"... δεν είναι προφανής ο δασικός χαρακτήρας της περιλαμβανόμενης στο ένδικο συμβόλαιο εδαφικής εκτάσεως... ".

* * *

Με αυτή τη φράση το 2ο τμήμα του Εφετείου της Αθήνας απέρριψε την έφεση μαζικών φορέων της περιοχής του Λαυρίου,αλλά και των Δήμων Κερατέας και Λαυρίου κατά της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης που επέτρεπε, στην ουσία, σε οικοδομικό συνεταιρισμό να οικοπεδοποιήσει τμήματα του Εθνικού Δρυμού Σουνίου.Παράλληλα, ανοίγει η όρεξη πολλών που θα θελήσουν να "αξιοποιήσουν" αυτές τις δασικές εκτάσεις της περιοχής για να "φυτέψουν" εξοχικά και βίλες.

Οι μαζικοί φορείς της περιοχής και οι δήμοι είχαν προσφύγει στο Εφετείο, κατά απόφασης του Πρωτοδικείου της Αθήνας, που αναγνώρισε στα μέλη του "πρότυπου οικοδομικού συνεταιρισμού υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών" το δικαίωμα να μεταγράψουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους από δύο εκτάσεις της περιοχής στα υποθηκοφυλακεία Λαυρίου και Κερατέας.

Πρόκειται για μια έκταση 750 στρεμμάτων και μια άλλη 173,5 στρεμμάτων, που αποτελούν τμήματα μιας έκτασης 2.400 στρεμμάτων που βρίσκονται στον Εθνικό Δρυμό Σουνίου. Η αγορά τους έγινε το 1993,με προσύμφωνα από έναν άλλο διεκδικητή, που ισχυριζόταν ότι κατέχει τις εκτάσεις με... τουρκικό χοτζέτι του 1830.

Ο συμβολαιογράφος που συνέταξε το οριστικό συμβόλαιο αγοραπωλησίας, έκρινε ότι οι πωλούμενες εκτάσεις ήταν αγροτικές και όχι δασικές και έτσι δε θεώρησε απαραίτητο να προσκομιστούν και να ενσωματωθούν στο οριστικό συμβόλαιο πιστοποιητικά από το Δασαρχείο, την Αρχαιολογική Υπηρεσία και άλλους αρμόδιους φορείς.

Αξιοσημείωτη πάντως ήταν και η ταχύτητα με την οποία εκδόθηκε η δικαστική απόφαση. Η συζήτησή της έγινε στις 12 Γενάρη και η απόφαση δημοσιεύτηκε "σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρευρίσκονται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοί τους δικηγόροι στις 4 Φεβρουαρίου 1999".Την ίδια στιγμή, ανάλογες υποθέσεις παραμένουν στα συρτάρια για μήνες.

"... ο δασικός χαρακτήρας της εν λόγω εκτάσεως τον οποίο αρνούνται κατηγορηματικά οι αιτούντες, δεν προκύπτει από το παραπάνω συμβόλαιο (στο οποίο χαρακτηρίζεται ως αγρόκτημα)...". Αυτό αναφέρει μεταξύ των άλλων η απόφαση του Εφετείου. Ετσι το δικαστήριο "προάγει" τα αγροτεμάχια του συμβολαίου των διεκδικητών σε... αγρόκτημα.

Αν και τα δικαστήρια είναι αρμόδια να παρεμβαίνουν για να λύνουν το ιδιοκτησιακό πρόβλημα, σε αυτή την περίπτωση το Εφετείο παρεμβαίνει στο χαρακτήρα της έκτασης, τη στιγμή που αυτό αποτελεί αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας.

Στην υπόθεση είχε παρέμβει και το Δημόσιο και είχε διατυπώσει τα εξής επιχειρήματα:

"α. η αναφερόμενη στο συμβόλαιο έκταση εμπίπτει στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Σουνίου, όπως αυτός καθορίστηκε με το 182/1974 ΠΔ και έτσι κατέστη πράγμα εκτός συναλλαγής μη δυνάμενη να μεταβιβαστεί, κατ' εφαρμογή των άρθρων 2 παρ.1 και 2 και 4 παρ. 1 του ν. 998/1979.

β. Η εν λόγω έκταση ήταν δημόσιο δάσος και ήδη μετά την καταστροφή του από πυρκαγιά έχει κηρυχτεί αναδασωτέα.

γ. Και αν ακόμη επρόκειτο για ιδιωτική δασική έκταση, η οποία έχει καεί, δεν προσαρτήθηκε πιστοποιητικό της αρμόδιας δασικής αρχής ότι αυτή (η έκταση) δεν καταστράφηκε από πυρκαγιά μετά την 11η Ιουνίου 1975 (άρθρο 35 ν.998/1979).

δ. Η ένδικη σύμβαση αγοραπωλησίας έγινε κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 280 παρ. 3 του ΝΔ 86/1969 όπως αντικ. με το άρθρο 13 ΝΔ 996/1971 (που επιβάλλει με ποινή απόλυτης ακυρότητας της δικαιοπραξίας στον μεταβιβάζοντα κυριότητα ή άλλο εμπράγματο δικαίωμα επί δάσους ή δασικής εκτάσεως να προσαγάγει στο συμβολαιογράφο υπεύθυνη δήλωση ότι το Δημόσιο ουδέποτε διεκδίκησε κυριότητα κλπ. επ' αυτής), 60 του ΝΔ 86/1969 (με το οποίο απαγορεύεται η κατάτμηση της δασικής ιδιοκτησίας είτε με διανομή είτε με πώληση κλπ. χωρίς προηγούμενη άδεια του Υπουργού Γεωργίας, με ποινή την ακυρότητα της δικαιοπραξίας) και 72 του ν.998/1979 (που αναφέρεται στο δικαίωμα προτιμήσεως του Δημοσίου στις περιπτώσεις μεταβιβάσεως σε τρίτους από τους ιδιοκτήτες δασών ή δασικών εκτάσεων)".

Παρ' όλα αυτά το δικαστήριο στηριζόμενο στο ότι δεν υπάρχει Δασολόγιο και δεν έχει γίνει πράξη χαρακτηρισμού, κατέληξε στην παραπάνω απόφαση. Φαίνεται ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν αρκετό για να πειστεί το δικαστήριο ότι οι εκτάσεις αυτές έχουν δασικό χαρακτήρα και αναρωτιέται κανείς τι άλλο χρειάζεται.

Επίσης, γίνεται επίκληση των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων που έπρεπε να είχε κάνει το Δημόσιο, όταν κηρύχτηκε Εθνικός Δρυμός η περιοχή. Ομως οι απαλλοτριώσεις πραγματοποιούνται στις ιδιωτικές μη δασικές εκτάσεις. Είναι δυνατόν το Δημόσιο να απαλλοτριώσει δικές του εκτάσεις;

Σύμφωνα με πληροφορίες του "Ρ", οι εκπρόσωποι του οικοδομικού συνεταιρισμού έχουν καταθέσει στη Διεύθυνση Δασών της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής αίτηση για πράξη χαρακτηρισμού.

Η διαδικασία ανατίθεται σε δασολόγο, ο οποίος υποβάλλει στον αρμόδιο δασάρχη εισήγηση, φωτοερμηνεία και αυτοψία. Στη συνέχεια αυτός εκδίδει τη διοικητική πράξη χαρακτηρισμού.

Η διαδικασία αυτή διεξάγεται υποχρεωτικά από τα Δασαρχεία μετά το 1979. Οι αποφάσεις δημοσιεύονται και μέσα σε δυο μήνες υποβάλλονται προσφυγές από οποιονδήποτε πλήττεται από την απόφαση. Η ένσταση υποβάλλεται σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια επιτροπή. Στην πρώτη συμμετέχουν δασολόγος, δικαστικός, γεωπόνος, τοπογράφος και εκπρόσωπος μαζικού φορέα της περιοχής. Λειτουργούν αυτοτελώς, αν και υπάγονται στο υπουργείο Γεωργίας.

Στις περιπτώσεις που η κατάσταση, όσον αφορά τον αποχαρακτηρισμό της έκτασης, είναι οριακή - βοηθούσης και της ελαστικής συνείδησης ορισμένων μελών της επιτροπής που την αποτιμούν σε χρήμα - η επίμαχη έκταση ανακηρύσσεται αγροτική.

Λόγω αυτής της κατάστασης το 1989 το υπουργείο Γεωργίας σταμάτησε τη διαδικασία πράξεων χαρακτηρισμού και οι υπηρεσίες του χορηγούσαν πληροφοριακά έγγραφα. Οι πράξεις χαρακτηρισμού ξανάρχισαν το 1998 μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας, ύστερα από προσφυγή οικολογικών οργανώσεων. Από τότε, εγκύκλιος του υπουργείου Γεωργίας προς τις αρμόδιες υπηρεσίες του αναφέρει ότι μπορούν να γίνονται πράξεις χαρακτηρισμού σε μη δασικές εκτάσεις.