Το χτύπημα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος των ανατροπών που επιφυλάσσει η κυβέρνηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλου του λαού. Την πρόθεσή της να υλοποιήσει την αντεργατική πολιτική της "Λευκής Βίβλου",με μια συνολική δέσμη μέτρων, τη διατύπωσε σε όλους τους τόνους, όταν έβαλε μπροστά το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση.Οι αλλαγές που πρόκειται να συντελεστούν, αν και εφόσον τα σχέδιά της περάσουν, θα αλλάξουν συνολικά το "τοπίο", κάνοντας "στάχτη" τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού σε μια άνευ προηγουμένου έκταση, από άποψη ταχύτητας και εύρους.

Με λίγα λόγια, οι εργασιακές σχέσεις, η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, ο ρόλος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην οικονομία, το είδος και η ποιότητα της απασχόλησης, ο χρόνος εργασίας λειτουργούν αλληλένδετα και οι αντεργατικές παρεμβάσεις στοχεύουν στη δημιουργία μιας νέας, της πλέον αποκρουστικής, πραγματικότητας σε όλους αυτούς τους τομείς. Στόχος η ένταση της εκμετάλευσης με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου.

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορούν να αγνοούν τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στην απασχόληση. Οπως οι αλλαγές σ' αυτούς τους τομείς δεν μπορούν να προχωρήσουν, χωρίς ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα προετοιμάζει ανάλογα την εργατική τάξη, ώστε να ενταχθεί στις νέες μορφές, που οραματίζονται οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην κάθε χώρα - μέλος της, ξεχωριστά.

Στον εργασιακό μεσαίωνα που επιδιώκει να φτιάξει η κυβέρνηση, το νέο ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να πληρεί ορισμένες αρχές, συστατικά μέρη του ακόμη πιο άθλιου καθεστώτος που οικοδομείται. Η πρώτη αρχή είναι η μείωση των κοινωνικών δαπανών και η μεταφορά της διαφοράς στις τσέπες του μεγάλου ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι θα κληθούν να συνεισφέρουν ακόμη περισσότερο στις δαπάνες ασφάλισής τους, για να εξασφαλίσουν ακόμη μικρότερες παροχές και συντάξεις!

Η δεύτερη αρχή αφορά τις "νέες" εργασιακές σχέσεις. Η επέκταση της μερικής απασχόλησης, η διάλυση κάθε έννοιας δοσμένου ωραρίου με το χτύπημα του 8ωρου, η συχνή εναλλαγή εργαζομένων και ανέργων σε μια θέση εργασίας, οι αναγκαστικές άδειες ύστερα από ένα χρονικό διάστημα υπερεκμετάλλευσης που θα ξεπερνά την 10ωρη εργασία, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και των αμοιβών που προβλέπουν, η εργασία στο σπίτι χωρίς όρους και προϋποθέσεις και γενικά όλες εκείνες οι μορφές που εισάγει η κυβέρνηση, κατ' εντολήν των βιομηχάνων και των υπηρετών των πολυεθνικών στις Βρυξέλλες, δεν μπορούν να μη συνδυαστούν με το "νέο" ασφαλιστικό σύστημα. Κυβερνητικά στελέχη επιδόθηκαν τις τελευταίες μέρες - μετά την απόφαση της κυβέρνησης να αναθέσει στην ΕΤΕΒΑ,την εξεύρεση ξένων "οίκων" που θα μελετήσουν το ασφαλιστικό σύστημα - σε δηλώσεις, που ορισμένες φορές ακύρωναν η μια την άλλη ή έσπερναν μεγαλύτερη σύγχυση στους ασφαλισμένους. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση δε θα κινηθεί σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που επιτάσσει η Κομισιόν και διεθνείς οργανισμοί του κεφαλαίου, όπως ο ΟΑΣΑ και το ΔΝΤ, που έχουν αποδώσει ήδη τα εύσημα στην κυβέρνηση για τη μέχρι τώρα πολιτική της και οι έλληνες επιχειρηματίες. Παράλληλα, τα στελέχη της κυβέρνησης δεν περίμεναν αυτή την ευκαιρία για να εκφράσουν τις απόψεις τους, που δεν είναι καθόλου δικές τους. Η "προσφορά" της έκθεσης Σπράου είναι εξάλλου μια κατατοπιστική αναφορά για το προετοιμαζόμενο αίσχος.

Ετσι, όλες οι αναφορές παραπέμπουν στο λεγόμενο "τριαξονικό" σύστημα, στα πρότυπα της Χιλής.Ο πρώτος άξονας έχει να κάνει με την καθιέρωση μιας σύνταξης για όλους, αυτή που πολλοί ονομάζουν "εθνική", αλλά έχει και άλλα ονόματα. Η σύνταξη αυτή θα δίνεται ανεξάρτητα αν κάποιος είναι ασφαλισμένος και προβλέπεται πως το μέγεθός της θα είναι υποτυπώδες. Οταν μάλιστα η σύνταξη των ασφαλισμένων μετά το 1993 μεταφράζεται σε ένα ασήμαντο ποσό, οι προβλέψεις είναι ακόμη χειρότερες. Η ΓΣΕΕ, μάλιστα, έχει μπει στη λογική αυτής της ελάχιστης σύνταξης, προτείνοντας και τη δημιουργία ενός λογαριασμού που θα την τροφοδοτεί, με εισφορές των εργαζομένων.

Ο δεύτερος άξονας αντανακλά σε όλο της το μεγαλείο την κυβερνητική αντίληψη για το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης, αφού θα έχει να κάνει με μια δεύτερη, βασική, σύνταξη στα πλαίσια της ανταποδοτικότητας.Δικαίωμα σε αυτή τη σύνταξη θα έχουν αυτοί που εργάζονται και καταβάλλουν τις εισφορές τους. Η έννοια της ανταποδοτικότητας δε σχετίζεται βεβαίως με την αναδιανομή των παροχών σε δικαιότερη βάση από σήμερα, αλλά στην κατάργηση κάθε υποψίας κοινωνικής αντίληψης. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία ώστε να αναπροσαρμοστούν οι εισφορές που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, προκειμένου να αντιστοιχούν με τις υποτιθέμενες παροχές.

Ο τρίτος άξονας εμπεριέχει την εκδίκηση της ιδιωτικής ασφάλισης απέναντι στη δημόσια, ενώ αποδίδει άμεσα στους ιδιώτες ένα σημαντικό κομμάτι της "πίτας". Με διάφορες μορφές, είτε με απευθείας ατομική ασφάλιση, είτε με μαζική ασφάλιση των εργαζομένων μιας επιχείρησης - αλλά πάντα σε εξαναγκαστική βάση, αν θέλει κάποιος να επιζήσει με τη σύνταξή του όταν αποσυρθεί από τη δουλιά - οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες θα αναλάβουν να προσφέρουν ένα συμπληρωματικό μέρος της σύνταξης. Εννοείται ότι κι αυτή η σύνταξη θα είναι συνάρτηση του οβολού που θα καταθέτει ο εργαζόμενος, αν μπορεί να το κάνει.

Πριν εφαρμοστεί όμως αυτό το σύστημα ή και ταυτόχρονα, απαιτούνται και άλλες αλλαγές, καθώς οι καταστροφείς της κοινωνικής ασφάλισης δεν έχουν καμία πρόθεση να διατηρήσουν σημερινές κατακτήσεις. Μελετάται λοιπόν η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες γενικά στα 67 χρόνια.Η κατάργηση των κατωτέρων ορίων των συντάξεων. Η κατάργηση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Η αλλαγή προς το χειρότερο της βάσης υπολογισμού της σύνταξης. Ο περιορισμός των επικουρικών συντάξεων στο 20% της κύριας σύνταξης κ. ά.