O ήλιος, καυτός πάνω απ' τα κεφάλια τους, πυρώνει το σίδερο, το τσιμέντο, τα εργαλεία τους. Απλώνεις το χέρι, ακουμπάς με την άκρη του δαχτύλου σου μια σιδερένια σκαλωσιά, δεν προλαβαίνεις να νιώσεις παρά κάψιμο, έντονο κάψιμο, στο σημείο της επαφής κι έρχεται η πρώτη εικόνα να επιβεβαιώσει αυτό, που ο λαός μας απλά, πολύ απλά, λέει: "Μερικές φορές είναι πικρό το ψωμί που τρως". Ενας ξανθός αλλοδαπός εργάτης, το πολύ 25 χρόνων, πιάνει, μεταφέρει και στήνει σκαλωσιές με τα πυρωμένα σίδερα. Τα χέρια του γυμνά, φαίνεται πως στην εργοδοσία δεν περισσεύει ούτε ένα ζευγάρι γάντια!

Συνεχίζεις να περπατάς κατά μήκος την Εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος των ΚΤΕΛ Κηφισού - εκεί όπου συνεχίζονται, παρά τις ασφυκτικές θερμοκρασίες, τα οδικά έργα του ΥΠΕΧΩΔΕ - και ψάχνεις για ένα μέρος σκιερό. Το μόνο που βρίσκεις είναι μια τέντα, πρόχειρα στημένη απ' τους εργάτες, και πέντε ανθρώπους από κάτω να κολατσίζουν. "Μ' αυτά τα μικροδιαλείμματα προσπαθούμε να βγάλουμε τη μέρα. Δε βγαίνει αλλιώς το μεροκάματο, ο ήλιος αυτός σε τρελαίνει", δηλώνει απ' την αρχή ο Διονύσης.

Το θερμόμετρο, λίγο μετά τις 12 χτες το μεσημέρι, άγγιζε σίγουρα τους 42 βαθμούς. Στο εργοτάξιο, φυσικά, θερμόμετρο δεν υπήρχε - όπως το απαιτεί η εργατική νομοθεσία - κι όσο για την παρατήρησή μας πως κανονικά - πάντα σύμφωνα με τη νομοθεσία και την κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του '99 - θα 'πρεπε κάτω απ' αυτές τις συνθήκες να διακόψουν την εργασία τους, η απάντηση έρχεται σκληρή και αποστομωτική απ' τον κυρ - Γιάννη: "Αμα φύγουμε μια μέρα από δω, την επόμενη δε θα υπάρχει δουλιά για μας"!

Μετά απ' αυτή τη δήλωση, καταλαβαίνεις τον 25χρονο αλλοδαπό, που για λίγα χιλιάρικα καίει τα χέρια του στο πυρωμένο σίδερο, καταλαβαίνεις, όμως, και τον Σύρο Αλί, που με δυο άδεια πλαστικά μπουκάλια πηγαίνει στα εργοστάσια και στα μαγαζιά της περιοχής, ψάχνοντας λίγο δροσερό νερό. "Θα έφευγε όλο το μεροκάματο, αν αγοράζαμε και το νερό που πίνουμε",δεν μπορεί παρά να σχολιάσει ξανά ο κυρ - Γιάννης. Κυρίως, όμως, καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα την οργή και το παράπονο του 50χρονου Παναγιώτη: "Ποια εργατική νομοθεσία και ποιο κράτος; Σιγά μην κάτσουν να ασχοληθούν με τους ανθρώπους της βιοπάλης. Σιγά μην τους νοιάζει, αν ο κάθε εργάτης κινδυνεύει να πάθει θερμοπληξία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν λειτουργούν καλά τα κλιματιστικά τους!".

Αυτή η βδομάδα - όλοι οι εργάτες στα οδικά έργα το παραδέχονται - θα κυλήσει βασανιστικά. "Πες μου, πληρώνεται αυτός ο ιδρώτας;", συνεχίζει τις οργισμένες ερωτήσεις του ο κυρ - Παναγιώτης και μας δείχνει με το χέρι του το σημείο, όπου καμιά δεκαριά εργάτες στρώνουν άσφαλτο, η θερμοκρασία της οποίας ξεπερνά τους 125 βαθμούς Κελσίου. "Διαλέξαν μέρα", συνεχίζει ο 50χρονος εργάτης. Ο Διονύσης προσπαθεί με χιούμορ να "σώσει" την κατάσταση:"Ελα, λέει στον συνάδελφό του, μην κάνεις έτσι. Αύριο ο υπουργός (σ.σ: εννοεί τον Κ. Λαλιώτη) θα δώσει εντολή να πάμε στα σπίτια μας". Ο Αλί, βουβός, παρακολουθεί τη συζήτηση και κουνά πού και πού το κεφάλι του. "Εσύ τι λες;", συνεχίζει το καλαμπούρι του ο Διονύσης. "Εγώ τι να πω; Νερό χρειαζόμαστε ξανά, αλλά εντάξει και χωρίς αυτό πάλι θ' αντέξουμε", λέει με ύφος...

"Στα περισσότερα εργοτάξια - όπου η θερμοκρασία αυτές τις μέρες στην επιφάνεια ξεπερνά τους 42 βαθμούς - δε λαμβάνεται κανένα μέτρο προστασίας των εργαζομένων. Η εργατική νομοθεσία παραβιάζεται κατά κόρον. Και σημειώστε, σας παρακαλώ, πως απ' τη θερμοπληξία οι βλάβες που μπορεί να δημιουργηθούν είναι ανεπανόρθωτες", θα πει στο "Ρ" ο Δημήτρης Χριστόφιλος,πρόεδρος του Συμβουλίου Εργαζομένων Υγιεινής και Ασφάλειας.

Για του λόγου το αληθές, μόλις προχτές κλιμάκια του Συμβουλίου πραγματοποίησαν περιοδείες σε 12 εργοτάξια του Μετρό. Στα πέντε απ' αυτά δεν υπήρχε θερμόμετρο, ενώ η Κοινοπραξία σε κανένα δεν είχε αναρτήσει - όπως απαιτείται - τη Σύμβαση, που λέει πως οι εργάτες που είναι εκτεθειμένοι στον ήλιο τις μέρες με υψηλές θερμοκρασίες άνω των 36 βαθμών, πρέπει να κάνουν συχνά διαλείμματα και συγκεκριμένα πως σε κάθε ώρα απασχόλησης αντιστοιχεί 75% εργασία και 25% ανάπαυση. Ούτε, φυσικά, πουθενά έλεγε πως όταν η θερμοκρασία ανέβει στους 39 βαθμούς, τότε διακόπτεται η εργασία και ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να καταβάλει ολόκληρο το μεροκάματο. Και βέβαια, σε κανένα εργοτάξιο δεν είχε φροντιστεί να υπάρχει δροσερό νερό, ούτε είχε εξασφαλιστεί σκιερός χώρος για την κάλυψη των εργαζομένων από τον ήλιο.

Είναι ενδεικτικό ίσως της όλης κατάστασης και το γεγονός, που μας επισήμανε ο Βάιος Σκορδάς,μέλος της διοίκησης του Συμβουλίου. Οι 14 σιδεράδες, που εργάζονταν στην πεζογέφυρα της οδού 3ης Σεπτεμβρίου στην Ομόνοια, αναγκάστηκαν απ' την εργοδοσία - μια και ήταν αδύνατον να εργαστούν τη μέρα λόγω υψηλών θερμοκρασιών - να δουλέψουν νύχτα, ενώ μέχρι και την προηγούμενη βδομάδα δεν υπήρχαν βραδινά μεροκάματα. "Και σαν να μην έφταναν οι μπαγαποντιές της εργοδοσίας, έχουμε και το θερμόμετρο του Αβραμόπουλου απέναντι απ' το εργοτάξιο του "Αττικό Μετρό" στην Ομόνοια να δείχνει μονίμως πως η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 36 βαθμούς Κελσίου, όταν τα δικά μας θερμόμετρα αγγίζουν τους 43 βαθμούς!", θα συμπληρώσει ο Β. Σκορδάς.