Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απρόσμενη πτώση των τελευταίων χρόνων. Εκεί που φάνηκε μέσα από τις συλλογικές επιτυχίες (κυρίως του Ολυμπιακού) ότι και η Εθνική θα έχει ανάλογη τύχη, όλα ήρθαν ανάποδα. Και να πεις ότι δεν υπάρχουν παίκτες κλάσεως; Από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Ας πάρουμε το δυναμικό: Εχουν πολλές ομάδες τερματοφύλακα σαν τον Ατματσίδη; Μπακ σαν τον Κασάπη και τον Μαυρογενίδη, τον "Αγγλο" Νταμπίζα; Χαφ σαν τον "Ιταλό" Γεωργάτο, τον ντελικάτο Λυμπερόπουλο, επιθετικούς σαν τον "Ολλανδό" Μαχλά και τον "δαίμονα" Νικολαϊδη; Οχι βέβαια. Ομως το πρόβλημα δεν είναι στην αξία των παικτών. Είναι στην ομοιογένεια, τη συλλογικότητα και την... υποταγή του "εγώ". Γιατί, κακά τα ψέματα, οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες το μόνο που "προσφέρουν" στην Εθνική είναι καπρίτσια και νάζια, που ίσως δεν μπορούν να περάσουν στις ομάδες τους. Χαϊδεμένα παιδιά που από πολύ νωρίς έμαθαν στο εύκολο κέρδος που τους προσφέρουν οι μεγαλοπαράγοντες, χωρίς ακόμα να έχουν αποδείξει ότι αξίζουν αυτές τις παροχές.

***

***

Ο απλός λαός υποστηρίζει ότι "από τότε που ανακαλύφθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο". Εμείς ρωτάμε, ζήτησε κανείς συγνώμη για την κατάντια; Οσον αφορά το φιλότιμο...

Ανδρ. ΠΑΓΑΝΟΠΟΥΛΟΣ