Εκείνη την εποχή, τα κεφάλαια που διακινούνταν σ' αυτόν τον καθημερινό τζόγο δεν έφταναν καν τα 20 δισ. δολάρια τη μέρα.Στα πλαίσια των επεξεργασιών που έκαναν τότε διάφοροι οικονομολόγοι - οι οποίοι δημόσια υποστήριζαν πως πρέπει να αποτραπεί η όλο και μαζικότερη μεταφορά κεφαλαίων σε σφαίρες εκτός της παραγωγής, αλλά και στα πλαίσια της εξάντλησης κάθε άλλης φορολογικής υποχρέωσης αυτών των κερδοσκοπικών κεφαλαίων - ο οικονομολόγος Τόμπιν είχε προτείνει την υιοθέτηση ενός συμβολικού φόρου επί του όγκου των συναλλαγών στις αγορές χρήματος. Ανεξάρτητα από τις συζητήσεις που ακολούθησαν, το βέβαιο είναι πως οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δε δέχτηκαν κουβέντα για ένα τέτοιο φόρο, προβάλλοντας - και επιβάλλοντας - τα δικά τους, υπέρ της κερδοσκοπίας, επιχειρήματα.

Τα παραπάνω έρχονται στο νου μετά τη δημοσιοποίηση της "πρωτοβουλίας" που φέρονται να παίρνουν οι ελεγχόμενες από την κυβέρνηση ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για την εφαρμογή "φόρου Τόμπιν" στις αγοραπωλησίες συναλλάγματος. Η πατρότητα της πρότασης, στις μέρες μας, ανήκει στη γαλλική εφημερίδα"Μοντ Ντιπλοματίκ" και οι "δικοί μας" την υιοθέτησαν, βάζοντας μάλιστα στόχο να τη φέρουν, την επόμενη βδομάδα, στο συνέδριο της ΣΕΣ στο Ελσίνκι. Προτείνουν λέει, την καθιέρωση ειδικού φόρου 0,1% στις συναλλαγές αυτές (δηλαδή μια ολόκληρη... δεκάρα στις 100 δραχμές) και κάνοντας τις σχετικές αναγωγές (με βάση τα στοιχεία του 1995) εκτιμούν ότι μπορεί να συγκεντρώνονται κάθε χρόνο περί τα 166 δισεκατομμύρια δολάρια.Προτείνουν μάλιστα, η διαχείριση των ποσών αυτών να γίνεται στα πλαίσια του ΟΗΕ, ενώ η αξιοποίησή τους θα αφορά, αναπτυξιακές - λέει - και κοινωνικές πολιτικές για τον Τρίτο Κόσμο ή και για τους ανέργους και τους νέους φτωχούς στις ανεπτυγμένες χώρες.

Εννοείται, ότι το ίδιο αυτονόητο είναι πως πρέπει να βρεθούν μέθοδοι συγκεκριμένης φορολόγησης και μάλιστα με τρόπο ώστε, να μην είναι μια φορολόγηση στα λόγια, ενώ στην πράξη να αποδειχτεί ρύθμιση που διευκολύνει τα κερδοσκοπικά κεφάλαια από το "παράθυρο". Μέχρι εδώ όλα καλά...

• Η γενική και αφηρημένη υιοθέτηση της άποψης, για την εφαρμογή φόρου 0,1% σ' αυτούς που καθημερινά κερδοσκοπούν συναλλασσόμενοι με ποσά που αντιστοιχούν στα έσοδα περίπου 45 ετήσιων προϋπολογισμών του ελληνικού Δημοσίου,δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας. Αντίθετα, έναντι ψιχίων, προσφέρεται ουσιαστικά η νομιμοποίησή τους, ώστε να συνεχίσουν τον αδίστακτο τζόγο τους, για τον ακόμα μεγαλύτερο πλουτισμό τους.
• Η εντύπωση πως η κερδοσκοπία των κεφαλαίων που παίζονται στις χρηματαγορές μπορεί να αντιμετωπιστεί με την επιβολή του όποιου συμβολικού φόρου και όχι με γενικότερες, σε ριζικά αντίθετες κατευθύνσεις πολιτικές, μόνο αποπροσανατολιστική μπορεί να θεωρηθεί. Από την άλλη, δεν είναι σπάνιες οι φορές που οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας δεν αντιδρούν στην επιβολή κάποιων φόρων, όταν εκτιμούν ότι ακόμα και αυτή, μπορεί να αξιοποιηθεί ως εφαλτήριο για νέες αυξήσεις των υπερκερδών τους.
• Οσα... 0,1% και να πληρώσει η χρηματιστική ολιγαρχία, τα σχετικά ποσά που θα εισπραχθούν δεν αποτελούν ούτε καν σταγόνα στους ωκεανούς των πόρων, που εδώ και τόσες δεκαετίες έχουν λεηλατήσει από τον Τρίτο Κόσμο, και όχι μόνο, καταδικάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια πληθυσμού του πλανήτη στη φτώχεια και την ανέχεια.

Το μεγάλο ζητούμενο για το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι να αυτοπεριορίζεται στην υιοθέτηση φορολογικών επιμέρους ψευτορυθμίσεων, που σε τελευταία ανάλυση απλά υποβοηθούν στο φτιασίδωμα του συστήματος, το οποίο θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοίφτωχότεροι, αλλά να διεκδικούν τη συνολική ανατροπή του ισχύοντος συστήματος διανομής και αναδιανομής των εισοδημάτων.

Ας το σκεφτούμε καλύτερα: Τι αξία έχει η πρωτοβουλία, που προβλήθηκε με τυμπανοκρουσίες, για τον "ειδικό φόρο Τόμπιν" σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν οι κατά καιρούς Πολυζογόπουλοι δεν έχουν βγάλει πρακτικά άχνα για:

• Τη συνεχή αύξηση των νεόπτωχων της χώρας και την περιθωριοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, που καταδικάζονται στην οικονομική εξαθλίωση προς δόξαν της ΟΝΕ και των συμφερόντων της ολιγαρχίας;
• Τη συστηματική υπονόμευση και την προσπάθεια πλήρους ανατροπής κάθε έννοιας κοινωνικής πολιτικής;
• Τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, παρά τα δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια που δίνονται με τη μορφή της επιδότησης των θέσεων εργασίας σε διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες;
• Τις κυβερνητικές αποφάσεις, που απαλλάσσουν από τη φορολογία τα εισοδήματα που βγάζουν κάθε χρόνο οι ξένοι (και κατ' επέκταση οι Ελληνες "θεσμικοί" που συναλλάσσονται μέσω του... εξωτερικού) από τους τίτλους του ελληνικού Δημοσίου;
• Το όργιο των φοροαπαλλαγών που ισχύουν για το μεγάλο κεφάλαιο, με το ψευτοεπιχείρημα των επενδύσεων;

Τι αξιοπιστία έχουν τέτοιες πρωτοβουλίες, όταν οι ελεγχόμενες από το κυβερνόν κόμμα ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συμφωνούν ουσιαστικά με την πολιτική της στυγνής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, όταν συμμετέχουν σε"κοινωνικούς διαλόγους", που στόχο έχουν τη συνολική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στη χώρα;

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Το μεγάλο ζητούμενο για το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι να αυτοπεριορίζεται στην υιοθέτηση φορολογικών επιμέρους ψευτορυθμίσεων, που σε τελευταία ανάλυση απλά υποβοηθούν στο φτιασίδωμα του συστήματος, το οποίο θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοίφτωχότεροι, αλλά να διεκδικούν τη συνολική ανατροπή του ισχύοντος συστήματος διανομής και αναδιανομής των εισοδημάτων