ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ.--

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων με διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, ο επτακομματικός κυβερνητικός συνασπισμός και το ΚΚ Νεπάλ - Μαοϊκό κατέληξαν την Τετάρτη σε μια συμφωνία που ο Τύπος της χώρας χαρακτήρισε «ιστορική». Η συμφωνία ολοκληρώνει την πολιτική μετάβαση που άρχισε μετά την ανατροπή της χούντας που είχε εγκαταστήσει πραξικοπηματικά το παλάτι στην εξουσία τον Φλεβάρη του 2005 και τον πολιτικό παραμερισμό του ίδιου του βασιλιά Γκιανέντρα.

Παρά τους πανηγυρισμούς, ο αστός πολιτικός του κόμματος του Κογκρέσου και πρωθυπουργός Γκίριτζα Πράσαντ Κοϊράλα, χαρακτήρισε τη συμφωνία - που προβλέπει ένταξη των μαοϊκών στην κυβέρνηση σε ένα μήνα, αφοπλισμό υπό επίβλεψη του ΟΗΕ, δημιουργία νέας Βουλής, κατάρτιση ενός νέου Συντάγματος και ψήφισή του τον Ιούνη του 2007, όταν επίσης θα κριθεί το μέλλον της μοναρχίας - «μεγάλο πολιτικό ρίσκο». Η αμοιβαία δυσπιστία των αστών πολιτικών και των μαοϊκών οφείλεται, πέραν της 10ετούς εμφύλιας αιματοχυσίας με 13.000 νεκρούς, στη ρητορική του ηγέτη του ΚΚΝ-Μ Πούσπα Καμάλ Νταλ, που είναι γνωστότερος ως Πρατσάντα.

Η συμφωνία σηματοδοτεί, για τους μαοϊκούς, εγκατάλειψη του ένοπλου αγώνα, με τους ηγέτες τους, όπως το θέτουν επικριτές τους, να ανταλλάσσουν τα «Καλάσνικοφ» και τις στολές παραλλαγής με υπουργικούς χαρτοφύλακες και κοστούμια και να απεμπολούν την επαναστατική ρητορική τους εντάσσοντας τα μέλη του αντάρτικου στις Ενοπλες Δυνάμεις. Από την άλλη, ο επτακομματικός συνασπισμός χρειάζεται τη στήριξη των μαοϊκών αφού, παρότι ηγήθηκε στις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις φέτος, χωρίς αυτήν δε θα επιτύγχανε. Το Κογκρέσο ειδικά, όπως και άλλα από τα επτά κόμματα - πλην ΚΚ Νεπάλ/Ενιαίο ΜΛ - έχουν δώσει διαπιστευτήρια διαφθοράς και ενός ιδιότυπου κράματος νεοφιλελεύθερης, φεουδαλικής και «πιστής στο παλάτι» πολιτικής όταν κυβερνούσαν, τη δεκαετία του 1990. Ο Κοϊράλα δεν προτίθεται να καταλύσει τον καπιταλισμό στο Νεπάλ, έστω κι αν αναγκαστεί να δεχτεί την κατάργηση της μοναρχίας. Οι μαοϊκοί δε θέλουν να αποτελέσουν το άλλοθι της κυρίαρχης (ημιφεουδαλικής) αστικής τάξης δίνοντάς ταυτόχρονα την ευκαιρία να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της, αλλά σ' αυτό ακριβώς οδεύουν. Ο στρατός - με παρελθόν σφαγών αμάχων και βιασμών γυναικών - παραμένει ουσιαστικά άθικτος. Σε μια χώρα όπου το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και 127.000 παιδιά εργάζονται, όπου οι υπηρεσίες Υγείας και η Παιδεία κυριολεκτικά είναι ανύπαρκτα πράγματα σε μεγάλα τμήματα της επαρχίας, τα σχέδια της κυβέρνησης για «οικονομικό άνοιγμα» θα αποδειχθούν πιθανότατα ακόμη πιο καταστροφικά.