"ΤΙ ΣΧΕΣΗ μπορεί να έχει ένα υπόγειο γκαράζ στην πλατεία Βάθης με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την Αθήνα του 2004;". "Τι σχέση έχουν τα διόδια στο κέντρο της πόλης με την Ολυμπιάδα;". Ισως και καμία σε κάποια άλλη εποχή. Μόνο που η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από τη χώρα μας, και τα αναγκαία γι' αυτήν έργα, ήρθε σε μια εποχή που το μεγάλο κεφάλαιο ήδη είχε θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά του για τη μετατροπή της Αθήνας σε μια νέα Βηρυτό. Τα ερωτήματα που προαναφέραμε γεννήθηκαν καθώς μελετούσαμε τα υλικά για το αφιέρωμα που ξεκίνησε ο "Ρ" την περασμένη Κυριακή και συνεχίστηκε όλη τη βδομάδα, με τις αποκαλύψεις των δράσεων και παρεμβάσεων που προβλέπει το "Ειδικό Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης για την αναβάθμιση της εικόνας και λειτουργίας της Αθήνας - Αττικής 2004" (σελίδες 24 - 25).

ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ την τρίτη γερμανική έκδοση του έργου του Μαρξ "Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη", ο Φρίντριχ Ενγκελς έγραφε ανάμεσα σε άλλα: "Ο Μαρξ ήταν εκείνος που πρώτος είχε ανακαλύψει το μεγάλο νόμο κίνησης της ιστορίας, το νόμο που σύμφωνα μ' αυτόν όλοι οι ιστορικοί αγώνες, αδιάφορο αν γίνονται στον πολιτικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή σε οποιονδήποτε άλλο ιδεολογικό τομέα, δεν είναι παρά η περισσότερο ή λιγότερο καθαρή έκφραση των αγώνων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις". Δε χωράει αμφιβολία πως όποιος θέλει να έχει μια αντικειμενική - επιστημονική προσέγγιση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη του την επισήμανση αυτή του Ενγκελς. Υπό αυτή την έννοια η προσέγγιση των βασικών τάξεων της ελληνικής μεταπολεμικής κοινωνίας, καθώς και της πολιτικής που αυτές ακολουθούσαν είναι άκρως απαραίτητη, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τόσο την εμφύλια σύγκρουση 1946-1949, αλλά και το πώς φτάσαμε σ' αυτή (σελίδες 34-35)

ΔΕ ΘΑ ΗΤΑΝ υπερβολή αν παρομοιάζαμε τα ρητινεύσιμα δάση με κάστρα, που διαθέτουν πολεμιστές αποφασισμένους να συγκρουστούν τόσο με τους εμπρηστές και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, όσο και με την "εμπρηστική" κυβερνητική πολιτική. Για πόσο ακόμα; Αγνωστο. Οι ρητινοκαλλιεργητές υψώνουν κραυγή αγωνίας για τη φθίνουσα πορεία του επαγγέλματος, ζητάνε μέτρα που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν οι ίδιοι και περισσότεροι ακόμα τη ρητίνευση και να παραμείνουν στα χωριά τους. Μέχρι σήμερα δεν έχουν εισακουστεί. Αφήνονται στη μοίρα τους και εμπαίζονται από μια κυβέρνηση που καταχωρεί τηλεοπτικά σποτ, καλώντας τους πολίτες να επαγρυπνούν για την προστασία των δασών, εξαίροντας την πρωτόβουλη δράση του ατόμου... (σελίδες 36-37)

ΚΟΛΟΜΒΙΑ.Η χώρα περνάει τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 70 χρόνων και ενώ οι ειρηνευτικές συνομιλίες, μεταξύ κυβέρνησης και αντάρτικου κινήματος έχουν και πάλι διακοπεί, με ευθύνη της κυβέρνησης Παστράνα, οι ΗΠΑ προετοιμάζουν μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση - άμεση ή έμμεση - ενισχύοντας σημαντικά τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη περιοχή και δημιουργώντας τις ψυχολογικές και λογιστικές συνθήκες για μια πιθανή απόβαση των πεζοναυτών τους, που ευελπιστούν να πραγματοποιήσουν με τη συνδρομή γειτονικών χωρών, οι οποίες πιθανόν να συμφωνήσουν, για εσωτερικούς ή και εξωτερικούς λόγους, να συμμετάσχουν σε μια "Πολύπλευρη Δύναμη Επέμβασης" (σελίδες 42-43)

ΤΗΝ ΠΕΡΙΚΟΠΗ της χρηματοδότησης κατά 2 εκατομμύρια δολάρια, της "Σχολής της Αμερικής" ή αλλιώς, της "Σχολής των Δολοφόνων" αποφάσισε η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ με 230 ψήφους υπέρ και 197 κατά, κατά τη διάρκεια της συζήτησης τροποποίησης νομοσχεδίου για τη βοήθεια προς το εξωτερικό. Απόφαση φυσικά που δε σημαίνει ότι κλείνει επιτέλους η λειτουργία της συγκεκριμένης σχολής, αλλά διαφαίνεται μια ελπίδα ότι οι μέρες της είναι μετρημένες. Η συγκεκριμένη ψηφοφορία της Βουλής των Αντιπροσώπων μπορεί να θεωρηθεί ένα ισχυρό χτύπημα σε ένα θεσμό που για περισσότερα από 50 χρόνια συνεχίζει να εκπαιδεύει μερικούς από τους πιο αιματηρούς και βίαιους δολοφόνους σ' όλη τη Λατινική Αμερική (σελίδες 46-47)