Φίλοι αναγνώστες του παρόντος,

ο αθλητισμός,

α) ή είναι Κίνημα Ειρήνης, πανανθρώπινη κοινωνική εκδήλωση και γέφυρα επικοινωνίας, γνωριμίας, φιλίας, αλληλοσεβασμού και αλληλοεκτίμησης, ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα, σε κοινωνικές ομάδες, σε λαούς και έθνη... "τρόπος ζωής", για πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους...

β) ή είναι "μέσο" προς εξοικονόμηση του επιούσιου ή και πλουτισμού ορισμένων, αποπροσανατολισμού των πολιτών, από τα φλέγοντα καθημερινά τους προβλήματα (π.χ., επιβίωσης, υγείας, μόρφωσης, κατοικίας, πολιτιστικής ανάπτυξης κλπ.), αποχαύνωσης και οπαδοποίησης του φιλοθεάμονος κοινού... αφορμή, για επίδειξη ανταγωνιστικού (αντί, συναγωνιστικιού...) πνεύματος και διένεξης, σε όλα τα επίπεδα ανθρώπινης σχέσης, ατομικής και ομαδικής, που συνοδεύεται και με σοβινιστικές τάσεις και εξάρσεις... και, βέβαια, "εμπορεύσιμη δραστηριότητα", σαν όλες τις άλλες που αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος, από όπου και αν αυτό προέρχεται, χωρίς να εξαιρείται ούτε και αυτή ακόμη η ψυχούλα του ανθρώπου...

ΟΛΑ ΜΑΖΙ, δε γίνεται...

Και, επειδή αυτό είναι δεδομένο, όσοι παίζουν το κρυφτούλι μαζί του, το λιγότερο είναι υποκριτές... Ευκαιρία, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν τη "θέση - στάση" τους, απέναντι στον κάθε τόσο συζητούμενο νέο σχεδιασμό ανάπτυξης του αθλητισμού στη χώρα μας...

Φυσικά, για μένα και όσους συμφωνούν μαζί μου, είναι ό,τι, συνοπτικά, συμπεριέλαβα στην πρώτη (α) πιο πάνω παράγραφο.

Και, όπως η δική μου ευαισθησία, π.χ.,

* δε δέχεται να θρησκεύεται κάποιος "επί πληρωμή", κατ' επάγγελμα που λένε, υποδυόμενος τον ευσεβή... το ίδιο,

* δε δέχεται να αθλείται (;) κάποιος, όπως κιόλας ειπώθηκε, για να επιβιώσει, για να τα οικονομήσει, ενδεχόμενα και για να πλουτίσει... υποδυόμενος το φίλαθλο...

Τα παραπάνω, τα διατυπώνω ευθαρσώς, γιατί θέλω να πιστεύω ότι,

* τόσο αυτός που θρησκεύεται...

* όσο και αυτός που αθλείται...

αυτό που κάνει, το κάνει παρορμούμενος από μια ιδιαίτερη, εσωτερική του διάθεση, χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία... Χωρίς δηλαδή "εξωτερικό κίνητρο"...

* Ο πρώτος, για να έρθει σε επικοινωνία, σύμφωνα με την πίστη του, με το δικό του Θεό, όποιος και αν είναι αυτός, "χωρίς μεσάζοντες" και

* ο δεύτερος για να ικανοποιήσει ταυτόχρονα, από ένστικτο ή ενσυνείδητα, το ορμέμφυτο της σωματικής του κίνησης και της μέσω αυτής, (στα πλαίσια του οργανωμένου παιχνιδιού, της γυμναστικής και της αγωνιστικής) συναναστροφής του με άλλους ανθρώπους (βιολογική και κοινωνική ανάγκη αντίστοιχα).

Ορμέμφυτα, που όταν κατευθύνονται σωστά, μπορούν, μέσω του αθλητισμού, όπως και στην αρχή ειπώθηκε, να οδηγήσουν, ανάμεσα στα τόσα άλλα θετικά, που σχετίζονται με την ανθρώπινη ολοκλήρωση και στην εδραίωση της πολυπόθητης Παγκόσμιας Ειρήνης...

Μια ειρήνη που όλοι εύκολα την επικαλούνται, αλλά μάλλον, λίγοι ουσιαστικά, με λόγο και πράξεις, την υπερασπίζονται...

Π. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ