"ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ

Το θέμα του βέτο για την κοινοτική χρηματοδότηση της Τουρκίας και την αναβάθμιση των σχέσεών της με την Ευρωπαϊκή Ενωση ήρθε και πάλι στην επιφάνεια και κατέλαβε, μάλιστα, τις τελευταίες μέρες κεντρική θέση στην πολιτική επικαιρότητα. Η κυβέρνηση επιμένει ότι επειδή προέχει η οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας, λόγω των καταστροφών που υπέστη από το σεισμό, είναι διατεθειμένη να άρει το βέτο που προβάλλει στα κοινοτικά όργανα για την κοινοτική χρηματοδότηση της γειτονικής χώρας. Παρουσιάζει, δηλαδή, την απόφασή της ως εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης και, ταυτοχρόνως, ως συμβολή στη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Προσπαθεί, μάλιστα, να υποβαθμίσει το θέμα στο επίπεδο του δευτερεύοντος χειρισμού, ενώ πριν από λίγους μήνες σύσσωμη η κυβέρνηση υποστήριζε ότι το βέτο για την κοινοτική χρηματοδότηση της Τουρκίας ήταν, περίπου, ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής της πολιτικής. Στην πραγματικότητα επιχειρείται η συγκάλυψη της πολιτικής της κυβέρνησης και ειδικότερα της προσαρμογής της στις αυξανόμενες απαιτήσεις των ιθυνόντων του ευρωατλαντισμού, μεταξύ των οποίων είναι και η αναβάθμιση των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, στα πλαίσια των στρατηγικών τους σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Εισαγωγικά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων "εταίρων" στην κυβέρνηση για την απελευθέρωση των κοινοτικών κονδυλίων προς την Τουρκία και την υποψηφιότητά της για ένταξη στην ΕΕ είχαν αρχίσει εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια. Δηλαδή πολύ πριν τους σεισμούς. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις αυτές οι πιέσεις έφτασαν στα όρια των απειλών. Ας θυμηθούμε, παραδείγματος χάριν, το μεταμεσονύκτιο τηλεφώνημα του Αμερικανού Προέδρου στον Ελληνα πρωθυπουργό, στο Κάρντιφ, για να του επισημάνει ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν τη συμμετοχή της Τουρκίας στη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως και το ότι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής στην Κολωνία, τον περασμένο Ιούνιο, ο καγκελάριος Σρέντερ επέμεινε στο να συμπεριληφθεί η σχετική πρόταση στο κείμενο της απόφασης. Τότε μάλιστα ο Ελληνας πρωθυπουργός είχε διαβεβαιώσει τους συνομιλητές του ότι μέχρι την επόμενη Σύνοδο, το Δεκέμβρη στο Ελσίνκι, το θέμα θα "διευθετηθεί".

***

Στο σημείο, βέβαια, αυτό είναι απαραίτητο να γίνουν δυο διευκρινίσεις. Η οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας, καθώς η χώρα δοκιμάστηκε σκληρά από έναν καταστροφικό και φονικό σεισμό, είναι επιβεβλημένη και αυτό είναι κυρίως έργο των μεγάλων διεθνών οργανισμών, όπως η Διεθνής Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ΟΟΣΑ, αλλά και η G - 8, ο κύκλος των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, που ενώ έσπευσαν να κινητοποιηθούν στην επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας, τώρα αγνοούν μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οπως και για κάθε χώρα, στο μέτρο των δυνάμεών της. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει, με πρόσχημα τη βοήθεια, τη συμμόρφωσή της στις απαιτήσεις των αφεντικών της.

Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι αν η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση κριθεί από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων της γειτονικής χώρας, τότε θα είναι καταστροφική, όπως είναι για τους εργαζόμενους στις σημερινές χώρες - μέλη και ειδικότερα στις φτωχότερες. Και στο κάτω κάτω της γραφής το αν θα ενταχθεί ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Τουρκία πρέπει να είναι πρώτα απ' όλα υπόθεση του λαού της.

***

Υπό το πρίσμα αυτό το θέμα του βέτο είναι το δευτερεύον μπροστά στο μείζον θέμα που είναι η αποτροπή της υλοποίησης των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή, σχεδίων που βλάπτουν και την Ελλάδα και την Τουρκία. Εξάλλου οι δυο λαοί, που βρέθηκαν τόσο κοντά εξαιτίας του σεισμού, γνωρίζουν ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση, όπως και τα συμφέροντα των ιθυνουσών τάξεων των δυο χωρών, δημιούργησαν, διατήρησαν και πολλαπλασίασαν την εχθρότητα και τη σύγκρουση. Οπως, επίσης, γίνεται σαφές ότι όσο οι δυο χώρες και οι μεταξύ τους σχέσεις παραμένουν στο σημερινό πλέγμα της εξάρτησής τους και "σκιαζόμενες" από τους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, είτε η διατήρηση του βέτο, είτε η άρση του δεν πρόκειται να αλλάξουν την προδιαγεγραμμένη τύχη που τους επιφυλάσσει η "νέα τάξη".

Καμία σχέση, επομένως, δεν έχει η άρση του βέτο με την αλληλεγγύη. Είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει με το περιτύλιγμα της "βοήθειας" τη νέα της υπόκλιση στις απαιτήσεις των υπερατλαντικών "συμμάχων" και των Ευρωπαίων "εταίρων", για να ξεπεράσει έτσι (πιστεύει) αλώβητη την περιπέτεια από μια άνευ όρων υποταγή, την οποία ούτως ή άλλως είχε αποφασίσει. Ετσι υπολογίζει ότι θα έχει να επιδώσει ένα επιπλέον διαπιστευτήριο υποτέλειας στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, που θα μας επισκεφθεί το Νοέμβρη. Ούτε έχει σχέση, όμως, και με τη βελτίωση και ομαλοποίηση των σχέσεων των δυο χωρών. Αλλωστε, το πλαίσιο των παραγόντων και συνθηκών, που έχει οδηγήσει, αρκετές φορές μέχρι σήμερα, σε όξυνση τις σχέσεις αυτές, συνεχίζει να υπάρχει και ανεξάρτητα από την τύχη του βέτο, θα δημιουργήσει και πάλι - αργά ή γρήγορα - ανάλογες καταστάσεις.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Καμία σχέση δεν έχει η άρση του βέτο με την αλληλεγγύη. Είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει, με το περιτύλιγμα της "βοήθειας", τη νέα της υπόκλιση στις απαιτήσεις των υπερατλαντικών "συμμάχων" και των Ευρωπαίων "εταίρων"