Απλόχερα δίνουν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, για δεκαετίες τώρα, το κρατικό χρήμα στους μεγαλοβιομήχανους και τα λοιπά μέλη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Με διάφορους τρόπους και μορφές. Με διάφορα κάθε φορά προσχήματα. Τώρα, η μεγάλη αυτή επιχείρηση αναδιανομής του παραγόμενου από το μόχθο των εργαζομένων πλούτου γίνεται στο όνομα της ανάπτυξης και, ιδιαίτερα, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας.

Με 2,2 τρισεκατομμύρια δραχμές θα επιδοτηθούν οι επιχειρήσεις, ανακοίνωσε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης και, βέβαια, πρώτιστος στόχος είναι η δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας, πάντα κατά τον υπουργό. Οταν, βέβαια, ρωτήθηκε ποιος και με ποια μέτρα εγγυάται ότι με τα τρισεκατομμύρια αυτά θα δημιουργηθούν οι προαναφερόμενες θέσεις εργασίας, περιορίστηκε σε μια γενικόλογη και ασαφή απάντηση, περί «δεσμευτικών στόχων που θα αναγράφονται στα συμβόλαια των προγραμμάτων».

Ακόμη, όμως, κι αν δεχτούμε ότι αδυνατεί ο υπουργός να εγγυηθεί το μέλλον, γιατί δε μας λέει πόσες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί με τα μπόλικα τρισεκατομμύρια, που έχουν εισπράξει, τα τελευταία μόνο χρόνια, οι «έχοντες και κατέχοντες» και γιατί η ανεργία αυξάνεται, αντί να μειώνεται;