Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την εφαρμοζόμενη πολιτική και το "μονόδρομο" της ΟΝΕ, είναι η εξέλιξη που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα των εισοδημάτων. Εδώ τα στοιχεία βοούν από μόνα τους. Με αφετηρία το 1991, χρονιά της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ και όλα τα επόμενα χρόνια, με τα διάφορα προγράμματα "σύγκλισης", έχει πραγματοποιηθεί μια πρωτοφανής αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, που καμιά απολύτως πρωθυπουργική εξαγγελία και προεκλογικό πυροτέχνημα των κομμάτων του δικομματισμού, δεν είναι δυνατόν να διορθώσει τα δεδομένα που έχουν προκληθεί. Η άλλη όψη αυτής της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, είναι τα αστρονομικά υπερκέρδη που έχουν εξασφαλιστεί για την πλουτοκρατία.

Οχι πως τα προηγούμενα χρόνια η κατάσταση ήταν για τους εργαζόμενους καλύτερη. Αλλά οι ρυθμοί και η ένταση αναδιανομής των εισοδημάτων που καταγράφηκε τα τελευταία χρόνια, δε φαίνεται να έχει προηγούμενο. Η πολιτική που επέβαλαν από τις αρχές της δεκαετίας οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ήταν τόσο αντιλαϊκή, που τα αποτελέσματά της αποτυπώνονται με κραυγαλέο τρόπο ακόμα και από τα επίσημα στοιχεία. Από αυτά τα στοιχεία δηλαδή, που οι λογής λογής αρμόδιοι, τα μαγειρεύουν έτσι, ώστε να υπηρετούν τις προπαγανδιστικές ανάγκες της άρχουσας τάξης και της, κατά το δυνατόν, απόκρυψης των επιπτώσεων που υπάρχουν για τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Ιδού λοιπόν τι καταγράφεται στα επίσημα στοιχεία: Από τις αρχές της δεκαετίας, όταν κυβέρνηση ήταν η ΝΔ, μέχρι και το ΠΑΣΟΚικό 1997, για το οποίο υπάρχουν τα πλέον πρόσφατα στοιχεία για τα βιομηχανικά κέρδη:

• Ο επίσημος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή, με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, αυξήθηκε κατά 118,4.
• Οι μισθοί των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που δέχτηκαν μια πρωτοφανή επίθεση, αυξήθηκαν, όπως προκύπτει από την εξέλιξη των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων της ΓΣΕΕ, κατά 75%.
• Τα επίσημα καθαρά υπερκέρδη των μεγαλοβιομηχάνων σημείωσαν αύξηση της τάξης του 2.556%!

Οι αντίστοιχες απώλειες από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, εκτιμάται ότι είναι ακόμα μεγαλύτερες. Ομως εκεί, οι αλχημείες που επιστρατεύτηκαν με το νέο μισθολόγιο και ορισμένα ποσά που δίνονται κατά καιρούς - με τη μορφή της εφ' άπαξ καταβολής τις πιο πολλές φορές - σε κάποιες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, παραμορφώνουν την πραγματική εικόνα που διαμορφώνεται με τη μισθοδοσία. Ετσι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο, έχει σημαντικές απώλειες στους μισθούς, τα συνολικά εισοδήματα δείχνουν μικρότερα ποσοστά μείωσης. Βέβαια πρόκειται για μη κατοχυρωμένα εισοδήματα που έχουν σαφή φθίνουσα τάση και τα οποία κάποια στιγμή - όταν οι κυβερνώντες κρίνουν πως έχουν ολοκληρώσει την υπόθεση της χειραγώγησης των δημοσίων υπαλλήλων - θα πάψουν να χορηγούνται.

Τα στοιχεία και μόνο για την εξέλιξη των εισοδημάτων των εργαζομένων, αποτελούν την καλύτερη και πλέον αποστομωτική απάντηση στην κυβέρνηση και στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της που επιχειρούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως ακολουθείται πολιτική στήριξης των λαϊκών εισοδημάτων. Αποτελεί πρόκληση και εμπαιγμό η διατύπωση παρόμοιων επιχειρημάτων, αφού για να διατηρηθεί και μόνο η αγοραστική δύναμη που είχαν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι το 1991, θα έπρεπε το 1997 να έχουν αυξημένες αποδοχές τουλάχιστον στα επίπεδα ανόδου του επίσημου τιμάριθμου. Η πρόκληση όμως για τους εργαζόμενους δε σταματάει βέβαια στις εισοδηματικές απώλειες.

Το μέγεθος της επίθεσης που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι της χώρας, αποτυπώνεται και σε μια σειρά άλλους τομείς και οι σχετικές επιπτώσεις αφορούν συνολικά το βιοτικό επίπεδο και τις συνθήκες ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι, από χειρότερες θέσεις σήμερα, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως ο εφιάλτης της ανεργίας και η γενικότερη ανασφάλεια στο θέμα της απασχόλησης. Η άγρια επιδείνωση της κατάστασης σε καίριους τομείς, όπως η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγεία και η Παιδεία. Οι κάκιστες - για τους γνωστούς λόγους σκοπιμότητας - υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Το ξεχαρβάλωμα των μέσων μαζικής μεταφοράς. Η ανυπαρξία δημιουργικής αξιοποίησης του όποιου ελεύθερου χρόνου. Ο συστηματικός αποκλεισμός από πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι σαν αποτέλεσμα των πολιτικών... "σύγκλισης", η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση της ΕΕ από άποψη κοινωνικών δαπανών, ενώ τουλάχιστον το 25% του πληθυσμού, ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας.