Δε διατυπώνουμε την παρατήρηση αυτή, εξαιτίας του εκλογικού αποτελέσματος, αυτού καθαυτού, αν και πρέπει να πούμε ότι ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα ο ΣΥΝ επιχειρεί μια λαθροχειρία σχετικά με τη σύγκριση των εκλογικών αριθμητικών δεδομένων, για να καταλήξει στη σκόπιμα λαθεμένη πολιτική εκτίμηση, περί εκλογικής στασιμότητας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα το παίρνουμε ως αφορμή ή και ως απότοκο μιας μακρόχρονης πολιτικής περιόδου, στη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκαν πολιτικές, συγκρούστηκαν μεταξύ τους, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έδειξαν ολοφάνερα το πραγματικό τους πρόσωπο και, κατ' επέκταση, κρίθηκαν οι στρατηγικές των κομμάτων και οι πολιτικοί τους προσανατολισμοί.

Θα τονίζαμε και κάτι, ακόμα πιο σημαντικό. Ο πόλεμος, που κηρύχτηκε από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενάντια σε μια ανεξάρτητη χώρα, τη Νέα Γιουγκοσλαβία, με νόμιμη και εκλεγμένη κυβέρνηση, ως κορυφαίο γεγονός, υποχρεώνει ειδικά το Συνασπισμό, εφ' όσον, όπως ισχυρίζεται, κινείται πολιτικά στο χώρο της Αριστεράς, να επαναξιολογήσει εκ βάθρων την πολιτική του. Πράγμα που δεν έγινε. Και όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά ο ΣΥΝ επιχειρεί και διαπράττει μια επανακύκλωση της πολιτικής του, μέσω μιας τακτικής, για τις ανάγκες της στιγμής, παραπλανητικής πολιτικής τρίπλας.

***

Οι θέσεις αυτές του ΣΥΝ, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μια προσπάθεια κριτικής στην ΕΕ και την πολιτική της, ωστόσο μια τέτοια εκδοχή δε μπορεί να στοιχειοθετηθεί, δεδομένου ότι απουσιάζει η κριτική -και η αυτοκριτική από την πλευρά του, στις θεμελιώδεις αρχές συγκρότησης και δράσης της ΕΕ.

Το σημερινό πρόσωπο της ΕΕ είναι αυτό που οικοδομήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, από τις συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, πάνω στο έδαφος του νεοφιλελευθερισμού. Αποκρυσταλλώθηκε και αποτυπώθηκε στη Συμφωνία του Μάαστριχτ, του πιο συγκροτημένου νεοφιλελεύθερου ντοκουμέντου, που αφορά την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση.

Αυτό το ντοκουμέντο, ο ΣΥΝ το χειροκρότησε, το ψήφισε, έχοντας πλήρη επίγνωση για τις συνέπειες που θα έφερνε για τους εργαζόμενους της χώρας μας κι όλης της Ευρώπης, εκτίμηση, που ομολογήθηκε στη διαδικασία επικύρωσης της Συνθήκης από τη Βουλή των Ελλήνων, εκτίμηση που ισοφαρίστηκε και ξεπεράστηκε πολύ εύκολα από τον ΣΥΝ, λόγω της αναγκαιότητας εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στο όνομα της ΟΝΕ και της συμμετοχής της χώρας μας σ' αυτήν.

Αποτελεί, λοιπόν, κορυφαία πράξη πολιτικής υποκρισίας και ανεντιμότητας, από την πλευρά του ΣΥΝ, να υποβάλει σε κριτική το σημερινό πρόσωπο της ΕΕ, να μιλάει για "μεγάλα κοινωνικά ελλείμματα", γνωρίζοντας εκ των προτέρων γι' αυτά, να ορκίζεται ακόμη και τώρα στο όνομα της ΟΝΕ, να μην υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής για την πολιτική του (είναι γνωστό ότι ο υπερφίαλος και καινοφανής εκλεκτικισμός του ΣΥΝ δεν ανέχεται την αυτοκριτική), να σπέρνει αυταπάτες - επί της ουσίας να παραπλανά τους εργαζόμενους, ότι είναι δυνατή μια άλλη πορεία της ΕΕ, που θα εκπληρώνει τους δείκτες και την ΟΝΕ και την ίδια στιγμή θα διασώζει το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης.

Ο ΣΥΝ αρνείται ταυτόχρονα, και με την ευκαιρία του πολέμου, να χαρακτηρίσει την ΕΕ ως ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο, που δρα, αναπτύσσεται και πολιτεύεται, όπως κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη. Που θέλει να αυξήσει το ζωτικό της χώρο - μέσω της διεύρυνσης - που εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων - μέσω της εμβάνθυσης - που, όταν δεν περνάει η πολιτική της με "το καλό", καταφεύγει στον πόλεμο για να ανοίξει το δρόμο των κεφαλαίων.

Είναι, επομένως, πολιτική μυωπία να εξακολουθεί να παρουσιάζει ο ΣΥΝ την ΕΕ υποταγμένη "στη μία και μόνη υπερδύναμη", να μην αντιλαμβάνεται τη θέση και τη στάση της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικού κέντρου, την ίδια στιγμή που συνεννοείται μια χαρά με τις ΗΠΑ, για να κάνουν από κοινού τα πολεμικά τους μακροβούτια στο ζεστό και βαθύ κόκκινο αίμα του αθώου γιουγκοσλαβικού λαού, να συμφωνούν στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, να έχουν την ίδια αντίδραση απέναντι στους "εχθρούς" - λαούς. Ο ΣΥΝ αδυνατεί να καταλάβει τη συνύπαρξη της ιμπεριαλιστικής ενότητας στη ληστεία, στην εκμετάλλευση και την υποταγή των λαών, με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για το ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα.

***

Η στάση αυτή του ΣΥΝ, όμως, ξεπερνάει την οποιαδήποτε κριτική διάθεσή του απέναντι στην ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά την εισβολή των κατοχικών δυνάμεων στο Κόσσοβο, ο ΣΥΝ χαμήλωσε μέχρι μηδενισμού τους τόνους του, ως προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δεν έκανε καμιά κριτική στην κυβέρνηση Σημίτη για την απόφασή της να στείλει ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Γιουγκοσλαβία, δε ζητάει την επιστροφή τους. Αποδέχεται, τη Θεσσαλονίκη ως έδρα του οργανισμού για την "ανοικοδόμηση" των Βαλκανίων και τη θεωρεί θετική εξέλιξη, αποδέχεται το Σύμφωνο Σταθερότητας για τα Βαλκάνια.

Ειδικά για το τελευταίο, η κριτική που διατυπώνει ο ΣΥΝ αποκαλύπτει το μεγαλείο της υψιπετούς ανανεωτικής του σκέψης, που, τη στιγμή που αφήνει να περνάνε από πάνω του οι ελέφαντες του ιμπεριαλισμού, αυτός επιδίδεται σε κριτικές παρατηρήσεις της συμπεριφοράς τους.

Ενώ, λοιπόν, το Σύμφωνο Σταθερότητας επιτρέπει στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια να βάζουν πόδι για τα καλά στα Βαλκάνια, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, γεωστρατηγικά, ο ΣΥΝ διατυπώνει την κριτική παρατήρηση ότι "το Σύμφωνο Σταθερότητας, αντί να ενθαρρύνει τη χειραφέτηση των λαών και των κοινωνιών των βαλκανικών χώρων και να σέβεται την ελεύθερη επιλογή τους, αναπαράγει την ιδεολογία της εξάρτησης και της προστασίας", για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι "το αίτημα, συνεπώς, για ένα Σύμφωνο Ειρήνης, Σταθερότητας και Ισότιμης Συνανάπτυξης της περιοχής παραμένει και επίκαιρο και επιτακτικό" (Αυγή, 4.7.99).

Συμπέρασμα: Από τη μια, ανεχόμαστε και επί της ουσίας βοηθάμε τον ιμπεριαλισμό να εξαπλωθεί στα Βαλκάνια και, από την άλλη, απαιτούμε απ' αυτόν ισότιμη συνανάπτυξη!!!

Δεν ξέρουμε αν γι' αυτόν τον τρόπο άσκησης της πολιτικής πρέπει να πούμε ότι κινείται στα πλαίσια μιας κουτοπόνηρης αφέλειας. Αλλά, ακόμα κι αν δε θα θέλαμε να μιλήσουμε για μια καραμπινάτη περίπτωση πολιτικής υποκρισίας, πρέπει, ωστόσο, να μιλήσουμε ότι από τις θέσεις του ΣΥΝ για την ΕΕ και το λεγόμενο ευρωπαϊκό του προσανατολισμό τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δε διδάχτηκε.

Παναγιώτης ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ