"Απέραντο θέατρο της ανθρωπότητας", με χαρακτήρες "μεγαλύτερους από τη ζωή", χαρακτηρίστηκε - και πράγματι τέτοιο είναι - το έργο του σπουδαιότερου και πολυγραφότατου Αμερικανού συγγραφέα Γουίλιαμ Φόκνερ (1897 - 1962). "Θέατρο", ενός κριτικού ρεαλισμού απέναντι στη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του και "γονιμοποιημένο" με την μπαλζακική"Ανθρώπινη Κωμωδία" και άλλους μεγάλους της παλαιότερης και νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας (Θερβάντες, Μαλαρμέ, Φλομπέρ, Ντοστογιέφσκι, Μποντλέρ, Βερλέν, Τζόις, Ελιοτ, κ.ά.). Εργο πλούσιο, αξιοθαύμαστης λογοτεχνικής γραφής, του οποίου την ανθρωπιστική "φωνή" χρειάζεται να ακούσουν οι σύγχρονοι συγγραφείς, για "να ξαναμάθουν τις αιώνιες αλήθειες της καρδιάς ...αγάπη και τιμή και οίκτο και υπερηφάνεια και συμπόνια και θυσία", αν θέλουν "η ανθρωπότητα, όχι μόνο να επιζήσει, αλλά και να επικρατήσει", καταπολεμώντας τις σύγχρονες μορφές δουλείας των αδύναμων ανθρώπων και λαών όπου Γης, όπως θα έλεγε και σήμερα αν ζούσε ο Φόκνερ.

Τέκνο πλούσιας και επώνυμης οικογένειας - ο προπάππος του ήταν ο διάσημος "γερο - συνταγματάρχης", δημοφιλής μυθιστοριογράφος και ιδρυτής της σιδηροδρομικής εταιρίας "Ριπλέι", ο παππούς του πλούσιος δικηγόρος, γερουσιαστής και διευθυντής της "Ριπλέι", ο πατέρας του ταμίας της "Ριπλέι" και του Πανεπιστημίου του Μισισιπή - ζώντας στα παιδικά του χρόνια σε μια κωμόπολη του Μισισιπή, βλέποντας τη σκλαβιά των Μαύρων και των άλλων αδικημένων, "αντάρτεψε" το 1915. Παράτησε το σχολειό και άρχισε να κερδίζει μόνος το ψωμί του, κάνοντας διάφορες δουλιές, γράφοντας παράλληλα ποίηση και πεζά για φοιτητικά έντυπα (1918 - '25), για να εξελιχθεί στη δεκαετία του '30, σε συγγραφέα "ποταμό": 19 μυθιστορήματα και πάνω από 80 διηγήματα - που καθρεφτίζουν αποκαλυπτικά την ηθική κατάπτωση της αμερικάνικης αριστοκρατίας, τη σκληρότητα της πλουτοκρατίας, το απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς της δουλείας, τη μαρτυρική ζωή των Μαύρων και των άλλων αδικημένων στο Νότο - αλλά και πολυάριθμα δοκίμια για λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα και σενάρια.

Ενα από τα χαρακτηριστικότερα διηγήματά του, "ζυμωμένο" με τα βιώματά του, γραμμένο το 1939, είναι ο "Γέρος" (έτσι ονομάζουν τον Μισισιπή οι Μαύροι του Νότου). Το διήγημα γραμμένο με μιαν αυτόματη γραφή, σαν με μια παραληρηματική ανάσα, σαν την αδιάκοπη ροή του ποταμού, "διηγείται" αλληγορικά, αλλά και με τέλειες ρεαλιστικές εικόνες την απάνθρωπη εκμετάλλευση των "καταδικασμένων" Μαύρων, μέσα από την ιστορία ενός γέρου Μαύρου κατάδικου. Το βιβλίο, εξαίρετα μεταφρασμένο από την Μαρία Α. Γεωργουσοπούλου,με σημειώσεις και φωτογραφίες του μεγάλου συγγραφέα, κυκλοφόρησε από το "Ροδακιό".

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ