Ο Μπουλέντ Ετσεβίτ κατηγόρησε τον Τύπο ότι "υπερβάλλει", ότι "ρίχνει το ηθικό" του πληθυσμού, ότι "προβάλλει αναληθείς ισχυρισμούς" προς έναν κρατικό μηχανισμό που έκανε "ό,τι μπορούσε". Μια τριαντάχρονη εργαζόμενη σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο έχει όμως να διηγηθεί μια ιστορία. Τηλεφώνησε σε ένα "Κέντρο Αντιμετώπισης Κρίσης" - δε θα πει σε ποιο, ούτε θα αποκαλύψει το όνομά της. Της απάντησε ένας στρατιώτης. Ρώτησε πού μπορούσε να στείλει τη χρηματική και υλική βοήθεια που η ίδια και άλλοι είχαν συγκεντρώσει. "Πάρτε αύριο", απάντησε αδιάφορα ο σκοπός. "Κλείσαμε στις πέντε".

"Χρειαζόμαστε υψηλό ηθικό", είπε ο πρωθυπουργός. Οι εικόνες των πολιτών που χειροκροτούσαν όταν ανασυρόταν κάποιος επιζών, την περασμένη βδομάδα, βοηθούσαν. Τα "θαύματα", όμως, τελείωσαν την περασμένη Δευτέρα. Τα μέλη των σωστικών συνεργείων ανασύρουν πτώματα. Και οι μαζεμένοι πολίτες που περιμένουν σιωπούν, ενώ η αποπνικτική οσμή των αποσυντιθέμενων θυμάτων τσακίζει τα νεύρα τους.

Γύρω τους, συντρίμμια. Κάποτε, η φωτογραφία ενός χαμογελαστού αγνώστου. Μια παιδική κούκλα, ακέφαλη. Ενα τετράδιο με παιδικά ορνιθοσκαλίσματα. Η ενοχή - ένα συναίσθημα που δεν μπορούν να αποφύγουν - τους κατακλύζει μαζί με την απελπισία. Ο Τούμπα, εργαζόμενος σε σωστικό συνεργείο, θυμάται τη στιγμή που έσωσε ένα παιδί 5 χρονών. Το αγόρι είχε γαντζωθεί επάνω του, αν κι ο πατέρας του ήταν δίπλα του. "Εβαλα τα κλάματα", λέει. Ανάβει τσιγάρο και θυμάται μια διαφορετική ιστορία. "Εψαχνα την Ιρένε", λέει. Ενα κοριτσάκι 4 χρονών. "Εψαξα σκληρά, με κάθε τεχνική που ξέρω". Δουλεύει 20 χρόνια σε τέτοιες αποστολές. "Δεν την βρήκα. Και την αφήσαμε εκεί. Την άλλη μέρα την βγάλαμε νεκρή", λέει, κι η φωνή του τρέμει. Σωπαίνει.

Η Γκονούλ, συνάδελφός του, ανακαλεί την απελπισμένη αναζήτηση για δύο ξένους - έναν Αμερικανό σύμβουλο επιχειρήσεων και τη σύζυγό του, από την Ταϊβάν. Δε βρήκε παρά μόνο το μαύρο χαρτοφύλακά του. "Δεν καταφέραμε να βρούμε τα πτώματα", λέει. "Ψάχναμε επί ώρες, μάταια".