξη των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων, των προοδευτικών, αριστερών αγωνιστών δεν μπορεί να περιορίζεται στη φιλοδοξία του περιορισμού "της εκλογικής πίτας" του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στην κούρσα για τη διανομή της, αποσπασμένα από την ουσία του πολιτικού προβλήματος που έχει σήμερα η χώρα μας. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι σε ελάχιστες πια ευρωπαϊκές χώρες η κλασική μορφή του δικομματισμού διατηρείται σήμερα, με πιο καθαρή μορφή στην Ελλάδα και στη Μεγάλη Βρετανία.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες φιλελεύθερα ή σοσιαλιστικά - σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με 15-25% του εκλογικού σώματος καταφέρνουν να συγκροτούν σταθερές κυβερνήσεις. Ακόμα και αν οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, η νεοφιλελεύθερη πολιτική, οι επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η πολιτική που συμφέρει το μονοπωλιακό κεφάλαιο καλά κρατεί. Μήπως η γειτονική μας Τουρκία, που συνεχώς έχει πρόβλημα σχηματισμού κυβέρνησης, δεν έχει διασφαλίσει να συνεχίζεται η πολιτική με σχετικά σταθερούς όρους, για την ώρα τουλάχιστον, με το λαϊκό κίνημα σε υποχώρηση;

Μπορεί στην Ελλάδα, για μια σειρά λόγους που ξεφεύγουν από το σημερινό άρθρο, το δικομματικό πολιτικό σύστημα να έχει αντοχές. Μπορεί να καθυστέρησαν στην Ελλάδα τα νέα πειράματα (άλλωστε πολλοί καπιταλιστικοί εκσυγχρονισμοί καθυστερημένα προωθήθηκαν στην Ελλάδα για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους). Αυτό δε σημαίνει όμως ότι οι προοδευτικοί και αριστεροί άνθρωποι πρέπει να χάσουν από τα μάτια τους το δάσος και να κοιτάνε το δέντρο.

Η θέση της χώρας μας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και ειδικότερα στην περιοχή μεγάλων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συγκρούσεων επιβάλλει να αντιμετωπίζονται πολιτικά γεγονότα και στόχοι, όπως οι εκλογικοί, με πολύ καθολικότερα κριτήρια και υψηλές απαιτήσεις. Μακριά από τη λογική ότι η μόνη διαδικασία που καθορίζει τις εξελίξεις είναι η μάχη των εθνικών εκλογών. Αυτό δε σημαίνει ότι η επόμενη εκλογική μάχη πρέπει να θεωρείται μάχη ρουτίνας, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Το θέμα είναι να αποδυναμωθεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να δεχτεί σοβαρό χτύπημα και μέσα από την εκλογική μάχη, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες η ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία, που είναι ευρύτερη από το εκλογικό τους ποσοστό. Το θέμα είναι, χτυπώντας το δικομματισμό, να βάλεις εμπόδια, να αμφισβητήσεις στα σοβαρά τα ταξικά συμφέροντα, που τα κόμματα αυτά υπηρετούν πιστά και απαρέγκλιτα. Το θέμα είναι να αρχίζεις να βάζεις εμπόδια στην κυριαρχία των μονοπωλίων με σαφή προοπτική την εφόλης της ύλης αναμέτρηση, ανάλογα με τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, ότι σ' αυτές ή τις επόμενες εθνικές εκλογές τα δύο λεγόμενα μεγάλα κόμματα απολέσουν το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής τους δύναμης, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και δυσαρέσκεια. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των απωλειών τους στραφεί στο ΚΚΕ και σ' άλλα κόμματα, που είναι ή θεωρούνται προοδευτικά - ριζοσπαστικά ή αριστερά. Ας συμπληρώσουμε επίσης την υπόθεση εργασίας με την περίπτωση να γίνει δυνατό από τα κόμματα αυτά, όλα ή τα περισσότερα, να σχηματιστεί μια συμμαχική κυβέρνηση "αντινεοφιλελεύθερη" ή "αριστερή ή προοδευτική". Μια κυβέρνηση που δεν είναι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ανοίγουμε στον προβληματισμό μια παρένθεση, για να σημειώσουμε ότι το πιο πιθανό είναι να έχουμε μια κεντροαριστερή ή κεντροδεξιά κυβέρνηση, που δε θα έχει διαφορές από την ευρωκεντροαριστερά και την ευρωκεντροδεξιά.

Την άλλη μέρα κιόλας αυτή η διαφορετική - σε σχέση με τη συνήθη ως τώρα - κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια ακριβώς ζητήματα που αντιμετώπιζαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Δηλαδή τις σύγχρονες εργασιακές σχέσεις που βασίζονται στη γνωστή ελαστικότητα αγοράς εργασίας, την ανερχόμενη ανεργία, την ανερχόμενη φτώχεια, τις πραγματοποιημένες ή υπό εξέλιξη ιδιωτικοποιήσεις, τις εξαγορές και συγχωνεύσεις σε όλο το φάσμα των τομέων στρατηγικής σημασίας, άμυνας και κοινωνικών υπηρεσιών, ειδικότερα παιδείας και υγείας, την ΟΝΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας. Τις δεσμεύσεις από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τη συμμετοχή στις δυνάμεις ταχείας επέμβασης, στις δυνάμεις κατοχής στη Γιουγκοσλαβία και όχι μόνο. Θα αντιμετωπίζει τα αμφισβητημένα ήδη κυριαρχικά δικαιώματα και νέες αμφισβητήσεις που θίγουν ως και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Τις 4 θεσμοθετημένες γνωστές "ελευθερίες" (κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού και υπηρεσιών), την κοινή αγροτική πολιτική της ΕΕ, τις συμφωνίες παγκόσμιου εμπορίου και πολλά άλλα γνωστά από την καθημερινή μας ζωή. Επίσης το θεσμοθετημένο "δικαίωμα" του ΝΑΤΟ να επεμβαίνει παντού, όπου ελλοχεύουν κίνδυνοι για τα συμφέροντά του.

Επομένως μια τέτοια κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει αποφάσεις και πάνω από όλα να δράσει από την ημέρα της ορκωμοσίας της. Δεν ξέρω αν θα έχει την πολυτέλεια να μιλά με άνεση για προγράμματα 100 και 200 ημερών.

Τα πράγματα, ειδικά σήμερα, δεν είναι παίξε - γέλασε. Δεν έχουν καμία σημασία τα λόγια περί των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, περί της ειρήνης και του σεβασμού των συνόρων, περί της ανάγκης δημιουργίας θέσεων εργασίας, περί της δημοκρατίας και της ισότητας δικαιωμάτων. Το θέμα είναι τι θέση έχει το κάθε κόμμα ή κάθε πολιτική δύναμη ή ομάδα στα συγκεκριμένα και υπαρκτά ζητήματα που αποτελούν πια καθημερινότητα. Η μήπως τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν με τη δημιουργία διακομματικών επιτροπών μέσα και έξω από τη Βουλή, με συμβούλια και διαβούλια πολιτικών αρχηγών, με ημερίδες και συμπόσια; Η μήπως λύνονται τα κρίσιμα λαϊκά προβλήματα με την καλύτερη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, την πιο γρήγορη έκδοση πιστοποιητικών γεννήσεως και θανάτου ή με την απλούστευση των γραφειοκρατικών διαδικασιών; Η μήπως θα λυθούν τα προβλήματα με μια βελτίωση του φορολογικού συστήματος; Η με την παραπλανητική αναδιανομή εισοδημάτων με τη λογική "ψίχουλα στον εξαθλιωμένο";

Οπωσδήποτε το ΚΚΕ δεν προβάλλει τη θέση ή όλα ή τίποτε, όμως και τα επιμέρους λεγόμενα προβλήματα κρίνονται από τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής, από τη στάση απέναντι στα συγκεκριμένα εγχώρια και διεθνή ταξικά συμφέροντα, από τη συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντι στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Ποιος θα είναι ο εγγυητής μιας αγωνιστικής κυβερνητικής πορείας, διαφορετικής από αυτήν που γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί, αν δεν είναι διαφορετική, τότε δε γίνεται τίποτε.

Εγγυητής δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός, η αγωνιστική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, μιας συμμαχίας που είναι αποφασισμένη να κάνει και θυσίες, όχι βέβαια σαν τις σημερινές. Καμία κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη αντίδραση των καπιταλιστικών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αν δεν έχει το λαό μαζί της στη δράση. Αλλά για να τον έχει μαζί της στη δράση, πρέπει να αποδεικνύει ότι κυβερνά γι' αυτόν και μόνο γι' αυτόν.

Να γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι το κύριο ζήτημα σήμερα είναι να κατανοηθεί ευρύτερα από το λαό γύρω από ποια κατεύθυνση και στόχους πρέπει να γίνει η κοινωνικοπολιτική συσπείρωση και συμμαχία, ποια συμφέροντα πρέπει να υπηρετήσει το Μέτωπο, ποιον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο έχει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Μακάρι ο αντίπαλος του λαού να είναι μόνο ο δικομματισμός, ο δικομματικός πόλος, μόνο τα μεγάλα συντηρητικά κόμματα. Δε θα ήταν και πολύ δύσκολο μέσω μιας εκλογικής σύμπραξης και διαδικασίας να δημιουργήσει δυναμική για τη μείωση της δυνατότητας των δύο κομμάτων να ασκούν κυβερνητική εξουσία. Ομως ο αντίπαλος του λαού δεν είναι μόνο τα κόμματα εξουσίας, αλλά η εξουσία των μονοπωλίων, είναι ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός. Στην ημερήσια διάταξη σήμερα, το πρώτο θέμα δεν μπορεί να είναι η εκλογική πίτα και η αναδιανομή της, όσο και αν ως πρόβλημα υπάρχει. Ο άμεσος πολιτικός στόχος, με την έννοια της προτεραιότητας, πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός παλλαϊκού αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης, στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο. Οι εκλογικές αναμετρήσεις, οι μαζικοί αγώνες και οι συμμαχίες πρέπει να υπηρετούν ή έστω να υποβοηθούν αυτόν το στόχο. Αν δεν τον υπηρετούν, αν δεν τον υποβοηθούν, τότε θα υπάρξουν (αν υπάρξουν) επιτυχίες που τους ανήκει ο χαρακτηρισμός "άνθρακες ο θησαυρός". Μόνο που στις μέρες μας δεν υπάρχει και πολύς χρόνος για πειραματισμούς και αυταπάτες. Γιατί τρέχουν εξελίξεις, γιατί χαλκεύονται νέες δεσμεύσεις και εμπόδια.

Τα αστικά κόμματα και ως ένα βαθμό τα μικροαστικά μπορούν να ανεβάζουν τα ποσοστά τους όταν το λαϊκό κίνημα είναι σε αδράνεια ή δρα γύρω από αποσπασματικούς στόχους και αιτήματα, χωρίς να αμφισβητεί τη γενική κατεύθυνση της κυρίαρχης πολιτικής. Το ΚΚΕ διευρύνει και στερεώνει την επιρροή του, στο βαθμό που αναπτύσσονται κοινωνικοί αγώνες που ριζοσπαστικοποιούν συνειδήσεις και οξύνουν το ταξικό πολιτικό κριτήριο

Το θέμα είναι να αποδυναμωθεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να δεχτεί σοβαρό χτύπημα και μέσα από την εκλογική μάχη, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες η ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία, που είναι ευρύτερη από το εκλογικό τους ποσοστό. Το θέμα είναι, χτυπώντας το δικομματισμό, να βάλεις εμπόδια, να αμφισβητήσεις στα σοβαρά τα ταξικά συμφέροντα που τα κόμματα αυτά υπηρετούν πιστά και απαρέγκλιτα. Το θέμα είναι να αρχίζεις να βάζεις εμπόδια στην κυριαρχία των μονοπωλίων με σαφή προοπτική την εφόλης της ύλης αναμέτρηση, ανάλογα με τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς

Εγγυητής δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός, η αγωνιστική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, μιας συμμαχίας που είναι αποφασισμένη να κάνει και θυσίες, όχι βέβαια σαν τις σημερινές. Καμία κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη αντίδραση των καπιταλιστικών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αν δεν έχει το λαό μαζί της στη δράση. Αλλά για να τον έχει μαζί της στη δράση, πρέπει να αποδεικνύει ότι κυβερνά γι' αυτόν και μόνο γι' αυτόν