"Θα σε κάνω βασίλισσα!", αναφωνεί ο σύζυγος καμαρώνοντας, αλλά η γυναίκα απαντάει με ελαφρά ειρωνικό τόνο: "Αν δεν ήταν το δάνειο...".

Ο λόγος για τα καταναλωτικά δάνεια, που έχουν γίνει σωστή μάστιγα, τις δόσεις, τις λογής ευκολίες που πολλά υπόσχονται. Οι σχετικές διαφημίσεις απευθύνονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στις γυναίκες καταναλώτριες, με το σκεπτικό ότι αυτές κυρίως ξοδεύουν χρήματα για τρέχουσες αγορές - αλλά και για να ικανοποιήσουν ανεκπλήρωτα καταναλωτικά όνειρα ή την τάση για κοινωνική επίδειξη. Αντίστοιχα, ο άντρας εμφανίζεται στη διαφήμιση να διαπρέπει στον παραδοσιακό ρόλο του ...χορηγού: Είναι "αυτός που πληρώνει"...

Στην πραγματικότητα, πολλές οικογένειες πέφτουν στην παγίδα του εύκολου δανεισμού. Λιγότερα είναι τα νοικοκυριά, που κάνουν αγορές από ματαιοδοξία και περισσότερα αυτά που καταφεύγουν στα καταναλωτικά δάνεια, για να καλύψουν ουσιαστικές ανάγκες, καθώς εξαιτίας της συνεχούς λιτότητας δε διαθέτουν"ρευστό". Αντίθετα από τις διαφημίσεις, που θέλουν να παρουσιάζουν τη γυναίκα σαν αργόσχολη, που όταν εκνευρίζεται αρχίζει να ...ψωνίζει, πολλά ζευγάρια χρειάζονται χρήματα για να κάνουν επισκευή στο σπίτι τους, να αντικαταστήσουν την παλιά κουζίνα ή το ψυγείο, να αγοράσουν ένα μικρό κλιματιστικό, αφού δεν μπόρεσαν να πάνε διακοπές παρά μόνο στο σπίτι τους ή ακόμα και να φύγουν, επιτέλους, για κάποιες διακοπές, που ονειρεύονται από χρόνια, αν έχουν, βέβαια, ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις των φροντιστηρίων των παιδιών, που και γι' αυτές - φευ - μπορεί να έχουν καταφύγει σε δάνειο (ας όψεται η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση).

Ενώ οι διαφημίσεις παρουσιάζουν τη γυναίκα σαν "κακομαθημένη γατούλα", που όλα τα περιμένει από τον άντρα, στην ουσία, και οι δύο σύζυγοι γίνονται θύματα μιας πρόσκαιρης και τεχνητής οικονομικής άνεσης. Εξαρτώνται από τις δόσεις που "τρέχουν" και πρέπει να πληρωθούν, αγχώνονται, γίνονται παρά τη θέλησή τους κακοπληρωτές, και δεν έχουν, τελικά, χρήματα για να καλύψουν άλλες βασικές ανάγκες, καθώς η ζωή διαρκώς ακριβαίνει. "Πάμε για μαλλί και βγαίνουμε κουρεμένοι", μας έλεγε μια εργαζόμενη. "Με τα χρωστούμενα είναι σαν να πληρώνουμε ένα δεύτερο νοίκι κάθε μήνα. Χώρια η ένταση στις σχέσεις μας που δημιουργείται... Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι".

Η υπερχρέωση ενός μεγάλου τμήματος των ελληνικών νοικοκυριών, που όλο και αυξάνει (σε ένα χρόνο τα καταναλωτικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 47,9%) δε δημιουργεί μόνο κινδύνους πληθωριστικών πιέσεων, όπως ανησυχεί ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας. Εχει αντίκτυπο και στην ψυχολογία των πολιτών, που συντηρητικοποιούνται, δέσμιοι καθώς γίνονται διαρκών αναγκών, όλο και περισσότερων. Γιατί είναι πολύ εύκολο να απαντήσεις σε "προσωπική επιστολή" τράπεζας, που σου υπόσχεται ...ένα εκατομμύριο στο χέρι, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να εξοφλήσεις το ποσό αυτό, έστω και με 31.000 το μήνα, που φτάνουν το "ονειρεμένο εκατομμύριο" σε ενάμισι στρογγυλό εκατομμύριο στο τέλος! Η οικονομική δέσμευση που δημιουργεί χρέη για πολλά χρόνια κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς, να φοβούνται τις αλλαγές και τις ρήξεις, τους ευνουχίζει την αγωνιστικότητα. Αλλωστε, δεν είναι λίγοι όσοι αναγκάζονται να αναζητήσουν μια δεύτερη δουλιά για να "μπαλώσουν τις τρύπες". Ετσι ρομποτοποιούν τους ανθρώπους.